(وَ کَذَٰلِکَ مَا أَرْسَلْنَا مِن قَبْلِکَ فِی قَرْیَةٍ مِّن نَّذِیرٍ إِلَّا قَالَ مُتْرَفُوهَا إِنَّا وَجَدْنَا آبَاءَنَا عَلَیٰ أُمَّةٍ وَ إِنَّا عَلَیٰ آثَارِهِم مُّقْتَدُونَ)۲۳و این گونه در هیچ شهر و دیارى پیش از تو، انذارکننده اى نفرستادیم مگر این که ثروتمندان مست و مغرور آن گفتند: «ما پدران خود را بر آیینى یافتیم و به آثار آنان اقتدا مى کنیم.»
(قَالَ أَوَ لَوْ جِئْتُکُم بِأَهْدَیٰ مِمَّا وَجَدتُّمْ عَلَیْهِ آبَاءَکُمْ ۖ قَالُوا إِنَّا بِمَا أُرْسِلْتُم بِهِ کَافِرُونَ)۲۴(پیامبرشان) گفت: «آیا اگر من براى شما آیینى هدایت بخش تر از آنچه پدرانتان را بر آن یافتید آورده باشم (بازهم انکار مى کنید)؟!» گفتند: «( آرى،) ما به آنچه شما به آن فرستاده شده اید کافریم.»
(فَانتَقَمْنَا مِنْهُمْ ۖ فَانظُرْ کَیْفَ کَانَ عَاقِبَةُ الْمُکَذِّبِینَ)۲۵به همین جهت آنان را مجازات کردیم; بنگر پایان کار تکذیب کنندگان چگونه بود!
(وَ إِذْ قَالَ إِبْرَاهِیمُ لِأَبِیهِ وَ قَوْمِهِ إِنَّنِی بَرَاءٌ مِّمَّا تَعْبُدُونَ)۲۶و (به خاطر بیاور) هنگامى را که ابراهیم به پدرش [
= عمویش آزر ] و قومش گفت: «من از آنچه شما مى پرستید بیزارم.
(إِلَّا الَّذِی فَطَرَنِی فَإِنَّهُ سَیَهْدِینِ)۲۷جز آن کسى که مرا آفریده، که او هدایتم خواهد کرد.»
(وَ جَعَلَهَا کَلِمَةً بَاقِیَةً فِی عَقِبِهِ لَعَلَّهُمْ یَرْجِعُونَ)۲۸او کلمه توحید را کلمه پاینده اى در نسلهاى بعد از خود قرار داد، شاید (به سوى خدا) بازگردند.
(بَلْ مَتَّعْتُ هَٰؤُلَاءِ وَ آبَاءَهُمْ حَتَّیٰ جَاءَهُمُ الْحَقُّ وَ رَسُولٌ مُّبِینٌ)۲۹ولى من این گروه و پدرانشان را از مواهب دنیا بهره مند ساختم تا حق و فرستاده آشکار (الهى) به سراغشان آمد;
(وَ لَمَّا جَاءَهُمُ الْحَقُّ قَالُوا هَٰذَا سِحْرٌ وَ إِنَّا بِهِ کَافِرُونَ)۳۰هنگامى که حق به سراغشان آمد; گفتند: «این سحر است، و ما نسبت به آن کافریم.»
(وَ قَالُوا لَوْلَا نُزِّلَ هَٰذَا الْقُرْآنُ عَلَیٰ رَجُلٍ مِّنَ الْقَرْیَتَیْنِ عَظِیمٍ)۳۱و گفتند: «چرا این قرآن بر مرد بزرگ (و ثروتمندى) از این دو شهر (مکه و طائف) نازل نشده است؟!»
(أَ هُمْ یَقْسِمُونَ رَحْمَتَ رَبِّکَ ۚ نَحْنُ قَسَمْنَا بَیْنَهُم مَّعِیشَتَهُمْ فِی الْحَیَاةِ الدُّنْیَا ۚ وَ رَفَعْنَا بَعْضَهُمْ فَوْقَ بَعْضٍ دَرَجَاتٍ لِّیَتَّخِذَ بَعْضُهُم بَعْضًا سُخْرِیًّا ۗ وَ رَحْمَتُ رَبِّکَ خَیْرٌ مِّمَّا یَجْمَعُونَ)۳۲آیا آنان رحمت پروردگارت را تقسیم مى کنند؟! ما معیشت آنها را در زندگى دنیا در میانشان تقسیم کردیم و درجات بعضى را برتر از بعضى قرار دادیم تا یکدیگر را به خدمت گیرند; و رحمت پروردگارت از تمام آنچه جمع آورى مى کنند بهتر است.
(وَ لَوْلَا أَن یَکُونَ النَّاسُ أُمَّةً وَاحِدَةً لَّجَعَلْنَا لِمَن یَکْفُرُ بِالرَّحْمَٰنِ لِبُیُوتِهِمْ سُقُفًا مِّن فِضَّةٍ وَ مَعَارِجَ عَلَیْهَا یَظْهَرُونَ)۳۳اگر (بهره فراوان کفّار از مواهب مادى) سبب نمى شد که همه مردم امّت واحد (گمراهى) شوند، ما براى خانه هاى کسانى که به (خداوند) رحمان کافر مى شدند سقفهایى از نقره و نردبانهایى (نقره اى) که از آن بالا روند قرار مى دادیم.
