گزارش خطا
برای مشاهده معنا و شرح هر کلمه، بر روی آن کلیک کنید.
(إِن نَّقُولُ إِلَّا اعْتَرَاکَ بَعْضُ آلِهَتِنَا بِسُوءٍ ۗ قَالَ إِنِّی أُشْهِدُ اللَّهَ وَ اشْهَدُوا أَنِّی بَرِیءٌ مِّمَّا تُشْرِکُونَ)۵۴ما (درباره تو) فقط مى گوییم: «بعضى از خدایان ما، به (عقل) تو آسیب رسانده اند.» (هود) گفت: «من خدا را به شهادت مى طلبم، شما نیز گواه باشید که من از آنچه همتاى (خدا) قرار مى دهید، بیزارم.
(مِن دُونِهِ ۖ فَکِیدُونِی جَمِیعًا ثُمَّ لَا تُنظِرُونِ)۵۵(بیزار از آنچه) غیر او (مى پرستید)! حال که چنین است، همگى براى من توطئه کنید; و مهلتم ندهید (امّا بدانید کارى از شما ساخته نیست.)
(إِنِّی تَوَکَّلْتُ عَلَی اللَّهِ رَبِّی وَ رَبِّکُم ۚ مَّا مِن دَابَّةٍ إِلَّا هُوَ آخِذٌ بِنَاصِیَتِهَا ۚ إِنَّ رَبِّی عَلَیٰ صِرَاطٍ مُّسْتَقِیمٍ)۵۶من، بر خداى یگانه که پروردگار من و شماست، توکّل کرده ام. هر جنبنده اى در قبضه قدرت (توأم با عدالت) اوست; زیرا پروردگار من بر صراط مستقیم است.
(فَإِن تَوَلَّوْا فَقَدْ أَبْلَغْتُکُم مَّا أُرْسِلْتُ بِهِ إِلَیْکُمْ ۚ وَ یَسْتَخْلِفُ رَبِّی قَوْمًا غَیْرَکُمْ وَ لَا تَضُرُّونَهُ شَیْئًا ۚ إِنَّ رَبِّی عَلَیٰ کُلِّ شَیْءٍ حَفِیظٌ)۵۷پس اگر روى گردان شوید، من رسالتى را که مأمور بودم به شما رساندم; و پروردگارم گروه دیگرى را جایگزین شما خواهد ساخت; و شما هیچ زیانى به او نمى رسانید; پروردگارم حافظ و نگاهبان هر چیز است.»
(وَ لَمَّا جَاءَ أَمْرُنَا نَجَّیْنَا هُودًا وَ الَّذِینَ آمَنُوا مَعَهُ بِرَحْمَةٍ مِّنَّا وَ نَجَّیْنَاهُم مِّنْ عَذَابٍ غَلِیظٍ)۵۸و هنگامى که فرمان ما فرارسید، هود و کسانى را که با او ایمان آورده بودند، با رحمت خود نجات دادیم; و آنها را از عذاب شدید، رهایى بخشیدیم!
(وَ تِلْکَ عَادٌ ۖ جَحَدُوا بِآیَاتِ رَبِّهِمْ وَ عَصَوْا رُسُلَهُ وَ اتَّبَعُوا أَمْرَ کُلِّ جَبَّارٍ عَنِیدٍ)۵۹و این قوم «عاد» بودند که آیات پروردگارشان را انکار کردند; و از اطاعت پیامبرانش سر برتافتند; و از فرمان هر ستمگر حق ستیز، پیروى کردند!
(وَ أُتْبِعُوا فِی هَٰذِهِ الدُّنْیَا لَعْنَةً وَ یَوْمَ الْقِیَامَةِ ۗ أَلَا إِنَّ عَادًا کَفَرُوا رَبَّهُمْ ۗ أَلَا بُعْدًا لِّعَادٍ قَوْمِ هُودٍ)۶۰آنان، در این دنیا و روز قیامت، لعنت (و نام ننگینى) به دنبال دارند! بدانید قوم «عاد» نسبت به پروردگارشان کفر ورزیدند. دور باد «عاد» قوم هود (از رحمت خدا، و خیر و سعادت)!
(وَ إِلَیٰ ثَمُودَ أَخَاهُمْ صَالِحًا ۚ قَالَ یَا قَوْمِ اعْبُدُوا اللَّهَ مَا لَکُم مِّنْ إِلَٰهٍ غَیْرُهُ ۖ هُوَ أَنشَأَکُم مِّنَ الْأَرْضِ وَ اسْتَعْمَرَکُمْ فِیهَا فَاسْتَغْفِرُوهُ ثُمَّ تُوبُوا إِلَیْهِ ۚ إِنَّ رَبِّی قَرِیبٌ مُّجِیبٌ)۶۱و به سوى قوم «ثمود»، برادرشان «صالح» را فرستادیم; گفت: «اى قوم من! خدا را پرستش کنید، که هیچ معبودى جز او براى شما نیست! اوست که شما را از زمین آفرید; و آباد کردن آن را به شما سپرد! از او آمرزش بطلبید، سپس به سوى او باز گردید، که پروردگارم (به بندگان خود) نزدیک، و اجابت کننده (خواسته هاى آنها) است!»
(قَالُوا یَا صَالِحُ قَدْ کُنتَ فِینَا مَرْجُوًّا قَبْلَ هَٰذَا ۖ أَ تَنْهَانَا أَن نَّعْبُدَ مَا یَعْبُدُ آبَاؤُنَا وَ إِنَّنَا لَفِی شَکٍّ مِّمَّا تَدْعُونَا إِلَیْهِ مُرِیبٍ)۶۲گفتند: «اى صالح! تو پیش ازاین، در میان ما مایه امید بودى!آیا ما را از پرستش آنچه پدرانمان مى پرستیدند، نهى مى کنى؟! در حالى که ما، در مورد آنچه به سوى آن دعوتمان مى کنى، در شکى توأم با بد گمانى هستیم!»
