(وَ اتَّقُوا الَّذِی خَلَقَکُمْ وَ الْجِبِلَّةَ الْأَوَّلِینَ )۱۸۴از (نافرمانى) کسى که شما و اقوام پیشین را آفرید بپرهیزید!»
(قَالُوا إِنَّمَا أَنتَ مِنَ الْمُسَحَّرِینَ )۱۸۵آنها گفتند: «تو فقط از افسون شدگانى
(وَ مَا أَنتَ إِلَّا بَشَرٌ مِّثْلُنَا وَ إِن نَّظُنُّکَ لَمِنَ الْکَاذِبِینَ )۱۸۶وتو بشرى همچون ما هستى; و ما تو را از دروغ گویان مى دانیم.
(فَأَسْقِطْ عَلَیْنَا کِسَفًا مِّنَ السَّمَاءِ إِن کُنتَ مِنَ الصَّادِقِینَ )۱۸۷اگر راست مى گویى، قطعات (سنگهاى) آسمانى را بر ما بباران!»
(قَالَ رَبِّی أَعْلَمُ بِمَا تَعْمَلُونَ )۱۸۸(شعیب) گفت: «پروردگار من به اعمالى که شما انجام مى دهید داناتر است.»
(فَکَذَّبُوهُ فَأَخَذَهُمْ عَذَابُ یَوْمِ الظُّلَّةِ ۚ إِنَّهُ کَانَ عَذَابَ یَوْمٍ عَظِیمٍ )۱۸۹سرانجام او را تکذیب کردند،و عذابِ روزِ سایبان (سایبانى از ابرِ صاعقه خیز) آنها را فرا گرفت; به یقین آن عذاب روزى بزرگ بود!
(إِنَّ فِی ذَٰلِکَ لَآیَةً ۖ وَ مَا کَانَ أَکْثَرُهُم مُّؤْمِنِینَ )۱۹۰در این ماجرا، نشانه (و عبرتى) بود; ولى بیشتر آنها مؤمن نبودند.
(وَ إِنَّ رَبَّکَ لَهُوَ الْعَزِیزُ الرَّحِیمُ )۱۹۱و پروردگار تو توانا و مهربان است.
(وَ إِنَّهُ لَتَنزِیلُ رَبِّ الْعَالَمِینَ )۱۹۲به یقین این (قرآن) از سوى پروردگار جهانیان نازل شده است.
(نَزَلَ بِهِ الرُّوحُ الْأَمِینُ )۱۹۳روح الامین آن را نازل کرده،
(عَلَیٰ قَلْبِکَ لِتَکُونَ مِنَ الْمُنذِرِینَ )۱۹۴بر قلب (پاک) تو، تا از بیم دهندگان باشى.
(بِلِسَانٍ عَرَبِیٍّ مُّبِینٍ )۱۹۵(آن را) به زبان عربى (و گویا، و) آشکار (نازل کرد).
(وَ إِنَّهُ لَفِی زُبُرِ الْأَوَّلِینَ )۱۹۶و توصیف آن در کتابهاى (آسمانى) پیشینیان نیز آمده است.
(أَ وَ لَمْ یَکُن لَّهُمْ آیَةً أَن یَعْلَمَهُ عُلَمَاءُ بَنِی إِسْرَائِیلَ )۱۹۷آیا همین نشانه براى آنها کافى نیست که علماى بنى اسرائیل بخوبى از آن آگاهند؟!
(وَ لَوْ نَزَّلْنَاهُ عَلَیٰ بَعْضِ الْأَعْجَمِینَ )۱۹۸هرگاه ما آن را بر فردى از عجم [
= غیر عرب] ها نازل مى کردیم،
(فَقَرَأَهُ عَلَیْهِم مَّا کَانُوا بِهِ مُؤْمِنِینَ )۱۹۹و او آن را بر ایشان مى خواند، به آن ایمان نمى آوردند.
(کَذَٰلِکَ سَلَکْنَاهُ فِی قُلُوبِ الْمُجْرِمِینَ )۲۰۰(آرى،) این گونه (با بیانى رسا) قرآن رادر دلهاى مجرمان وارد کردیم.
(لَا یُؤْمِنُونَ بِهِ حَتَّیٰ یَرَوُا الْعَذَابَ الْأَلِیمَ )۲۰۱(امّا) به آن ایمان نمى آورند تا عذاب دردناک را مشاهده کنند.
(فَیَأْتِیَهُم بَغْتَةً وَ هُمْ لَا یَشْعُرُونَ )۲۰۲ناگهان به سراغشان مى آید،در حالى که توجّه (و انتظار آن را) ندارند.
(فَیَقُولُوا هَلْ نَحْنُ مُنظَرُونَ )۲۰۳و (در آن هنگام) مى گویند: «آیا به ما مهلتى داده خواهد شد؟!»
(أَفَبِعَذَابِنَا یَسْتَعْجِلُونَ )۲۰۴یا براى عذاب ما عجله مى کنند؟!
(أَفَرَأَیْتَ إِن مَّتَّعْنَاهُمْ سِنِینَ )۲۰۵آیا مى دانى که، اگر (باز هم) سالیانى آنها را از این زندگى بهره مند سازیم،
(ثُمَّ جَاءَهُم مَّا کَانُوا یُوعَدُونَ )۲۰۶سپس عذابى که به آنها وعده داده شده به سراغشان بیاید،
