توکل (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
تَوَکُّل (به فتح تاء و واو و ضم کاف مشدده) از
واژگان قرآن کریم به معنای قبول
وکالت و اعتماد است.
تَوَکُّلبه معنای قبول وکالت و اعتماد است.
راغب گوید: توکّل دو جور است گویند: «تَوَکَّلْتُ لفلان» یعنی قبول وکالت از او کردم و «تَوَکَّلْتُ علیه» یعنی باو اعتماد کردم و امیدوار شدم.
در
مصباح المنیر و غیره نیز هر دو معنی نقل شده است.
طبرسی فرموده: توکّل به معنی اظهار عجز و اعتماد به غیر است و توکّل علی اللّه واگذار کردن کار به خدا و اطمینان به تدبیر اوست.
نتیجه اینکه: توکّل چون با «علی» متعدی شود به معنای اعتماد و تفویض امر است.
(عَلَیْهِ تَوَکَّلْتُ وَ عَلَیْهِ فَلْیَتَوَکَّلِ الْمُتَوَکِّلُونَ) «بر
خدا اعتماد و تفویض امر کردم تفویض کنندگان کار خود را باو واگذارند.»
(وَ تَوَکَّلْ عَلَی الْعَزِیزِ الرَّحِیمِ) «کارهایت را به عزیز رحیم واگذار کن.»
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «توکل»، ج۷، ص۲۴۰.
