گزارش خطا
برای مشاهده معنا و شرح هر کلمه، بر روی آن کلیک کنید.
(فَلَا أُقْسِمُ بِرَبِّ الْمَشَارِقِ وَ الْمَغَارِبِ إِنَّا لَقَادِرُونَ)۴۰سوگند به پروردگار مشرقها و مغربها که ما قادریم،
(عَلَیٰ أَن نُّبَدِّلَ خَیْرًا مِّنْهُمْ وَ مَا نَحْنُ بِمَسْبُوقِینَ)۴۱که جاى آنان را به کسانى بدهیم که از آنها بهترند; و ما هرگز مغلوب نخواهیم شد.
(فَذَرْهُمْ یَخُوضُوا وَ یَلْعَبُوا حَتَّیٰ یُلَاقُوا یَوْمَهُمُ الَّذِی یُوعَدُونَ)۴۲آنان را به حال خود واگذار تا در باطل فرو روند و بازى کنند تا روز موعود خود را ملاقات نمایند.
(یَوْمَ یَخْرُجُونَ مِنَ الْأَجْدَاثِ سِرَاعًا کَأَنَّهُمْ إِلَیٰ نُصُبٍ یُوفِضُونَ)۴۳همان روز که از قبرها بسرعت خارج مى شوند، گویى به سوى بتها مى دوند;
(خَاشِعَةً أَبْصَارُهُمْ تَرْهَقُهُمْ ذِلَّةٌ ۚ ذَٰلِکَ الْیَوْمُ الَّذِی کَانُوا یُوعَدُونَ)۴۴در حالى که چشمهایشان (از شرم و وحشت) به زیر افتاده، و (پرده اى از) ذلّت و خوارى آنها را پوشانده است. این همان روزى است که به آنها وعده داده مى شد
(بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ)به‌نام خداوند بخشنده مهربان
(إِنَّا أَرْسَلْنَا نُوحًا إِلَیٰ قَوْمِهِ أَنْ أَنذِرْ قَوْمَکَ مِن قَبْلِ أَن یَأْتِیَهُمْ عَذَابٌ أَلِیمٌ)۱ما نوح را به سوى قومش فرستادیم و گفتیم: «قوم خود را انذار کن پیش از آن که عذاب دردناکى به سراغشان آید.
(قَالَ یَا قَوْمِ إِنِّی لَکُمْ نَذِیرٌ مُّبِینٌ)۲گفت: «اى قوم من! به یقین من براى شما انذار کننده آشکارى هستم،
(أَنِ اعْبُدُوا اللَّهَ وَ اتَّقُوهُ وَ أَطِیعُونِ)۳که خدا را پرستش کنید و از مخالفت او بپرهیزید و مرا اطاعت نمایید،
(یَغْفِرْ لَکُم مِّن ذُنُوبِکُمْ وَ یُؤَخِّرْکُمْ إِلَیٰ أَجَلٍ مُّسَمًّی ۚ إِنَّ أَجَلَ اللَّهِ إِذَا جَاءَ لَا یُؤَخَّرُ ۖ لَوْ کُنتُمْ تَعْلَمُونَ)۴تا خدا گناهانتان را بیامرزد و تا زمان معیّنى شما را عمر دهد; زیرا هنگامى که اجل الهى فرا رسد، تأخیرى نخواهد داشت اگر مى دانستید.
(قَالَ رَبِّ إِنِّی دَعَوْتُ قَوْمِی لَیْلًا وَ نَهَارًا)۵(نوح) گفت: «پروردگارا! من قوم خود را شب و روز (به سوى تو) دعوت کردم،
(فَلَمْ یَزِدْهُمْ دُعَائِی إِلَّا فِرَارًا)۶امّا دعوت من چیزى جز فرار (از حق) بر آنان نیفزود.
(وَ إِنِّی کُلَّمَا دَعَوْتُهُمْ لِتَغْفِرَ لَهُم جَعَلُوا أَصَابِعَهُمْ فِی آذَانِهِمْ وَ اسْتَغْشَوْا ثِیَابَهُمْ وَ أَصَرُّوا وَ اسْتَکْبَرُوا اسْتِکْبَارًا)۷و من هر زمان آنها را دعوت کردم (که ایمان بیاورند) تا تو آنها را بیامرزى، انگشتان خویش را در گوشهایشان قرارداده و لباسهایشان را بر خود پیچیدند، و در مخالفت اصرار ورزیدند و بشدّت استکبار کردند.
(ثُمَّ إِنِّی دَعَوْتُهُمْ جِهَارًا)۸سپس من آنها را با صداى بلند(به اطاعت فرمان تو) دعوت کردم،
(ثُمَّ إِنِّی أَعْلَنتُلَهُم وَ أَسْرَرْتُ لَهُم إِسْرَارًا)۹سپس آشکارا و نهان (حقیقت توحید و ایمان را) براى آنان بیان داشتم
(فَقُلْتُ اسْتَغْفِرُوا رَبَّکُمْ إِنَّهُ کَانَ غَفَّارًا)۱۰و گفتم: «از پروردگار خویش آمرزش بطلبید که او بسیار آمرزنده است
