• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

صفحه ۵۷۷ قرآن کریم سوره مدثر و قیامت

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف



گزارش خطا
برای مشاهده معنا و شرح هر کلمه، بر روی آن کلیک کنید.



(فَمَا تَنفَعُهُمْ شَفَاعَةُ الشَّافِعِینَ)۴۸
از این رو شفاعت شفاعت کنندگان به حال آنها سودى نمى بخشد.



(فَمَا لَهُم عَنِ التَّذْکِرَةِ مُعْرِضِینَ)۴۹
چرا آنها از تذکّر روى گردانند؟!



(کَأَنَّهُمْ حُمُرٌ مُّسْتَنفِرَةٌ)۵۰
گویى گورخرانى رمیده اند،



(فَرَّتْ مِن قَسْوَرَةٍ)۵۱
که از (مقابل) شیرى فرار کرده اند!



(بَلْ یُرِیدُ کُلُّ امْرِئٍ مِّنْهُمْ أَن یُؤْتَیٰ صُحُفًا مُّنَشَّرَةً)۵۲
بلکه هر کدام از آنها انتظار دارد نامه جداگانه اى (از سوى خدا) به او داده شود.



(کَلَّا ۖ بَل لَّا یَخَافُونَ الْآخِرَةَ)۵۳
هرگز چنین نیست (که آنان مى گویند،)بلکه آنها از آخرت نمى ترسند



(کَلَّا إِنَّهُ تَذْکِرَةٌ)۵۴
هرگز چنین نیست (که آنها مى گویند) آن (قرآن) یک تذکر و یادآورى است.



(فَمَن شَاءَ ذَکَرَهُ)۵۵
و کسانى که بخواهند از آن پند مى گیرند;



(وَ مَا یَذْکُرُونَ إِلَّا أَن یَشَاءَ اللَّهُ ۚ هُوَ أَهْلُ التَّقْوَیٰ وَ أَهْلُ الْمَغْفِرَةِ)۵۶
و آنها پند نمى گیرند مگر این که خدا بخواهد; او اهل تقوا و اهل آمرزش است (و به هر کس آنچه لایق باشد مى دهد).


(بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ)
به‌نام خداوند بخشنده مهربان

(لَا أُقْسِمُ بِیَوْمِ الْقِیَامَةِ)۱
سوگند به روز قیامت،



(وَ لَا أُقْسِمُ بِالنَّفْسِ اللَّوَّامَةِ)۲
و سوگند به نفس ملامتگر (و وجدان بیدار که رستاخیز حق است)!



(أَیَحْسَبُ الْإِنسَانُ أَلَّن نَّجْمَعَ عِظَامَهُ)۳
آیا انسان مى پندارد که هرگز استخوانهاى او را جمع نخواهیم کرد؟!



(بَلَیٰ قَادِرِینَ عَلَیٰ أَننُّسَوِّیَ بَنَانَهُ)۴
آرى قادریم که (حتى خطوط سر) انگشتان او را موزون و مرتب کنیم.



(بَلْ یُرِیدُ الْإِنسَانُ لِیَفْجُرَ أَمَامَهُ )۵
(انسان شک در معاد ندارد) بلکه او مى خواهد (آزادانه) در تمام عمر گناه کند



(یَسْأَلُ أَیَّانَ یَوْمُ الْقِیَامَةِ)۶
(از این رو) مى پرسد: «روز قیامت کى خواهد بود»؟!



(فَإِذَا بَرِقَ الْبَصَرُ)۷
(بگو:) در آن هنگام که چشمها از شدّت وحشت خیره گردد،



(وَ خَسَفَ الْقَمَرُ)۸
و ماه بى نور شود،



(وَ جُمِعَ الشَّمْسُ وَ الْقَمَرُ)۹
و خورشید و ماه با هم جمع شوند،



(یَقُولُ الْإِنسَانُ یَوْمَئِذٍ أَیْنَ الْمَفَرُّ)۱۰
آن روز انسان مى گوید: «راه فرار کجاست؟!»



(کَلَّا لَا وَزَرَ)۱۱
هرگز چنین نیست، (راه فرار و) پناهگاهى وجود ندارد!



(إِلَیٰ رَبِّکَ یَوْمَئِذٍ الْمُسْتَقَرُّ)۱۲
آن روز قرارگاه نهایى تنها به سوى پروردگار تو است;



(یُنَبَّأُ الْإِنسَانُ یَوْمَئِذٍ بِمَا قَدَّمَ وَ أَخَّرَ)۱۳
و در آن روز انسان را از آنچه که از پیش و پشت سر فرستاده آگاه مى کنند.



(بَلِ الْإِنسَانُ عَلَیٰ نَفْسِهِ بَصِیرَةٌ)۱۴
بلکه انسان از وضع خویش آگاه است،



(وَ لَوْ أَلْقَیٰ مَعَاذِیرَهُ)۱۵
هرچند (در ظاهر) براى خود عذرهایى بتراشد.



(لَا تُحَرِّکْ بِهِ لِسَانَکَ لِتَعْجَلَ بِهِ)۱۶
(هنگام نزول وحى) زبانت را بخاطر عجله براى خواندن آن حرکت مده،



(إِنَّ عَلَیْنَا جَمْعَهُ وَ قُرْآنَهُ)۱۷
چرا که جمع کردن و خواندن آن بر عهده ماست.



(فَإِذَا قَرَأْنَاهُ فَاتَّبِعْ قُرْآنَهُ)۱۸
پس هر گاه آن را خواندیم، از خواندن آن پیروى کن



(ثُمَّ إِنَّ عَلَیْنَا بَیَانَهُ)۱۹
سپس بیان (و توضیح) آن (نیز) بر عهده ماست.




جعبه ابزار