صفحه ۳۹ قرآن کریم سوره بقره

صفحه قبل .......... صفحه ۳۹ .......... صفحه بعد

سوره بقره

(حَافِظُوا عَلَی الصَّلَوَاتِ وَ الصَّلَاةِ الْوُسْطَیٰ وَ قُومُوا لِلَّهِ قَانِتِینَ) (۲۳۸)
در انجام (به موقع و کامل) همه نمازها و (به خصوص) نماز وسطى [نماز ظهر] کوشا باشید و از روى خضوع و اطاعت، براى خدا به پاخیزید.

(فَإِنْ خِفْتُمْ فَرِجَالًا أَوْ رُکْبَانًا ۖ فَإِذَا أَمِنتُمْ فَاذْکُرُوا اللَّهَ كَمَا عَلَّمَکُم مَّا لَمْ تَکُونُوا تَعْلَمُونَ) (۲۳۹)
و اگر (به خاطر جنگ، یا خطر دیگرى) بترسید، (نماز را) در حال پیاده یا سواره انجام دهید; امّا هنگامى که امنیّت خود را باز یافتید، خدا را یاد کنید [نماز را به صورت معمول بخوانید] همان گونه که خداوند، چیزهایى را که نمى دانستید، به شما تعلیم داد.

(وَ الَّذِینَ یُتَوَفَّوْنَ مِنکُمْ وَ یَذَرُونَ أَزْوَاجًا وَصِیَّةً لِّأَزْوَاجِهِم مَّتَاعًا إِلَی الْحَوْلِ غَیْرَ إِخْرَاجٍ ۚ فَإِنْ خَرَجْنَ فَلَا جُنَاحَ عَلَیْکُمْ فِی مَا فَعَلْنَ فِی أَنفُسِهِنَّ مِن مَّعْرُوفٍ ۗ وَ اللَّهُ عَزِیزٌ حَکِیمٌ) (۲۴۰)
و کسانى که از شما در آستانه مرگ قرار مى گیرند و همسرانى از خود به جا مى گذارند، باید براى همسران خود وصیّت کنند که تا یک سال، آنها را (با پرداختن هزینه زندگى) بهره مند سازند; به شرط این که آنها (از خانه شوهر) بیرون نروند (و اقدام به ازدواج نکنند). و اگر بیرون روند، (حقّى ندارند; ولى) گناهى بر شما نیست نسبت به آنچه آنها درباره خود، به طور شایسته انجام مى دهند. و خداوند، توانا و حکیم است.

(وَ لِلْمُطَلَّقَاتِ مَتَاعٌ بِالْمَعْرُوفِ ۖ حَقًّا عَلَی الْمُتَّقِینَ) (۲۴۱)
و (بر شوهران) لازم است که به زنان مطلّقه، هدیه مناسبى بدهند. این، حقّى است بر عهده مردان پرهیزگار.

(کَذَٰلِکَ یُبَیِّنُ اللَّهُ لَکُمْ آیَاتِهِ لَعَلَّکُمْ تَعْقِلُونَ) (۲۴۲)
این چنین، خداوندآیات خود را براى شما شرح مى دهد; شاید بیندیشید!

(أَ لَمْ تَرَ إِلَی الَّذِینَ خَرَجُوا مِن دِیَارِهِمْ وَ هُمْ أُلُوفٌ حَذَرَ الْمَوْتِ فَقَالَ لَهُمُ اللَّهُ مُوتُوا ثُمَّ أَحْیَاهُمْ ۚ إِنَّ اللَّهَ لَذُو فَضْلٍ عَلَی النَّاسِ وَ لَٰکِنَّ أَکْثَرَ النَّاسِ لَا یَشْکُرُونَ) (۲۴۳)
آیا ندیدى گروهى (از بنى اسرائیل) را که از ترس مرگ، از خانه هاى خود فرار کردند و آنان هزاران نفر بودند» (و به بهانه فرار از طاعون، از شرکت در میدان جهاد خوددارى نمودند). و خداوند فرمان مرگ آنها را صادر کرد (و به همان بیمارى مردند.) سپس آنها را زنده کرد; زیرا خداوند نسبت به مردم، داراى احسان و بخشش است; ولى بیشتر مردم، شکر (او را) به جا نمى آورند.

(مَّن ذَا الَّذِی یُقْرِضُ اللَّهَ قَرْضًا حَسَنًا فَيُضَاعِفَهُ لَهُ أَضْعَافًا کَثِیرَةً ۚ وَ اللَّهُ یَقْبِضُ وَ یَبْسُطُ وَ إِلَیْهِ تُرْجَعُونَ) (۲۴۵)
کیست که به خدا قرض نیکویى دهد، (و بدون منت، انفاق کند،) تا خداوند آن را براى او، چندین برابر کند؟ و خداوند است که (روزىِ بندگان را) محدود یا گسترده مى سازد; (و انفاق، هرگز باعث کمبود روزى کسى نمى شود). و (سرانجام همگى) به سوى او بازمى گردید.

صفحه قبل .......... صفحه ۳۹ .......... صفحه بعد