(لَّا یَسْتَوِی الْقَاعِدُونَ مِنَ الْمُؤْمِنِینَ غَیْرُ أُولِی الضَّرَرِ وَ الْمُجَاهِدُونَ فِی سَبِیلِ اللَّهِ بِأَمْوَالِهِمْ وَ أَنفُسِهِمْ ۚ فَضَّلَ اللَّهُ الْمُجَاهِدِینَ بِأَمْوَالِهِمْ وَ أَنفُسِهِمْ عَلَی الْقَاعِدِینَ دَرَجَةً ۚ وَ کُلًّا وَعَدَ اللَّهُ الْحُسْنَیٰ ۚ وَ فَضَّلَ اللَّهُ الْمُجَاهِدِینَ عَلَی الْقَاعِدِینَ أَجْرًا عَظِیمًا)۹۵(هرگز) افراد باایمانى که بدون بیمارى و ناراحتى، از جهاد خوددارى مى کنند، با مجاهدانى که در راه خدا با مال و جان خود جهاد کردند، یکسان نیستند. خداوند، مجاهدانى را که با مال و جان خود جهاد نمودند، بر کسانى که از جهاد خوددارى کرده اند مقام برترى بخشیده; و به هر یک (از این دو گروه به نسبت اعمال نیکشان،) خداوند وعده پاداش نیک داده; و مجاهدان را بر کسانى که از جهاد خوددارى کرده اند، با پاداش مهمّى برترى بخشیده است.
(دَرَجَاتٍ مِّنْهُ وَ مَغْفِرَةً وَ رَحْمَةً ۚ وَ کَانَ اللَّهُ غَفُورًا رَّحِیمًا)۹۶درجات (والا) و آمرزش و رحمت از ناحیه خود (نصیب آنان مى کند); و (اگر لغزش هایى داشته اند،) خداوند آمرزنده و مهربان است.
(إِنَّ الَّذِینَ تَوَفَّاهُمُ الْمَلَائِکَةُ ظَالِمِی أَنفُسِهِمْ قَالُوا فِيمَ کُنتُمْ ۖ قَالُوا کُنَّا مُسْتَضْعَفِینَ فِی الْأَرْضِ ۚ قَالُوا أَ لَمْ تَکُنْ أَرْضُ اللَّهِ وَاسِعَةً فَتُهَاجِرُوا فِیهَا ۚ فَأُولَٰئِکَ مَأْوَاهُمْ جَهَنَّمُ ۖ وَ سَاءَتْ مَصِیرًا)۹۷کسانى که فرشتگان (قبض روح)، جان آنها را گرفتند در حالى که به خویشتن ستم کرده بودند، به آنها گفتند: «شما در چه حالى بودید؟» گفتند: «ما در سرزمین خود، تحت فشار و مستضعف بودیم.» آنها
[فرشتگان
] گفتند: «مگر زمین خدا، پهناور نبود که مهاجرت کنید؟!» آنها (عذرى نداشتند، و) جایگاهشان دوزخ است، و فرجام بدى دارند.
(إِلَّا الْمُسْتَضْعَفِینَ مِنَ الرِّجَالِ وَ النِّسَاءِ وَ الْوِلْدَانِ لَا یَسْتَطِیعُونَ حِیلَةً وَ لَا یَهْتَدُونَ سَبِیلًا)۹۸جز آن دسته از مردان و زنان و کودکانى که براستى تحت فشار قرار گرفته اند; نه توان چاره جویى دارند، و نه راهى (براى نجات از آن محیط آلوده) مى یابند.
(فَأُولَٰئِکَ عَسَی اللَّهُ أَن یَعْفُوَ عَنْهُمْ ۚ وَ کَانَ اللَّهُ عَفُوًّا غَفُورًا)۹۹امید است خداوند، آنها را مورد عفو قرار دهد; و خداوند، بخشنده و آمرزنده است.
(وَ مَن یُهَاجِرْ فِی سَبِیلِ اللَّهِ یَجِدْ فِی الْأَرْضِ مُرَاغَمًا کَثِیرًا وَ سَعَةً ۚ وَ مَن یَخْرُجْ مِن بَیْتِهِ مُهَاجِرًا إِلَی اللَّهِ وَ رَسُولِهِ ثُمَّ یُدْرِکْهُ الْمَوْتُ فَقَدْ وَقَعَ أَجْرُهُ عَلَی اللَّهِ ۗ وَ کَانَ اللَّهُ غَفُورًا رَّحِیمًا)۱۰۰و هر کس که در راه خدا هجرت کند، مناطق امن فراوان و امکانات وسیعى در زمین مى یابد. و هرکس از خانه خود بعنوان مهاجرت به سوى خدا و پیامبر او، خارج شود، سپس مرگش فرارسد، پاداش او بر خداست; و خداوند، آمرزنده و مهربان است.
(وَ إِذَا ضَرَبْتُمْ فِی الْأَرْضِ فَلَیْسَ عَلَیْکُمْ جُنَاحٌ أَن تَقْصُرُوا مِنَ الصَّلَاةِ إِنْ خِفْتُمْ أَن یَفْتِنَکُمُ الَّذِینَ کَفَرُوا ۚ إِنَّ الْکَافِرِینَ کَانُوا لَکُمْ عَدُوًّا مُّبِینًا)۱۰۱هنگامى که سفر مى کنید، گناهى بر شما نیست که نماز را کوتاه کنید در صورتى که از فتنه (و خطر) کافران بترسید; زیرا کافران، دشمن آشکارى براى شما هستند.
