(وَ مَا أَرْسَلْنَاکَ إِلَّا مُبَشِّرًا وَ نَذِیرًا )۵۶(اى پیامبر!) ما تو را جز بشارت دهنده و بیم دهنده نفرستادیم.
(قُلْ مَا أَسْأَلُکُمْ عَلَیْهِ مِنْ أَجْرٍ إِلَّا مَن شَاءَ أَن یَتَّخِذَ إِلَیٰ رَبِّهِ سَبِیلًا )۵۷بگو: «من در برابر آن (ابلاغ آیین خدا) از شما هیچ گونه پاداشى نمى طلبم; مگر کسى که بخواهد راهى به سوى پروردگارش برگزیند (و این پاداش من است.)»
(وَ تَوَکَّلْ عَلَی الْحَیِّ الَّذِی لَا یَمُوتُ وَ سَبِّحْ بِحَمْدِهِ ۚ وَ کَفَیٰ بِهِ بِذُنُوبِ عِبَادِهِ خَبِیرًا )۵۸و توکّل کن بر آن زنده اى که هرگز نمى میرد; و تسبیح و حمد او را بگو; و همین بس که او از گناهان بندگانش آگاه است.
(الَّذِی خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْضَ وَ مَا بَیْنَهُمَا فِی سِتَّةِ أَیَّامٍ ثُمَّ اسْتَوَیٰ عَلَی الْعَرْشِ ۚ الرَّحْمَٰنُ فَاسْأَلْ بِهِ خَبِیرًا )۵۹همان کسى که آسمانها و زمین و آنچه را میان این دو وجود دارد، در شش روز
[ شش دوران
] آفرید; سپس بر عرش (قدرت و تدبیر جهان هستى) قرار گرفت، او خداوندِ رحمان است; از او بخواه که از همه چیز آگاه است.
(وَ إِذَا قِیلَ لَهُمُ اسْجُدُوا لِلرَّحْمَٰنِ قَالُوا وَ مَا الرَّحْمَٰنُ أَ نَسْجُدُ لِمَا تَأْمُرُنَا وَ زَادَهُمْ نُفُورًا)۩۶۰و هنگامى که به آنان گفته شود: «براى خداوند رحمان سجده کنید. » مى گویند: «رحمان چیست؟! (ما اصلا رحمان را نمى شناسیم!) آیا براى چیزى سجده کنیم که تو به ما دستور مى دهى؟!» (این سخن را مى گویند) و بر نفرتشان افزوده مى شود.
(تَبَارَکَ الَّذِی جَعَلَ فِی السَّمَاءِ بُرُوجًا وَ جَعَلَ فِیهَا سِرَاجًا وَ قَمَرًا مُّنِیرًا )۶۱زوال ناپذیر و پر برکت است کسى که در آسمان منزلگاههایى براى ستارگان قرار داد; و در میان آن، چراغ روشن (خورشید) و ماه تابان آفرید.
(وَ هُوَ الَّذِی جَعَلَ اللَّیْلَ وَ النَّهَارَ خِلْفَةً لِّمَنْ أَرَادَ أَن یَذَّکَّرَ أَوْ أَرَادَ شُکُورًا )۶۲و او همان کسى است که شب و روز را جانشین یکدیگر قرار داد براى کسى که بخواهد متذکّر شود یا شکرگزارى کند (و آنچه را در روز کوتاهى کرده در شب انجام دهد و به عکس).
(وَ عِبَادُ الرَّحْمَٰنِ الَّذِینَ یَمْشُونَ عَلَی الْأَرْضِ هَوْنًا وَ إِذَا خَاطَبَهُمُ الْجَاهِلُونَ قَالُوا سَلَامًا )۶۳بندگان (خاصّ) خداوند رحمان، کسانى هستند که آرام و بى تکبّر بر زمین راه مى روند; و هنگامى که جاهلان آنها را مخاطب سازند (و سخنان نابخردانه گویند)، به آنها سلام مى گویند (و با بزرگوارى مى گذرند);
(وَ الَّذِینَ یَبِیتُونَ لِرَبِّهِمْ سُجَّدًا وَ قِیَامًا )۶۴کسانى که شبانگاه براى پروردگارشان سجده و قیام مى کنند;
(وَ الَّذِینَ یَقُولُونَ رَبَّنَا اصْرِفْ عَنَّا عَذَابَ جَهَنَّمَ ۖ إِنَّ عَذَابَهَا کَانَ غَرَامًا )۶۵و کسانى که مى گویند: «پروردگارا! عذاب جهنم را از ما برطرف گردان، که عذابش سخت و پر دوام است.
(إِنَّهَا سَاءَتْ مُسْتَقَرًّا وَ مُقَامًا )۶۶به یقین جهنم، بد جایگاه و بد محلِّ اقامتى است!»
(وَ الَّذِینَ إِذَا أَنفَقُوا لَمْ یُسْرِفُواوَ لَمْ یَقْتُرُوا وَ کَانَ بَیْنَ ذَٰلِکَ قَوَامًا )۶۷و کسانى که هر گاه انفاق کنند، نه اسراف و زیاده روى دارند مى نمایند و نه سختگیرى; بلکه در میان این دو، حدّ اعتدالى دارند.
