(إِنَّ وَلِیِّیَ اللَّهُ الَّذِی نَزَّلَ الْکِتَابَ ۖ وَ هُوَ یَتَوَلَّی الصَّالِحِینَ)۱۹۶ولىّ و سرپرست من، خدایى است که این کتاب را نازل کرده; و او صالحان را سرپرستى مى کند.
(وَ الَّذِینَ تَدْعُونَ مِن دُونِهِ لَا یَسْتَطِیعُونَ نَصْرَکُمْ وَ لَا أَنفُسَهُمْ یَنصُرُونَ)۱۹۷و کسانى را که جز او مى خوانید،نمى توانند یاریتان کنند، و نه (حتّى) خودشان را یارى دهند;
(وَ إِن تَدْعُوهُمْ إِلَی الْهُدَیٰ لَا یَسْمَعُوا ۖ وَ تَرَاهُمْ یَنظُرُونَ إِلَیْکَ وَ هُمْ لَا یُبْصِرُونَ)۱۹۸و اگر آنها را به هدایت فراخوانید، نمى شنوند; و آنها را مى بینى (که با چشمهاى مصنوعیشان) به تو نگاه مى کنند، امّا چیزى را نمى بینند!»
(خُذِ الْعَفْوَ وَ أْمُرْ بِالْعُرْفِ وَ أَعْرِضْ عَنِ الْجَاهِلِینَ)۱۹۹(به هر حال) با عفو و مدارا رفتار کن، و به کارهاى شایسته دعوت نما، و از جاهلان روى بگردان (و با آنان ستیزه مکن).
(وَ إِمَّا یَنزَغَنَّکَ مِنَ الشَّیْطَانِ نَزْغٌ فَاسْتَعِذْ بِاللَّهِ ۚ إِنَّهُ سَمِیعٌ عَلِیمٌ)۲۰۰و اگر وسوسه اى از شیطان به تو رسد، به خدا پناه بر; که او شنونده و داناست.
(إِنَّ الَّذِینَ اتَّقَوْا إِذَا مَسَّهُمْ طَائِفٌ مِّنَ الشَّیْطَانِ تَذَکَّرُوا فَإِذَا هُم مُّبْصِرُونَ)۲۰۱پرهیزگاران هنگامى که گرفتار وسوسه هاى شیطان شوند، به یاد (خدا و پاداش و کیفر او) مى افتند; و (در پرتو یاد او، راه حق را مى بینند و) در این هنگام بینا مى شوند
(وَ إِخْوَانُهُمْ یَمُدُّونَهُمْ فِی الْغَیِّ ثُمَّ لَا یُقْصِرُونَ)۲۰۲و (مشرکان را) برادرانشان (از شیاطین) پیوسته در گمراهى پیش مى برند، و (در این راه) کوتاهى نمى کنند.
(وَ إِذَا لَمْ تَأْتِهِم بِآیَةٍ قَالُوا لَوْلَا اجْتَبَیْتَهَا ۚ قُلْ إِنَّمَا أَتَّبِعُ مَا یُوحَیٰ إِلَیَّ مِن رَّبِّی ۚ هَٰذَا بَصَائِرُ مِن رَّبِّکُمْ وَ هُدًی وَ رَحْمَةٌ لِّقَوْمٍ یُؤْمِنُونَ)۲۰۳هنگامى که (در نزول وحى تأخیر افتد، و) آیه اى براى آنان نیاورى، مى گویند: «چرا از پیش خود، آیه اى انتخاب نکردى؟!» بگو: «من تنها از چیزى پیروى مى کنم که از سوى پروردگارم بر من وحى مى شود; این (آیات) وسیله هاى بصیرت از جانب پروردگارتان، و مایه هدایت و رحمت است براى گروهى که ایمان مى آورند.»
(وَ إِذَا قُرِئَ الْقُرْآنُفَاسْتَمِعُوا لَهُ وَ أَنصِتُوا لَعَلَّکُمْ تُرْحَمُونَ)۲۰۴هنگامى که قرآن خوانده شود، گوش فرا دهید و خاموش باشید; شاید مشمول رحمت (خدا) شوید.
(وَ اذْکُر رَّبَّکَ فِی نَفْسِکَ تَضَرُّعًا وَ خِیفَةً وَ دُونَ الْجَهْرِ مِنَ الْقَوْلِ بِالْغُدُوِّ وَ الْآصَالِ وَ لَا تَکُن مِّنَ الْغَافِلِینَ)۲۰۵پروردگارت را در درون خود، از روى تضرّع و خوف، آهسته و آرام، صبحگاهان و شامگاهان، یاد کن; و از غافلان مباش.
(إِنَّ الَّذِینَ عِندَ رَبِّکَ لَا یَسْتَکْبِرُونَ عَنْ عِبَادَتِهِ وَ یُسَبِّحُونَهُ وَ لَهُ یَسْجُدُونَ) ۩۲۰۶آنها که (در مقام قرب) نزد پروردگار تو هستند، (هیچ گاه) از عبادتش تکبّر نمىورزند، و او را تسبیح مى گویند، و تنها براى او سجده مى کنند.
