(قُلْ إِنِّی أُمِرْتُ أَنْ أَعْبُدَ اللَّهَ مُخْلِصًا لَّهُ الدِّینَ )۱۱بگو: «من مأمورم که خدا را پرستش کنم در حالى که دینم را براى او خالص کرده باشم،
(وَ أُمِرْتُ لِأَنْ أَکُونَ أَوَّلَ الْمُسْلِمِینَ )۱۲و مأمورم که نخستین مسلمان باشم.»
(قُلْ إِنِّی أَخَافُ إِنْ عَصَیْتُ رَبِّی عَذَابَ یَوْمٍ عَظِیمٍ )۱۳بگو:«من اگر نافرمانى پروردگارم کنم، از عذاب روز بزرگ (قیامت) مى ترسم.»
(قُلِ اللَّهَ أَعْبُدُ مُخْلِصًا لَّهُ دِینِی )۱۴بگو: «من تنها خدا را مى پرستم در حالى که دینم را براى او خالص مى کنم،
(فَاعْبُدُوا مَا شِئْتُم مِّن دُونِهِ ۗ قُلْ إِنَّ الْخَاسِرِینَ الَّذِینَ خَسِرُوا أَنفُسَهُمْ وَ أَهْلِیهِمْ یَوْمَ الْقِیَامَةِ ۗ أَلَا ذَٰلِکَ هُوَ الْخُسْرَانُ الْمُبِینُ )۱۵پس شما هر چه را جز او مى خواهید بپرستید (که زیانکارید).» بگو: «زیانکاران واقعى کسانى هستند که سرمایه وجود خویش و بستگانشان را در روزقیامت از دست داده اند. آگاه باشیدزیان آشکار همین است.»
(لَهُم مِّن فَوْقِهِمْ ظُلَلٌ مِّنَ النَّارِ وَ مِن تَحْتِهِمْ ظُلَلٌ ۚ ذَٰلِکَ یُخَوِّفُ اللَّهُ بِهِ عِبَادَهُ ۚ یَا عِبَادِ فَاتَّقُونِ )۱۶براى آنان از بالاى سرشان سایبانهایى از آتش، و در زیر پایشان نیز طبقاتى (از آتش) است; این چیزى است که خداوند با آن بندگانش را مى ترساند. اى بندگان من! از (نافرمانى) من بپرهیزید.
(وَ الَّذِینَ اجْتَنَبُوا الطَّاغُوتَ أَن یَعْبُدُوهَا وَ أَنَابُوا إِلَی اللَّهِ لَهُمُ الْبُشْرَیٰ ۚ فَبَشِّرْ عِبَادِ )۱۷و کسانى که از عبادت طاغوت دورى کردند و به سوى خداوند بازگشتند،بشارت از آنِ آنهاست; پس بندگان مرا بشارت ده.
(الَّذِینَ یَسْتَمِعُونَ الْقَوْلَ فَیَتَّبِعُونَ أَحْسَنَهُ ۚ أُولَٰئِکَ الَّذِینَ هَدَاهُمُ اللَّهُ ۖ وَ أُولَٰئِکَ هُمْ أُولُو الْأَلْبَابِ )۱۸همان کسانى که سخنان را مى شنوند و از نیکوترین آنها پیروى مى کنند; آنان کسانى هستند که خدا هدایتشان کرده، و آنها خردمندانند.
(أَ فَمَنْ حَقَّ عَلَیْهِ کَلِمَةُ الْعَذَابِ أَ فَأَنتَ تُنقِذُ مَن فِی النَّارِ )۱۹آیا تو مى توانى کسى را که فرمان عذاب درباره او قطعى شده رهایى بخشى؟! آیا تو مى توانى کسى را که در درون آتش است برگیرى و نجات دهى؟!
(لَٰکِنِ الَّذِینَ اتَّقَوْا رَبَّهُمْ لَهُمْ غُرَفٌ مِّن فَوْقِهَا غُرَفٌ مَّبْنِیَّةٌ تَجْرِی مِن تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ ۖ وَعْدَ اللَّهِ ۖ لَا یُخْلِفُ اللَّهُ الْمِیعَادَ)۲۰ولى براى آنها که تقواى الهى پیشه کردند، غرفه هایى در بهشت است که بر فراز آن غرفه هاى دیگرى بنا شده و از زیر آن نهرها جارى است. این وعده الهى است، و خداوند در وعده خود تخلّف نمى کند.
(أَ لَمْ تَرَ أَنَّ اللَّهَ أَنزَلَ مِنَ السَّمَاءِ مَاءً فَسَلَکَهُ یَنَابِیعَ فِی الْأَرْضِ ثُمَّ یُخْرِجُ بِهِ زَرْعًا مُّخْتَلِفًا أَلْوَانُهُ ثُمَّ یَهِیجُ فَتَرَاهُ مُصْفَرًّا ثُمَّ یَجْعَلُهُ حُطَامًا ۚ إِنَّ فِی ذَٰلِکَ لَذِکْرَیٰ لِأُولِی الْأَلْبَابِ )۲۱آیا ندیدى که خداوند از آسمان آبى فرو فرستاد و آن را بصورت چشمه هایى در زمین وارد نمود، سپس با آن زراعتى را مى رویاند که رنگهاى مختلف دارد; بعد آن گیاه خشک مى شود به گونه اى که آن را
زرد و بى روح مى بینى; سپس آن را درهم مى شکند و خرد مى کند؟! در این مثال تذکّرى است براى خردمندان (از ناپایدارى دنیا).
