در تشکیک نسبت به روایاتی که موثّقان از ما برای شما نقل می‌کنند، احدی از شیعیان ما عذری ندارند. این عبارت قسمتی از توقیعی است که از سوی حضرت به قاسمبنعلا درباره‌ی احمد بن هلال عبرتایی و دوری از او صادر شده است.
فقهای عظام، در کتاب‌های استدلالی اصول، برای حجّیّتخبر ثقه، به این روایتتمسک کرده‌اند؛ زیرا در واقع، حضرت در این روایت، به متابعت و قبول روایات کسانی امر کرده است که مورد وثوق‌اند و سنّتاهل بیت (علیهم‌السّلام) را نقل می‌کنند.
مفاد حدیث، آن است که، کسی حقّ ندارد در روایاتی که اصحاب مورد وثوق از اهل بیت (علیهم‌السّلام) نقل کرده‌اند، تشکیک کند و به آن‌ها ترتیب اثر ندهد، مگر در صورتی که علم به خطای آن داشته، یا مفاد خبر، مخالف با کتاب و یا سنّت قطعی یا عقل سلیم باشد؛ زیرا این ثقات از اصحاب‌اند که واسطه ی نشر معارف اهل بیت (علیهم‌السّلام) هستند و تشکیک در روایات آنان سبب می‌شود که چیزی از معارف اهل بیت (علیهم‌السّلام) به دست ما نرسد.
شایان ذکر است که وثاقت درجاتی دارد که بعضی از مراتب آن، ملازم با عدالت، بلکه فوق عدالت است. تعبیری که امام حسین (علیه‌السّلام) برای حضرت مسلم بن عقیل در نامه‌ی خود به اهل کوفه بیان داشته‌اند، مرتبه‌ی فوق عدالت را می‌رساند؛ آن سخن چنین است: من، به سوی شما، برادر و پسر عمو و مورد وثوق از خاندانم، مسلم بن عقیل را می‌فرستم.
