(بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ)به‌نام خداوند بخشنده مهربان
(الم )۱الم.
(تَنزِیلُ الْکِتَابِ لَا رَیْبَ فِیهِ مِن رَّبِّ الْعَالَمِینَ )۲این کتابى است که از سوى پروردگار جهانیان نازل شده، و شک و تردیدى در آن نیست.
(أَمْ یَقُولُونَ افْتَرَاهُ ۚ بَلْ هُوَ الْحَقُّ مِن رَّبِّکَ لِتُنذِرَ قَوْمًا مَّا أَتَاهُم مِّن نَّذِیرٍ مِّن قَبْلِکَ لَعَلَّهُمْ یَهْتَدُونَ )۳ولى آنان مى گویند: «(محمّد) آن را به دروغ به خدا بسته است»، امّا این سخن حقّى است از سوى پروردگارت تا گروهى را انذار کنى که پیش از تو هیچ انذارکننده اى براى آنان نیامده است، شاید (پند گیرند و) هدایت شوند.
(اللَّهُ الَّذِی خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْضَ وَ مَا بَیْنَهُمَا فِی سِتَّةِ أَیَّامٍ ثُمَّ اسْتَوَیٰ عَلَی الْعَرْشِ ۖ مَا لَکُم مِّن دُونِهِ مِن وَلِیٍّ وَ لَا شَفِیعٍ ۚ أَ فَلَا تَتَذَکَّرُونَ )۴خداوند کسى است که آسمانها و زمین و آنچه را میان این دو است در شش روز [
= شش دوران ] آفرید، سپس بر عرش (قدرت و تدبیر جهان هستى) قرار گرفت; هیچ سرپرست و شفاعت کننده اى براى شما جز او نیست; آیا متذکّر نمى شوید؟!
(یُدَبِّرُ الْأَمْرَ مِنَ السَّمَاءِ إِلَی الْأَرْضِ ثُمَّ یَعْرُجُ إِلَیْهِ فِی یَوْمٍ کَانَ مِقْدَارُهُ أَلْفَ سَنَةٍ مِّمَّا تَعُدُّونَ )۵امور (این جهان) را از آسمان به سوى زمین تدبیر مى کند; سپس در روزى که مقدار آن هزار سال از سالهایى است که شما مى شمرید به سوى او بالا مى رود (و دنیا پایان مى یابد).
(ذَٰلِکَ عَالِمُ الْغَیْبِ وَ الشَّهَادَةِ الْعَزِیزُ الرَّحِیمُ )۶او خداوندى است که از پنهان و آشکار باخبر است، و توانا و مهربان است.
(الَّذِی أَحْسَنَ کُلَّ شَیْءٍ خَلَقَهُ ۖ وَ بَدَأَ خَلْقَ الْإِنسَانِ مِن طِینٍ )۷همان کسى که هرچه را آفرید نیکو آفرید; و آفرینش انسان را از گِل آغاز کرد;
(ثُمَّ جَعَلَ نَسْلَهُ مِن سُلَالَةٍ مِّن مَّاءٍ مَّهِینٍ )۸سپس نسل او را از عصاره اى از آب ناچیز و بى قدر آفرید.
(ثُمَّ سَوَّاهُ وَ نَفَخَ فِیهِ مِن رُّوحِهِ ۖ وَ جَعَلَ لَکُمُ السَّمْعَ وَ الْأَبْصَارَ وَ الْأَفْئِدَةَ ۚ قَلِیلًا مَّا تَشْکُرُونَ )۹سپس (اندام) او را نظام بخشید و از روح خویش [
= روحى شریف و برجسته] در وى دمید; و براى شما گوش ها و چشمها و دلها [
= عقلها] قرار داد; امّا کمتر شکر (نعمتهاى او را) به جا مى آورید.
(وَ قَالُوا أَ إِذَا ضَلَلْنَا فِی الْأَرْضِ أَ إِنَّا لَفِی خَلْقٍ جَدِیدٍ ۚ بَلْ هُم بِلِقَاءِ رَبِّهِمْ کَافِرُونَ )۱۰آنها گفتند: «آیا هنگامى که ما (مُردیم و) در زمین ناپدید شدیم، آفرینش تازه اى خواهیم یافت؟!» بلکه آنان لقاى پروردگارشان را انکار مى کنند (تا به هوسرانى خویش ادامه دهند).
(قُلْ یَتَوَفَّاکُم مَّلَکُ الْمَوْتِ الَّذِی وُکِّلَ بِکُمْ ثُمَّ إِلَیٰ رَبِّکُمْ تُرْجَعُونَ)۱۱بگو: «فرشته مرگ که بر شما مأمور شده، (روح) شما را مى گیرد; سپس به سوى پروردگارتان باز گردانده مى شوید.»
