• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

نامه ۴۴ نهج البلاغه

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف



گزارش خطا
برای مشاهده معنا و شرح هر کلمه، بر روی آن کلیک کنید.



سياسي ، مديريتي


وَ مِنْ كِتاب لَهُ (عَلَيْهِ‌السَّلامُ)
از نامه های‌ آن حضرت است

اِلى زيادِ بْنِ اَبيهِ، وَ قَدْ بَلَغَهُ اَنَّ مُعاوِيَةَ كَتَبَ اِلَيْهِ يُريدُ خَديعَتَهُ بِاسْتِلْحاقِهِ.
به زیاد بن ابیه، وقتی‌ به حضرت خبر رسید معاویه به زیاد نامه نوشته می‌ خواهد او را با ملحق کردن به نسب خود بفریبد.

تحذير زياد من خدعة معاوية

«وَ قَدْ عَرَفْتُ أَنَّ مُعَاوِیَةَ کَتَبَ إِلَيْكَ یَسْتَزِلُّ لُبَّکَ، وَ یَسْتَفِلُّ غَرْبَکَ،»۱
آگاه شدم که معاویه برای‌ لغزاندن خردَت و سست کردن عزمت نامه ای‌ برایت فرستاده،



«فَاحْذَرْهُ،»۲
از او حذر کن،



«فَإِنَّمَا هُوَ الشَّیْطَانُ،»۳
که بی‌ تردید او شیطان است،



«یَأْتِی الْمَرْءَ مِنْ بَیْنِ یَدَیْهِ وَ مِنْ خَلْفِهِ، وَ عَنْ یَمِینِهِ وَ عَنْ شِمَالِهِ،»۴
که از مقابل و پشت سر و از راست و چپ به جانب انسان می‌ آید،



«لِیَقْتَحِمَ غَفْلَتَهُ،»۵
تا به وقت غفلتش بر او هجوم آرد،



«وَ یَسْتَلِبَ غِرَّتَهُ۶
و عقل ساده اش را بدزدد.



«وَ قَدْ کَانَ مِنْ أَبِی سُفْیَانَ فِي زَمَنِ عُمَرَ بْنِ الْخَطَّابِ فَلْتَةٌ مِنْ حَدِیثِ النَّفْسِ،»۷
از ابوسفیان در روزگار عمر بن خطّاب سخنی‌ بدون اندیشه از روی‌ وسوسه نفس،



«وَ نَزْغَةٌ مِنْ نَزَغَاتِ الشَّیْطَانِ،»۸
و تحریکی‌ از تحریکات و فسادکاریهای‌ شیطان سر زد،



«لاَ یَثْبُتُ بِهَا نَسَبٌ،»۹
که نه نسبی‌ به آن ثابت می‌ شود



«وَ لاَ یُسْتَحَقُّ بِهَا إِرْثٌ،»۱۰
و نه کسی‌ به آن مستحق میراث می‌ گردد.(۱)



«وَ الْمُتَعَلِّقُ بِهَا کَالْوَاغِلِ الْمُدَفَّعِ،»۱۱
و آویخته به این سخنان همانند کسی‌ است که خود را در میان باده گساران اندازد ولی‌ پیوسته او را دور می‌ کنند،



«وَ النَّوْطِ الْمُذَبْذَبِ۱۲
و به کاسه چوبینی‌ شبیه است که به بار مرکبی‌ آویخته و پیوسته می‌ جنبد.

فَلَمّا قَرَاَ زِيادٌ الْكِتابَ قالَ: شَهِدَ بِها وَ رَبِّ الْكَعْبَةِ. وَ لَـمْ تَـزَلْ فى نَفْسِـهِ حَتَّـى ادَّعـاهُ مُعاوِيَـةُ.
زیاد چون نامه حضرت را خواند گفت: «به خدای‌ کعبه که بر این حیله گری‌ معاویه شهادت داد.» این مسأله دائم در خاطر زیاد بود تا معاویه او را الحاق به نسب خود کرد.

قَوْلُهُ (عَلَيْهِ‌السَّلامُ): «الْواغِلُ» هُوَ الَّذى يَهْجُمُ عَلَى الشِّرْبِ لِيَشْرَبَ مَعَهُمْ وَ لَيْسَ مِنْهُمْ، فَلايَزالُ مُدَفَّعاً مُحاجَزاً.
مؤلف: «واغِل» کسی‌ است که به جمع شرابخواران درآید تا شراب بخورد ولی‌ چون از آنان نیست پیوسته رانده شود و ممنوع گردد.

وَ النَّوْطُ الْمَذَبْذَبُ هُوَ ما يُناطُ بِرَحْلِ الرّاكِبِ مِنْ قَعْب اَوْ قَدَح اَوْ ما اَشْبَهَ ذلِكَ، فَهُوَ اَبَداً يَتَقَلْقَلُ اِذا حَثَّ ظَهْرَهُ وَ اسْتَعْجَلَ سَـيْرَهُ.
و «نَوط مُذَبْذَب» ظرف و مانند آن است که دنبال پالان بیاویزند که وقتی‌ راکب مرکب را حرکت می‌ دهد یا حرکتش را سریع می‌ نماید آن ظرف پیوسته می‌ جنبد.



(۱) ابوسفیان به عمروعاص گفت: این محصول زنای‌ من با مادر اوست.




جعبه ابزار