پس باید از گناهانی که خداوند متعال از آن‌ها منع کرده است، اجتناب کنند؛ زیرا هر عملی، اثر مخصوص خود را دارد و نفس ما، مطابق کارها، سخنان و حتّی افکاری که داریم، ساخته می‌شود.
آن کس که از انجام دادن گناه باکی ندارد (حال آن گناه کم باشد یا زیاد، کوچک باشد یا بزرگ) بداند که حقیقت خود را تیره و تار کرده، شایستگی ورود به جایگاه نور و پاکی را ندارد. یک گناه، آتشی است که در خرمنی می‌افتد. انسان سال‌ها تلاش می‌کند و ثواب‌ها برای خویش فراهم می‌آورد، ولی با یک گناه، حاصل عمری را به هدر می‌دهد؛ از این رو، حضرت، در این حدیث، خطر گناه را گوشزد کرده است.
