(وَ الَّذِینَ کَفَرُوا وَ کَذَّبُوا بِآیَاتِنَا أُولَٰئِکَ أَصْحَابُ الْجَحِیمِ)۱۰و کسانى که کافر شدند و آیات ما را تکذیب کردند، آنان اهل دوزخند.
(یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا اذْکُرُوا نِعْمَتَ اللَّهِ عَلَیْکُمْ إِذْ هَمَّ قَوْمٌ أَن یَبْسُطُوا إِلَیْکُمْ أَیْدِیَهُمْ فَکَفَّ أَیْدِیَهُمْ عَنکُمْ ۖ وَ اتَّقُوا اللَّهَ ۚ وَ عَلَی اللَّهِ فَلْیَتَوَکَّلِ الْمُؤْمِنُونَ)۱۱اى کسانى که ایمان آورده اید! نعمت خدا را بر خویشتن، به یاد آورید; آن زمان که گروهى (از دشمنان)، قصد داشتند دست به سوى شما دراز کنند (و شما را از میان بردارند)، امّا خدا دستشان را از شما کوتاه کرد. از (مخالفت فرمان) خدا بپرهیزید. و مؤمنان باید تنها بر خدا توکّل کنند.
(وَ لَقَدْ أَخَذَ اللَّهُ مِیثَاقَ بَنِی إِسْرَائِیلَ وَ بَعَثْنَا مِنْهُمُ اثْنَيْ عَشَرَ نَقِیبًا ۖ وَ قَالَ اللَّهُ إِنِّی مَعَکُمْ ۖ لَئِنْ أَقَمْتُمُ الصَّلَاةَ وَ آتَیْتُمُ الزَّکَاةَ وَ آمَنتُم بِرُسُلِی وَ عَزَّرْتُمُوهُمْ وَ أَقْرَضْتُمُ اللَّهَ قَرْضًا حَسَنًا لَّأُکَفِّرَنَّ عَنکُمْ سَیِّئَاتِکُمْ وَ لَأُدْخِلَنَّکُمْ جَنَّاتٍ تَجْرِی مِن تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ ۚ فَمَن کَفَرَ بَعْدَ ذَٰلِکَ مِنکُمْ فَقَدْ ضَلَّ سَوَاءَ السَّبِیلِ)۱۲خدا از بنى اسرائیل پیمان گرفت. و از آنها، دوازده نقیب
[سرپرست
] برانگیختیم. و خداوند (به آنها) گفت: «من با شما هستم; اگر نماز را برپا دارید، و زکات را بپردازید، و به پیامبران من ایمان بیاورید و آنها را یارى کنید، و به خدا قرض نیکویى دهید (و به نیازمندان کمک کنید)، گناهان شما را مى بخشم و شما را در باغهاى بهشتى، که نهرها از پاى درختانش جارى است، وارد مى کنم. امّا هر کس از شما بعد از این کافر شود، از راه راست منحرف شده است.»
(فَبِمَا نَقْضِهِم مِّیثَاقَهُمْ لَعَنَّاهُمْ وَ جَعَلْنَا قُلُوبَهُمْ قَاسِیَةً ۖ یُحَرِّفُونَ الْکَلِمَ عَن مَّوَاضِعِهِ ۙ وَ نَسُوا حَظًّا مِّمَّا ذُکِّرُوا بِهِ ۚ وَ لَا تَزَالُ تَطَّلِعُ عَلَیٰ خَائِنَةٍ مِّنْهُمْ إِلَّا قَلِیلًا مِّنْهُمْ ۖ فَاعْفُ عَنْهُمْ وَ اصْفَحْ ۚ إِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ الْمُحْسِنِینَ)۱۳ولى بخاطر پیمان شکنى آنها، از رحمت خویش دورشان ساختیم; و دلهاى آنان را سخت و پر قساوت نمودیم; آنها کلمات الهى را از موردش تحریف مى کنند; و بخشى از آنچه را به آنها گوشزد شده بود، فراموش کردند; و پیوسته از خیانتى (تازه) از آنها آگاه مى شوى، مگر عده کمى از آنان; ولى از آنها درگذر و صرف نظر کن، که خداوند نیکوکاران را دوست مى دارد.
