(قَالُوا یَا مُوسَیٰ إِمَّا أَن تُلْقِیَ وَ إِمَّا أَن نَّکُونَ أَوَّلَ مَنْ أَلْقَیٰ)۶۵(ساحران) گفتند: «اى موسى! یا تو (عصاى خود را) بیفکن، یا ما کسانى باشیم که اوّل بیفکنیم؟!»
(قَالَ بَلْ أَلْقُوا ۖ فَإِذَا حِبَالُهُمْ وَ عِصِیُّهُمْ یُخَیَّلُ إِلَیْهِ مِن سِحْرِهِمْ أَنَّهَا تَسْعَیٰ)۶۶گفت: «شما اوّل بیفکنید!» پس در آن هنگام طنابها وعصاهاى آنان بر اثر سحرشان چنان به نظر مى رسید که حرکت مى کنند!
(فَأَوْجَسَ فِی نَفْسِهِ خِیفَةً مُّوسَیٰ)۶۷موسى ترس خفیفى در دل احساس کرد (مبادا مردم گمراه شوند).
(قُلْنَا لَا تَخَفْ إِنَّکَ أَنتَ الْأَعْلَیٰ)۶۸گفتیم: «نترس! به یقین تو (پیروز و) برترى.
(وَ أَلْقِ مَا فِی یَمِینِکَ تَلْقَفْ مَا صَنَعُوا ۖ إِنَّمَا صَنَعُوا کَیْدُ سَاحِرٍ ۖ وَ لَا یُفْلِحُ السَّاحِرُ حَیْثُ أَتَیٰ)۶۹و آنچه را در دست راست خود دارى بیفکن، تمام آنچه را ساخته اند مى بلعد! آنچه ساخته اند حیله ساحر است; و ساحر هر جا آید رستگار نخواهد شد.»
(فَأُلْقِیَ السَّحَرَةُ سُجَّدًا قَالُوا آمَنَّا بِرَبِّ هَارُونَ وَ مُوسَیٰ)۷۰(موسى عصاى خود را افکند، و آنچه را آنها ساخته بودند بلعید.) ساحران به سجده افتادند و گفتند: «ما به پروردگار هارون و موسى ایمان آوردیم.»
(قَالَ آمَنتُمْ لَهُ قَبْلَ أَنْ آذَنَ لَکُمْ ۖ إِنَّهُ لَکَبِیرُکُمُ الَّذِی عَلَّمَکُمُ السِّحْرَ ۖ فَلَأُقَطِّعَنَّ أَیْدِیَکُمْ وَ أَرْجُلَکُم مِّنْ خِلَافٍ وَ لَأُصَلِّبَنَّکُمْ فِی جُذُوعِ النَّخْلِ وَ لَتَعْلَمُنَّ أَیُّنَا أَشَدُّ عَذَابًا وَ أَبْقَیٰ)۷۱(فرعون) گفت: «پیش از آن که به شما اجازه دهم به او ایمان آوردید؟! به طور مسلم او بزرگ شماست که به شما سحر آموخته است; به یقین دستها و پاهایتان را بطور مخالف قطع مى کنم; و شما را از تنه هاى نخل به دار مى آویزم; و خواهید دانست مجازات کدام یک از ما شدیدتر و پایدارتر است!»
(قَالُوا لَن نُّؤْثِرَکَ عَلَیٰ مَا جَاءَنَا مِنَ الْبَیِّنَاتِ وَ الَّذِی فَطَرَنَا ۖ فَاقْضِ مَا أَنتَ قَاضٍ ۖ إِنَّمَا تَقْضِی هَٰذِهِ الْحَیَاةَ الدُّنْیَا)۷۲گفتند: «سوگند به آن کسى که ما را آفریده، هرگز تو را بر دلایل روشنى که براى ما آمده، ترجیح نخواهیم داد; هر حکمى مى خواهى بکن; تو تنها در این زندگى دنیا مى توانى حکم کنى.
(إِنَّا آمَنَّا بِرَبِّنَا لِیَغْفِرَ لَنَا خَطَایَانَا وَ مَا أَکْرَهْتَنَا عَلَیْهِ مِنَ السِّحْرِ ۗ وَ اللَّهُ خَیْرٌ وَ أَبْقَیٰ)۷۳ما به پروردگارمان ایمان آوردیم تا گناهانمان و آنچه را از سحر بر ما تحمیل کردى بیامرزد; و (پاداش) خدا بهتر و پایدارتر است!»
(إِنَّهُ مَن یَأْتِ رَبَّهُ مُجْرِمًا فَإِنَّ لَهُ جَهَنَّمَ لَا یَمُوتُ فِیهَا وَ لَا یَحْیَیٰ)۷۴هرکس در محضر پروردگارش حاضر شود در حالى که مجرم است، آتش دوزخ براى اوست; در آن جا، نه مى میردو نه زندگى مى کند!
(وَ مَن یَأْتِهِ مُؤْمِنًا قَدْ عَمِلَ الصَّالِحَاتِ فَأُولَٰئِکَ لَهُمُ الدَّرَجَاتُ الْعُلَیٰ)۷۵و هرکس با ایمان نزد او آید، و اعمال صالح انجام داده باشد، چنین کسانى درجات عالى دارند،
(جَنَّاتُ عَدْنٍ تَجْرِی مِن تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ خَالِدِینَ فِیهَا ۚ وَ ذَٰلِکَ جَزَاءُ مَن تَزَکَّیٰ)۷۶باغهاى جاویدان بهشتى، که نهرها از پاى درختانش جارى است، جاودانه در آن خواهند بود; این است پاداش کسى که خود را تزکیه نماید.
