(وَ لِیَعْلَمَ الَّذِینَ نَافَقُوا ۚ وَ قِیلَ لَهُمْ تَعَالَوْا قَاتِلُوا فِی سَبِیلِ اللَّهِ أَوِ ادْفَعُوا ۖ قَالُوا لَوْ نَعْلَمُ قِتَالًا لَّاتَّبَعْنَاکُمْ ۗ هُمْ لِلْکُفْرِ یَوْمَئِذٍ أَقْرَبُ مِنْهُمْ لِلْإِیمَانِ ۚ یَقُولُونَ بِأَفْوَاهِهِم مَّا لَیْسَ فِی قُلُوبِهِمْ ۗ وَ اللَّهُ أَعْلَمُ بِمَا یَکْتُمُونَ)۱۶۷و (نیز) براى این بود که منافقان شناخته شوند; آنهایى که به ایشان گفته شد: «بیایید در راه خدانبرد کنید; یا (از حریم خود،) دفاع نمایید.» گفتند: «اگر مى دانستیم جنگى روى خواهد داد، از شما پیروى مى کردیم. (امّا مى دانیم جنگى نمى شود.)» آنها در آن روز، به کفر نزدیکتر بودند تا به ایمان; به زبان خود چیزى مى گویند که در دلهایشان نیست. و خداوند به آنچه کتمان مى کنند، آگاهتر است.
(الَّذِینَ قَالُوا لِإِخْوَانِهِمْ وَ قَعَدُوا لَوْ أَطَاعُونَا مَا قُتِلُوا ۗ قُلْ فَادْرَءُوا عَنْ أَنفُسِکُمُ الْمَوْتَ إِن کُنتُمْ صَادِقِینَ)۱۶۸همان کسانى (از منافقان) که به برادران (مؤمن) خود ـ در حالى که از حمایت آنها دست کشیده بودند ـ گفتند: «اگر آنها از ما پیروى مى کردند، کشته نمى شدند.» بگو: «(اگر مى توانید مرگ افراد را پیش بینى کنید،) پس مرگ را از خودتان دور سازید اگر راست مى گویید!»
(وَ لَا تَحْسَبَنَّ الَّذِینَ قُتِلُوا فِی سَبِیلِ اللَّهِ أَمْوَاتًا ۚ بَلْ أَحْیَاءٌ عِندَ رَبِّهِمْ یُرْزَقُونَ)۱۶۹(اى پیامبر!) هرگز گمان مبر کسانى که در راه خدا کشته شدند، مرده اند! بلکه زنده اند، و نزد پروردگارشان روزى داده مى شوند.
(فَرِحِینَ بِمَا آتَاهُمُ اللَّهُ مِن فَضْلِهِ وَ یَسْتَبْشِرُونَ بِالَّذِینَ لَمْ یَلْحَقُوا بِهِم مِّنْ خَلْفِهِمْ أَ لَّا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَ لَا هُمْ یَحْزَنُونَ)۱۷۰آنها بخاطر نعمتهایى که خداونداز فضل خود به ایشان بخشیده است، خوشحالند; و بخاطر کسانى که هنوز به آنها ملحق نشده اند
[مجاهدان و شهیدان آینده
] ، شادمانند; که نه ترسى بر آنهاست، و نه اندوهى خواهند داشت.
۞ (یَسْتَبْشِرُونَ بِنِعْمَةٍ مِّنَ اللَّهِ وَ فَضْلٍ وَ أَنَّ اللَّهَ لَا یُضِیعُ أَجْرَ الْمُؤْمِنِینَ)۱۷۱و از نعمت خدا و فضل او (نسبت به خودشان نیز) مسرورند; و (مى بینند که) خداوند، پاداش مؤمنان را ضایع نمى کند.
(الَّذِینَ اسْتَجَابُوا لِلَّهِ وَ الرَّسُولِ مِن بَعْدِ مَا أَصَابَهُمُ الْقَرْحُ ۚ لِلَّذِینَ أَحْسَنُوا مِنْهُمْ وَ اتَّقَوْا أَجْرٌ عَظِیمٌ)۱۷۲کسانى که دعوت خدا و پیامبر را، پس از (آن همه) جراحاتى که به ایشان رسید، اجابت کردند; (و به سوى میدان دیگرى شتافتند;) براى کسانى از آنها، که نیکى کردند و تقوا پیشه نمودند، پاداش بزرگى است.
(الَّذِینَ قَالَ لَهُمُ النَّاسُ إِنَّ النَّاسَ قَدْ جَمَعُوا لَکُمْ فَاخْشَوْهُمْ فَزَادَهُمْ إِیمَانًا وَ قَالُوا حَسْبُنَا اللَّهُ وَ نِعْمَ الْوَکِیلُ)۱۷۳(همان) کسانى که (بعضى از) مردم، به آنان گفتند: «دشمنان براى (حمله به) شما گرد آمده اند; از آنها بترسید!» امّا این سخن، بر ایمانشان افزود; و گفتند: «خدا ما را بس است; و او بهترین حامى ماست.»
