گزارش خطا
برای مشاهده معنا و شرح هر کلمه، بر روی آن کلیک کنید.
(وَ لَقَدْ صَرَّفْنَا فِی هَٰذَا الْقُرْآنِ لِلنَّاسِ مِن کُلِّ مَثَلٍ ۚ وَ کَانَ الْإِنسَانُ أَکْثَرَ شَیْءٍ جَدَلًا)۵۴و به یقین در این
قرآن، از هرگونه مَثَلى براى مردم بیان کرده ایم; ولى انسان بیش از هر چیز، به
مجادله مى پردازد.
(وَ مَا مَنَعَ النَّاسَ أَن یُؤْمِنُوا إِذْ جَاءَهُمُ الْهُدَیٰ وَ یَسْتَغْفِرُوا رَبَّهُمْ إِلَّا أَن تَأْتِیَهُمْ سُنَّةُ الْأَوَّلِینَ أَوْ یَأْتِیَهُمُ الْعَذَابُ قُبُلًا)۵۵و چیزى مردم را باز نداشت از این که ـ وقتى هدایت به سراغشان آمد ـ ایمان بیاورند و از پروردگارشان طلب آمرزش کنند، جزاین که (خیره سرى کردند; گویى مى خواستند) به سرنوشت پیشینیان دچار شوند، یا عذاب (الهى) در برابرشان قرار گیرد.
(وَ مَا نُرْسِلُ الْمُرْسَلِینَ إِلَّا مُبَشِّرِینَ وَ مُنذِرِینَ ۚ وَ یُجَادِلُ الَّذِینَ کَفَرُوا بِالْبَاطِلِ لِیُدْحِضُوا بِهِ الْحَقَّ ۖ وَ اتَّخَذُوا آیَاتِی وَ مَا أُنذِرُوا هُزُوًا)۵۶ماپیامبران را، جز به عنوان بشارت دهنده و انذار کننده، نمی فرستیم؛ اما
کافران همواره
مجادله به باطل می کنند، تا ( به گمان خود،) حق را به وسیله آن از میان بردارند. و آیات ما، و مجازات هایی را که به آنان وعده داده شده است، به باد مسخره گرفتند.
(وَ مَنْ أَظْلَمُ مِمَّن ذُکِّرَ بِآیَاتِ رَبِّهِ فَأَعْرَضَ عَنْهَا وَ نَسِیَ مَا قَدَّمَتْ یَدَاهُ ۚ إِنَّا جَعَلْنَا عَلَیٰ قُلُوبِهِمْ أَکِنَّةً أَن یَفْقَهُوهُ وَ فِی آذَانِهِمْ وَقْرًا ۖ وَ إِن تَدْعُهُمْ إِلَی الْهُدَیٰ فَلَن یَهْتَدُوا إِذًا أَبَدًا)۵۷چه کسى ستمکارتر است از آن کس که آیات پروردگارش به او تذکر داده شد، و از آن روى گرداند، و آنچه را با دستهاى خود پیش فرستاد فراموش کرد؟! ما بر دلهاى آنها (به سبب اعمالشان) پرده هایى افکنده ایم تا نفهمند; و در گوشهایشان سنگینى قرار داده ایم; (تا صداى حق را نشنوند)! و از این رو اگر آنها را به سوى هدایت بخوانى، هرگز هدایت نمى شوند.
(وَ رَبُّکَ الْغَفُورُ ذُوالرَّحْمَةِ ۖ لَوْ یُؤَاخِذُهُم بِمَا کَسَبُوا لَعَجَّلَ لَهُم الْعَذَابَ ۚ بَل لَهُم مَّوْعِدٌ لَّن یَجِدُوا مِن دُونِهِ مَوْئِلًا)۵۸و پروردگارت، آمرزنده و داراى رحمت است; اگر مى خواست آنان را بخاطر اعمالشان مجازات کند، عذاب را هرچه زودتر براى آنها مى فرستاد; ولى براى آنان موعدى است که هرگز از آن راه فرارى نخواهند داشت.
(وَ تِلْکَ الْقُرَیٰ أَهْلَکْنَاهُمْ لَمَّا ظَلَمُوا وَ جَعَلْنَا لِمَهْلِکِهِم مَّوْعِدًا)۵۹این شهرها و آبادیهایى است که ما آنها را هنگامى که ستم کردند هلاک نمودیم; و براى هلاکتشان موعدى قرار دادیم. (آنها را با چشم مى بینند، ولى عبرت نمى گیرند.)
(وَ إِذْ قَالَ مُوسَیٰ لِفَتَاهُ لَا أَبْرَحُ حَتَّیٰ أَبْلُغَ مَجْمَعَ الْبَحْرَیْنِ أَوْ أَمْضِیَ حُقُبًا)۶۰(به خاطر بیاور) هنگامى را که موسى به یار همسفرش گفت: «دست (از جستجو) برنمى دارم تا به محل تلاقى دو دریا برسم; هر چند مدّت طولانى به راه خودادامه دهم.»
(فَلَمَّا بَلَغَا مَجْمَعَ بَیْنِهِمَا نَسِیَا حُوتَهُمَا فَاتَّخَذَ سَبِیلَهُ فِی الْبَحْرِ سَرَبًا)۶۱(ولى) هنگامى که به محل تلاقى دو دریا رسیدند، ماهى خود را (که براى تغذیه همراه داشتند) فراموش کردند; و ماهى راه خود را در دریا پیش گرفت.
