(وَ لَا تَنفَعُ الشَّفَاعَةُ عِندَهُ إِلَّا لِمَنْ أَذِنَ لَهُ ۚ حَتَّیٰ إِذَا فُزِّعَ عَن قُلُوبِهِمْ قَالُوا مَاذَا قَالَ رَبُّکُمْ ۖ قَالُوا الْحَقَّ ۖ وَ هُوَ الْعَلِیُّ الْکَبِیرُ )۲۳شفاعت نزد او، جز براى کسى که (خداوند) براى او اذن شفاعت داده، سودى ندارد. (در آن روز همه در اضطرابند) تا زمانى که اضطراب از دلهاى آنان زایل گردد (و فرمان از ناحیه او صادر شود; مجرمان به شفیعان) مى گویند: «پروردگارتان چه دستورى داده؟» مى گویند: «حق را (بیان کرد و اجازه شفاعت درباره مستحقان داد); و اوست بلند مرتبه و بزرگ.»
(قُلْ مَن یَرْزُقُکُم مِّنَ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْضِ ۖ قُلِ اللَّهُ ۖ وَ إِنَّا أَوْ إِیَّاکُمْ لَعَلَیٰ هُدًی أَوْ فِی ضَلَالٍ مُّبِینٍ )۲۴بگو: «چه کسى شما را از آسمانها وزمین روزى مى دهد؟» بگو: «خداوند یگانه! و ما یا شما بر (طریق) هدایت یا در گمراهى آشکارى هستیم.»
(قُل لَّا تُسْأَلُونَ عَمَّا أَجْرَمْنَا وَ لَا نُسْأَلُ عَمَّا تَعْمَلُونَ )۲۵بگو: «شما از گناهى که ما کرده ایم سؤال نخواهید شد، (همان گونه که) ما در برابر آنچه شما انجام مى دهید، سؤال نخواهیم شد.»
(قُلْ یَجْمَعُ بَیْنَنَا رَبُّنَا ثُمَّ یَفْتَحُ بَیْنَنَا بِالْحَقِّ وَ هُوَ الْفَتَّاحُ الْعَلِیمُ )۲۶بگو: «پروردگار ما همه ما را جمع مى کند، سپس در میان ما بحق داورى مى نماید (و مجرمان را از نیکوکاران جدا مى سازد)، و اوست داور آگاه.»
(قُلْ أَرُونِیَ الَّذِینَ أَلْحَقْتُم بِهِ شُرَکَاءَ ۖ کَلَّا ۚ بَلْ هُوَ اللَّهُ الْعَزِیزُ الْحَکِیمُ )۲۷بگو: «کسانى را که بعنوان همتا به او ملحق ساخته اید به من نشان دهید! هرگز چنین نیست! (او همتا و شبیهى ندارد)، بلکه او خداوند توانا و حکیم است».
(وَ مَا أَرْسَلْنَاکَ إِلَّا کَافَّةً لِّلنَّاسِ بَشِیرًا وَ نَذِیرًا وَ لَٰکِنَّ أَکْثَرَ النَّاسِ لَا یَعْلَمُونَ )۲۸و ما تو را جز براى همه مردم نفرستادیم تا (آنها را به پاداشهاى الهى) بشارت دهى و (از
عذاب او) بترسانى; ولى بیشتر مردم نمى دانند.
(وَ یَقُولُونَ مَتَیٰ هَٰذَا الْوَعْدُ إِن کُنتُمْ صَادِقِینَ )۲۹مى گویند: «اگر راست مى گویید، این وعده (رستاخیز)کى خواهد بود؟!»
(قُل لَّکُم مِّیعَادُ یَوْمٍ لَّا تَسْتَأْخِرُونَ عَنْهُ سَاعَةً وَ لَا تَسْتَقْدِمُونَ )۳۰بگو: «وعده شما روزى خواهد بود که نه ساعتى از آن تأخیر مى کنید و نه (بر آن) پیشى خواهید گرفت.»
(وَ قَالَ الَّذِینَ کَفَرُوا لَن نُّؤْمِنَ بِهَٰذَا الْقُرْآنِ وَ لَا بِالَّذِی بَیْنَ یَدَیْهِ ۗ وَ لَوْ تَرَیٰ إِذِ الظَّالِمُونَ مَوْقُوفُونَ عِندَ رَبِّهِمْ یَرْجِعُ بَعْضُهُمْ إِلَیٰ بَعْضٍ الْقَوْلَ یَقُولُ الَّذِینَ اسْتُضْعِفُوا لِلَّذِینَ اسْتَکْبَرُوا لَوْلَا أَنتُمْ لَكُنَّا مُؤْمِنِینَ )۳۱کافران گفتند: «ما هرگز به این قرآن و کتابهاى دیگرى که پیش از آن بوده ایمان نخواهیم آورد.» اگر ببینى هنگامى که این ستمکاران در پیشگاه پروردگارشان (براى حساب و مجازات)
نگه داشته شده اند در حالى که هر کدام گناه خود را به گردن دیگرى مى اندازد (از کار آنها تعجب مى کنى)! مستضعفان به مستکبران مى گویند: «اگر شما نبودید ما مؤمن بودیم.»
