هَمّ (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
هَمّ (به فتح هاء و میم مشدده) از
واژگان قرآن کریم به معنای قصد،
اراده،
حزن و
اضطراب است.
مشتقات
هَمّ که در
آیات قرآن آمده عبارتند از:
هَمَّتْ (به فتح هاء و میم مشدده) به معنای قصد کردن؛
هَمُّوا (به فتح هاء و میم مشدده) به معنای قصد کردند؛
اَهَمَّتْهُمْ (به فتح همزه و هاء و میم مشدده) به معنای مضطرب و ناراحت کرده بود، است.
هَمّ به معنای قصد، اراده، حزن و اضطراب است.
به مواردی از
هَمّ که در قرآن به کار رفته است، اشاره می‌شود:
(وَ هَمَّتْ کُلُّ اُمَّةٍ بِرَسُولِهِمْ لِیَاْخُذُوهُ) «هر امّت رسول‌شان را قصد کردند که بگیرندش.»
(وَ هَمُّوا بِما لَمْ یَنالُوا) «و قصد کردند آن‌چه را که نرسیدند.»
(وَ لَقَدْ هَمَّتْ بِهِ وَ هَمَ بِها لَوْ لا اَنْ رَای بُرْهانَ رَبِّهِ) «زن قصد کرد
یوسف را که از او کام بگیرد و یوسف هم اگر
برهان پروردگارش را نمی‌دید زن را قصد می‌کرد که از او کام بگیرد.»
برهان ظاهرا همان
ایمان و عقیده راسخ یوسف (علیه‌السّلام) بود، یوسف بشری بود دارای
غریزه جنسی اگر ایمان راسخ نداشت مثل آن زن به وی تمایل می‌کرد.
«گروهی را فکر خودشان مضطرب و ناراحت کرده بود و درباره
خدا گمان ناحق می‌بردند.»
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «هم»، ج۷، ص۱۶۵.
