(وَ لِکُلٍّ دَرَجَاتٌ مِّمَّا عَمِلُوا ۚ وَ مَا رَبُّکَ بِغَافِلٍ عَمَّا یَعْمَلُونَ)۱۳۲و براى هر یک (از این دو دسته)، درجات (و مراتبى) است از آنچه عمل کردند; و پروردگارت از اعمالى که انجام مى دهند، غافل نیست.
(وَ رَبُّکَ الْغَنِیُّ ذُو الرَّحْمَةِ ۚ إِن یَشَأْ یُذْهِبْکُمْ وَ یَسْتَخْلِفْ مِن بَعْدِکُم مَّا یَشَاءُ کَمَا أَنشَأَکُم مِّن ذُرِّیَّةِ قَوْمٍ آخَرِینَ)۱۳۳وپروردگارت بى نیاز و مهربان است; (پس به کسى ستم نمى کند; بلکه همه، نتیجه اعمال خود را مى گیرند;) اگر بخواهد، همه شما را (از این جهان) مى برد; سپس هر کس را بخواهد جانشین شما مى سازد; همان طور که شما را از نسل اقوام دیگرى آفرید.
(إِنَّ مَا تُوعَدُونَ لَآتٍ ۖ وَ مَا أَنتُم بِمُعْجِزِینَ)۱۳۴آنچه به شما وعده داده مى شود، به یقین فرا مى رسد; و شما نمى توانید از عدالت و کیفر خدا فرار کنید.
(قُلْ یَا قَوْمِ اعْمَلُوا عَلَیٰ مَکَانَتِکُمْ إِنِّی عَامِلٌ ۖ فَسَوْفَ تَعْلَمُونَ مَن تَکُونُ لَهُ عَاقِبَةُ الدَّارِ ۗ إِنَّهُ لَا یُفْلِحُ الظَّالِمُونَ)۱۳۵بگو: «اى قوم من! هرچه در توان دارید، انجام دهید! من (هم به وظیفه خود) عمل مى کنم; امّا بزودى خواهید دانست که سرانجام نیک (و رستگارى) از آن کیست! به یقین، ستمکاران رستگار نخواهند شد!»
(وَ جَعَلُوا لِلَّهِ مِمَّا ذَرَأَ مِنَ الْحَرْثِ وَ الْأَنْعَامِ نَصِیبًا فَقَالُوا هَٰذَا لِلَّهِ بِزَعْمِهِمْ وَ هَٰذَا لِشُرَکَائِنَا ۖ فَمَا کَانَ لِشُرَکَائِهِمْ فَلَا یَصِلُ إِلَی اللَّهِ ۖ وَ مَا کَانَ لِلَّهِ فَهُوَ یَصِلُ إِلَیٰ شُرَکَائِهِمْ ۗ سَاءَ مَا یَحْکُمُونَ)۱۳۶آنها
[مشرکان
] سهمى از آنچه خداوند از زراعت و چهارپایان آفریده، براى او قرار دادند; (و سهمى براى بتها.) و به گمان خود گفتند: «این، از آن خداست; و این هم از آن معبودهاى ما.» آنچه براى معبودهایشان بود، به خدا نمى رسید; ولى آنچه براى خدا بود، به معبودهایشان مى رسید. (چون، اگر سهم بتها با کمبودى مواجه مى شد، سهم خدا را به بتها مى دادند; امّا عکس آن را مجاز نمى دانستند.) چه بد داورى مى کنند (که علاوه بر شرک، خدا را کمتر از بتها مى دانند)!
(وَ کَذَٰلِکَ زَیَّنَ لِکَثِیرٍ مِّنَ الْمُشْرِکِینَ قَتْلَ أَوْلَادِهِمْ شُرَکَاؤُهُمْ لِیُرْدُوهُمْ وَ لِیَلْبِسُوا عَلَیْهِمْ دِینَهُمْ ۖ وَ لَوْ شَاءَ اللَّهُ مَا فَعَلُوهُ ۖ فَذَرْهُمْ وَ مَا یَفْتَرُونَ)۱۳۷و این گونه معبودهاى آنها، قتل فرزندانشان را در نظر بسیارى از آنها جلوه دادند; (زیرا کودکان خود را قربانى بتها مى کردند، و افتخار مى نمودند.) سرانجام آنها را به هلاکت افکندند; و در نهایت، آیینشان را بر آنان مشتبه ساختند. و اگر خدا مى خواست، چنین نمى کردند; (ولى اجبار سودى ندارد.) بنابراین، آنها و تهمت هایشان را به حال خود واگذار (و به آنها اعتنا مکن).
