تذبذب (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
تَذَبْذُب (به فتح تاء و ذالاول و ضم ذال دوم) از
واژگان نهج البلاغه به معنای حرکت کردن است. ازمشتقات این ماده که در
نامه ۴۴ آمده
مُذَبْذِب (به ضم میم و فتح ذال اول و کسر ذال دوم) به معنای متحرک است.
به معنای حركت كردن است. «تَذَبْذَبَ الشيءُ: تحرَّك.»
مُذَبْذِب به معنای متحرک است.
امام (صلوات‌الله‌علیه) در نامه‌اى به
زیاد بن ابیه نوشت:
«وَ النَّوْطِ الْمُذَبْذَبِ.» (ظرفى است كه به بار مركبى بياويزند كه با حركت مركب همواره در تزلزل و اضطراب است.)
(شرح‌های نامه:
)
نوط مذبذب چيزى است نظير
کاسه و
کوزه كه به
جهاز شتر مى‌بندند و با حركت آن حركت و رفت و آمد مى‌كند، مشروح اين جريان در «دفع» گذشت
كه حضرت به زياد نوشت با ادعاى
ابوسفیان نسب ثابت نمى‌شود.
از اين ماده فقط يک مورد در كلام آن حضرت آمده است.
•
قرشی بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «ذبذب»، ج۱، ص۴۱۰.
