کبیر (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
کَبیر (به فتح کاف) از
واژگان قرآن کریم به معنای عظیم القدر و از
اسماء حسنی است.
کَبیر:
به معنای عظیم القدر و از
اسماء حسنی است.
(وَ اَنَّ اللَّهَ هُوَ الْعَلِیُ الْکَبِیرُ) (و
خداوند بلند مرتبه و بزرگ است).
ظاهرا آن به معنی عظیم القدر است، چنانکه
علیّ به معنی بلند پایه است. در
مجمع آن را «السّیّد الملک القادر علی جمیع الاشیاء» گفته است. مراجعه به
آیات نشان می‌دهد، کبیر نوعا در ذیل آیاتی آمده که سخن در
قدرت و احاطه خداوند است و علی هذا سخن مجمع تایید می‌شود.
کبیر در غیر خدا و در کبیر معنوی و جسمی و ایضا به معنی رئیس و
رهبر به کار رفته است، مثل:
(ذلِکَ هُوَ الْفَضْلُ الْکَبِیرُ) (و اين، همان
فضیلت بزرگ است)
که معنوی است؛
(فَجَعَلَهُمْ جُذاذاً اِلَّا کَبِیراً لَهُمْ) (همه بت‌ها -جز
بت بزرگشان- را قطعه قطعه كرد)
که می‌شود گفت: بزرگی جثّه مراد است.
و در آیه
(اِنَّهُ لَکَبِیرُکُمُ الَّذِی عَلَّمَکُمُ السِّحْرَ) (به طور مسلم او بزرگ شماست كه به شما
سحر آموخته است)
مراد رهبر و رئیس می‌باشد.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله "کبر"، ج۶، ص۷۳.
