بدوّ - به ضم باء و دال (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
بُدوّ (به ضم باء و دال) از
واژگان قرآن کریم به معنای ظهور شدید است.
بُدوّ به معنای ظهور شدید است. (
مفردات)
قاموس آن را مطلق ظهور گفته است.
(وَ بَدا لَهُمْ مِنَ اللَّهِ ما لَمْ یَکُونُوا یَحْتَسِبُونَ) «از
خدا برای آنان آن‌چه گمان نمی‌کردند آشکار شد.»
(وَ بَدا بَیْنَنا وَ بَیْنَکُمُ الْعَداوَةُ وَ الْبَغْضاءُ) «میان ما و شما دشمنی و کینه آشکار شد.»
در جای ظهور، رای و مصلحت نیز به کار رفته است. مثل:
(ثُمَ بَدا لَهُمْ مِنْ بَعْدِ ما رَاَوُا الْآیاتِ لَیَسْجُنُنَّهُ حَتَّی حِینٍ) «بعد چنین مصلحت شد که او را تا مدّتی محبوس کنند.»
(وَ ما نَراکَ اتَّبَعَکَ اِلَّا الَّذِینَ هُمْ اَراذِلُنا بادِیَ الرَّاْیِ) «از تو پیروی نکرده مگر فرومایگان ما بی آن‌که تدبّر و تحقیق کنند.»
کلمه‌ی «بادی» را بعضی بادء با همزه آخر و بعضی بادی با یاء آخر خوانده‌اند.
بنابر قرائت اوّل، اصل آن از بدء به معنی شروع و بنابر قرائت دوّم از بدوّ به معنی ظهور است. بادِیَ الرَّاْیِ بنابر معنی اول کسی است که ناپخته رای باشد و بنا بر معنی دوّم کسی که اظهار رای می‌کند در حالی که تحقیق نکرده است.
«بادِیَ الرَّاْیِ» در
آیه اگر قید «اتَّبَعَکَ» باشد معنی این می‌شود: از تو پیروی نکرده مگر فرومایگان ما بی آن‌که تدبّر و تحقیق کنند.
(سَواءً الْعاکِفُ فِیهِ وَ الْبادِ) «مقیم و مسافر در آن یکسان است.»
«باد» در این‌جا به معنی مسافر است که ظاهر می‌شود.
•
قرشی بنایی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «بدوّ»، ج۱، ص۱۷۲.
