نَحْنُ (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
نَحْنُ (به فتح نون، سکون حاء و ضم نون) از
واژگان قرآن کریم که دلالت بر متکلّم مع الغیر دارد.
نَحْنُ دلالت بر متکلّم مع الغیر دارد.
راغب گوید: بعضی از علماء گفته‌اند که
خداوند کلماتی امثال «نحن» را آن‌گاه به کار می‌برد که فعل بعدی به واسطه بعضی از
ملائکه یا
اولیاء انجام شده باشد. مراد از «نحن» خدا و واسطه‌ها است مثل انزال وحی، نصرت
مؤمنان و اهلاک
کافران و غیره و امثال آن.
به مواردی از
نَحْنُ که در قرآن به کار رفته است، اشاره می‌شود:
مثل
(اِنَّا نَحْنُ نَزَّلْنَا الذِّکْرَ) (ما قرآن را نازل كرديم؛ و ما به طور قطع آن را حفظ مى‌كنيم.)
(نَحْنُ نَقُصُّ عَلَیْکَ اَحْسَنَ الْقَصَصِ) (ما بهترين سرگذشت‌ها را به وسيله اين
قرآن كه به تو
وحی كرديم، براى تو شرح مى‌دهيم.)
نگارنده گوید: ظاهرا قرآن در این باره معمول
عرف را در نظر گرفته که گاهی من و گاهی ما می‌گویند ولی در عین حال آن‌چه راغب نقل کرده قابل دقت است که خداوند اختصاصی‌ها را به لفظ
(اَنَا الْغَفُورُ الرَّحِیمُ) (لا اِلهَ اِلَّا اَنَا) (اَنْ یا مُوسی اِنِّی اَنَا اللَّهُ رَبُّ الْعالَمِینَ) و نظیر آن فرموده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «نحن»، ج۷، ص۳۷.
