(یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا إِن تُطِیعُوا الَّذِینَ کَفَرُوا یَرُدُّوکُمْ عَلَیٰ أَعْقَابِکُمْ فَتَنقَلِبُوا خَاسِرِینَ)۱۴۹اى کسانى که ایمان آورده اید! اگر از کسانى که کافر شده اند اطاعت کنید، شما را به گذشته هایتان باز مى گردانند;و سرانجام، زیانکار خواهید شد.
(بَلِ اللَّهُ مَوْلَاکُمْ ۖ وَ هُوَ خَیْرُ النَّاصِرِینَ)۱۵۰(آنها تکیه گاه شما نیستند،) بلکه ولىّ و پشتیبان شما، خداست; و او بهترین یاوران است.
(سَنُلْقِی فِی قُلُوبِ الَّذِینَ کَفَرُوا الرُّعْبَ بِمَا أَشْرَکُوا بِاللَّهِ مَا لَمْ یُنَزِّلْ بِهِ سُلْطَانًا ۖ وَ مَأْوَاهُمُ النَّارُ ۚ وَ بِئْسَ مَثْوَی الظَّالِمِینَ)۱۵۱به زودى در دلهاى کافران، به سبب این که، چیزهایى را براى خدا همتا قرار دادند که (خداوند) هیچ گونه دلیلى درباره آن نازل نکرده بود، رعب و وحشت مى افکنیم; و جایگاه آنها، آتش است; و چه بد است جایگاه ستمکاران!
(وَ لَقَدْ صَدَقَکُمُ اللَّهُ وَعْدَهُ إِذْ تَحُسُّونَهُم بِإِذْنِهِ ۖ حَتَّیٰ إِذَا فَشِلْتُمْ وَ تَنَازَعْتُمْ فِی الْأَمْرِ وَ عَصَیْتُم مِّن بَعْدِ مَا أَرَاکُم مَّا تُحِبُّونَ ۚ مِنکُم مَّن یُرِیدُ الدُّنْیَا وَ مِنکُم مَّن یُرِیدُ الْآخِرَةَ ۚ ثُمَّ صَرَفَکُمْ عَنْهُمْ لِیَبْتَلِیَکُمْ ۖ وَ لَقَدْ عَفَا عَنکُمْ ۗ وَ اللَّهُ ذُو فَضْلٍ عَلَی الْمُؤْمِنِینَ)۱۵۲خداوند، وعده خود را به شما، (درباره پیروزى بر دشمن در اُحُد،) تحقّق بخشید; در آن هنگام که دشمنان را به فرمان او، به قتل مى رساندید; تا این که سست شدید; و در کار (حفظ سنگرها) به نزاع پرداختید; و بعد از آن که خداوند آنچه را دوست مى داشتید (از غلبه بر دشمن) به شما نشان داد، نافرمانى کردید. بعضى از شما، خواهان دنیا بودند; و بعضى خواهان آخرت. سپس خداوند شما را از غلبه بر آنان بازگرداند; (و پیروزى شما به شکست انجامید;) تا شما را بیازماید. و او شما را بخشید; و خداوند نسبت به مؤمنان، داراى احسان و بخشش است.
(إِذْ تُصْعِدُونَ وَ لَا تَلْوُونَ عَلَیٰ أَحَدٍ وَ الرَّسُولُ یَدْعُوکُمْ فِی أُخْرَاکُمْ فَأَثَابَکُمْ غَمًّا بِغَمٍّ لِّكَيْلَا تَحْزَنُوا عَلَیٰ مَا فَاتَکُمْ وَ لَا مَا أَصَابَکُمْ ۗ وَ اللَّهُ خَبِیرٌ بِمَا تَعْمَلُونَ)۱۵۳(به خاطر بیاورید) هنگامى را که از کوه بالا مى رفتید; و (یا در بیابان پراکنده مى شدید; و از وحشت،) به هیچ کس (از عقب ماندگان) نگاه نمى کردید; در حالى که پیامبر از پشت سر، شما را صدا مى زد. سپس اندوهها را یکى پس از دیگرى به شما جزا داد; این بخاطر آن بود که دیگر نه براى از دست رفتن چیزى (مانند غنایم جنگى) غمگین شوید، و نه بخاطر مصیبتهایى که بر شما وارد مى گردد. و خداوند از آنچه انجام مى دهید، آگاه است.
