(وَ الَّذِینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَنُکَفِّرَنَّ عَنْهُمْ سَیِّئَاتِهِمْ وَ لَنَجْزِیَنَّهُمْ أَحْسَنَ الَّذِی کَانُوا یَعْمَلُونَ )۷و کسانى که ایمان آورده و کارهاى شایسته انجام دادند، گناهان آنان را مى بخشیم و آنان را به بهترین اعمالى که انجام مى دادند پاداش مى دهیم.
(وَ وَصَّیْنَا الْإِنسَانَ بِوَالِدَیْهِ حُسْنًا ۖ وَ إِن جَاهَدَاکَ لِتُشْرِکَ بِی مَا لَیْسَ لَکَ بِهِ عِلْمٌ فَلَا تُطِعْهُمَا ۚ إِلَیَّ مَرْجِعُکُمْ فَأُنَبِّئُکُم بِمَا کُنتُمْ تَعْمَلُونَ )۸ما به انسان توصیه کردیم که به پدر و مادرش نیکى کند، و اگر آن دو (مشرک باشند و) تلاش کنند که براى من همتایى قائل شوى که از آن آگاهى ندارى، از آنها پیروى مکن. بازگشت شما به سوى من است، و شما را از آنچه انجام مى دادید با خبر خواهم ساخت.
(وَ الَّذِینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَنُدْخِلَنَّهُمْ فِی الصَّالِحِینَ )۹و کسانى که ایمان آورده و کارهاى شایسته انجام دادند، به یقین آنها را در زمره صالحان وارد خواهیم کرد.
(وَ مِنَ النَّاسِ مَن یَقُولُ آمَنَّا بِاللَّهِ فَإِذَا أُوذِیَ فِی اللَّهِ جَعَلَ فِتْنَةَ النَّاسِ کَعَذَابِ اللَّهِ وَ لَئِن جَاءَ نَصْرٌ مِّن رَّبِّکَ لَیَقُولُنَّ إِنَّا کُنَّا مَعَکُمْ ۚ أَوَ لَیْسَ اللَّهُ بِأَعْلَمَ بِمَا فِی صُدُورِ الْعَالَمِینَ )۱۰و بعضى از مردم کسانى هستند که مى گویند: «به خدا ایمان آورده ایم.» امّا هنگامى که در راه خدا آزار مى بینند، آزار مردم را همچون عذاب الهى مى شمارند (و از آن وحشت مى کنند); ولى هنگامى که پیروزى از سوى پروردگارت (براى شما) فرا رسد، مى گویند: «ما هم با شما بودیم (و در این پیروزى شریکیم)». آیا خداوند به آنچه در سینه هاى جهانیان است آگاه تر نیست؟!
(وَ لَیَعْلَمَنَّ اللَّهُ الَّذِینَ آمَنُوا وَ لَیَعْلَمَنَّ الْمُنَافِقِینَ )۱۱مسلّماً خداوند مؤمنان را مى شناسد، و به یقین منافقان را (نیز) مى شناسد.
(وَ قَالَ الَّذِینَ کَفَرُوا لِلَّذِینَ آمَنُوا اتَّبِعُوا سَبِیلَنَا وَ لْنَحْمِلْ خَطَایَاکُمْ وَ مَا هُم بِحَامِلِینَ مِنْ خَطَایَاهُم مِّن شَیْءٍ ۖ إِنَّهُمْ لَکَاذِبُونَ )۱۲و کافران به مؤمنان گفتند: «شما از راه ما پیروى کنید، (و اگر گناهى داشته باشد) ما گناهانتان را بر عهده مى گیریم.» آنان هرگز چیزى از گناهان اینها را بر عهده نخواهند گرفت; آنان به یقین دروغگو هستند.
(وَ لَیَحْمِلُنَّ أَثْقَالَهُمْ وَ أَثْقَالًا مَّعَ أَثْقَالِهِمْ ۖ وَ لَیُسْأَلُنَّ یَوْمَ الْقِیَامَةِ عَمَّا کَانُوا یَفْتَرُونَ )۱۳آنها بار سنگین (گناهان) خویش را بر دوش مى کشند، و (همچنین) بارهاى سنگین دیگرى را اضافه بر بارهاى سنگین خود; و روز قیامت به یقین از دروغ هایى که به خدا مى بستند سؤال خواهند شد.
(وَ لَقَدْ أَرْسَلْنَا نُوحًا إِلَیٰ قَوْمِهِ فَلَبِثَ فِیهِمْ أَلْفَ سَنَةٍ إِلَّا خَمْسِینَ عَامًا فَأَخَذَهُمُ الطُّوفَانُ وَ هُمْ ظَالِمُونَ )۱۴و ما نوح را به سوى قومش فرستادیم; و او در میان آنان نهصد و پنجاه سال، درنگ کرد; (ولى تبلیغ او جز در گروه اندکى مؤثر واقع نشد) و سرانجام طوفان (عظیم) آنان را فرا گرفت در حالى که ستمکار بودند.
