(بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ)به نام خدا که رحمتش بی‌اندازه است و مهربانی‌اش همیشگی
(وَ الْفَجْرِ) (۱)
سوگند به سپیده‌دم!
(وَ لَیَالٍ عَشْرٍ) (۲)
و به شب‌های ده‌گانه!
(وَ الشَّفْعِ وَ الْوَتْرِ) (۳)
و به زوج و فرد!
(وَ اللَّیْلِ إِذَا یَسْرِ) (۴)
و به شب! هنگامی که می‌رود.
(هَلْ فِی ذَلِکَ قَسَمٌ لِذِی حِجْرٍ) (۵)
یا در این سوگندها سوگندی
[ سزاوار و اطمینان‌بخش
] برای شخصِ خردمند هست؟
(أَ لَمْ تَرَ کَیْفَ فَعَلَ رَبُّکَ بِعَادٍ) (۶)
آیا ندانسته‌ای که پروردگارت با عادیان چه کرد؟
(إِرَمَ ذَاتِ الْعِمَادِ) (۷)
[ و با شهر
] «اِرَم» که دارای ساختمان‌های بلند و مستحکم بود
[ چه رفتاری داشت
]؟
(الَّتِی لَمْ یُخْلَقْ مِثْلُهَا فِی الْبِلاَدِ) (۸)
همان شهری که مانندش در سرزمین‌ها ساخته نشده بود
(وَ ثَمُودَ الَّذِینَ جَابُوا الصَّخْرَ بِالْوَادِ) (۹)
و
[ با
] ثمودیان، که در سرزمینشان تخته‌سنگ‌های سخت و بزرگ را
[ برای ساختن ساختمان‌های مصون از زلزله و توفان
] می‌بریدند
[ چه کرد
]؟
(وَ فِرْعَوْنَ ذِی الأَوْتَادِ) (۱۰)
و
[ با
] فرعونِ بسیار قدرتمند و شکنجه‌گر
[ چگونه رفتار نمود
]؟
(الَّذِینَ طَغَوْا فِی الْبِلاَدِ) (۱۱)
همان عادیان و ثمودیان و فرعونیان که در شهرها طغیان کردند.
(فَأَکْثَرُوا فِیهَا الْفَسَادَ) (۱۲)
و در آن‌ها تبهکاری و فتنۀ زیادی به بار آوردند
(فَصَبَّ عَلَیْهِمْ رَبُّکَ سَوْطَ عَذَابٍ) (۱۳)
پس پروردگارت
عذاب پیاپی و شدیدی را بر آنان فروبارید
(إِنَّ رَبَّکَ لَبِالْمِرْصَادِ) (۱۴)
بی‌تردید پروردگارت در کمین
[ همۀ انسان‌ها
] است،
[ به این علت راه فراری از عذابش ندارند
](فَأَمَّا الإِنْسَانُ إِذَا مَا ابْتَلاَهُ رَبُّهُ فَأَکْرَمَهُ وَ نَعَّمَهُ فَیَقُولُ رَبِّی أَکْرَمَنِ) (۱۵)
اما انسان، چون پروردگارش در جهت آزمایشِ او، با حفظ شخصیتش نعمت و سودی به او رسانَد،
[ و رفاه و راحتی نصیبش کند،
] می‌گوید: پروردگارم
[ به خاطر لیاقتم به من نعمت و رفاه بخشید، و
] گرامی‌ام داشت
(وَ أَمَّا إِذَا مَا ابْتَلاَهُ فَقَدَرَ عَلَیْهِ رِزْقَهُ فَیَقُولُ رَبِّی أَهَانَنِ) (۱۶)
و اما زمانی که باز در جهت آزمایشش رزقش را بر او تنگ بگیرد، می‌گوید: پروردگارم مرا خوار کرده است!
(کَلَّا بَل لاَ تُکْرِمُونَ الْیَتِیمَ) (۱۷)
چنین نیست که
[ می‌پندارد؛
] بلکه
[ سببِ خواری شما این است که
] یتیم را اِکرام نمی‌کنید
(وَ لاَ تَحَاضُّونَ عَلَی طَعَامِ الْمِسْکِینِ) (۱۸)
و یکدیگر را بر طعام‌دادن به بیچارگان تشویق نمایید
(وَ تَأْکُلُونَ التُّرَاثَ أَکْلاً لَمًّا) (۱۹)
و میراث
[ دیگران
] را
[ ضمیمۀ ثروت خود کرده،
] یکجا می‌خورید
(وَ تُحِبُّونَ الْمَالَ حُبًّا جَمًّا) (۲۰)
و بسیار عاشق و دلباختۀ ثروت هستید
(کَلَّا إِذَا دُکَّتِ الأَرْضُ دَکًّا دَکًّا) (۲۱)
چنین نیست که با این افکار و اعمال سعادت شما تضمین شود،
[ همه این پندارها و تعلقات غلط و بی تفاوتی نسبت به یتیم و مسکین را کنار بگذارید
] چون هنگامی که زمین به شدت دَر هم کوبیده شود
(وَ جَاءَ رَبُّکَ وَ الْمَلَکُ صَفًّا صَفًّا) (۲۲)
و قدرت و تدبیر پروردگارت
[ جهت انجام امور قیامت
] ظهور کند، و فرشتگان صف‌به‌صف
[ برای اجرای مأموریتشان بیایند
](وَ جِیءَ یَوْمَئِذٍ بِجَهَنَّمَ یَوْمَئِذٍ یَتَذَکَّرُ الإِنْسَانُوَ أَنَّی لَهُ الذِّکْرَی) (۲۳)
در آن روز، دوزخ را
[ در برابر دیدگان همه
] حاضر کنند،
[ آن وقت است که
] انسان متذکرِ
[ همۀ امور
] می‌شود، ولی این متذکرشدن چه سودی برای او دارد؟!
