حضرت امام زمان(علیه‌السّلام) بعد از سفارش به اموری در امر غیبت و تثبیت قلوب شیعیان در این امر مهم، از چند چیز به خدا پناه می‌برد از جمله پناه به خدا از ضلالت بعد هدایت، پناه به خدا از اعمال سیئه، پناه به خدا از فتنه‌ها.
از نابینایی پس از بینایی، و از گمراهی پس از هدایت، و از رفتار هلاکت بار و فتنه‌های نابود کننده، به خدا پناه می‌برم. این عبارت، بخشی از توقیعی است که امام زمان (علیه‌السّلام) به نائب نخست و دوم خود، عثمان بن سعید عمری و فرزندش محمّد فرستاده است.
حضرت (علیه‌السّلام) بعد از سفارش به اموری در امر غیبت و تثبیت قلوب شیعیان در این امر مهم، از چند چیز به خدا پناه می‌برد که هر کدام از آن‌ها برای ما درسی عظیم است.
حضرت (علیه‌السّلام) از ضلالت بعد از هدایت به خدا پناه می‌برد؛ زیرا اگر کسی هدایت شود و حقّ و حقیقت را درک کند، ولی پس از مدّتی دست از آن بردارد، حجّت بر او تمام شده و قطعاً، خسارتی جبران ناپذیر را متحمل می‌شود. چنین کسی سعادت پایدار را پس از شناخت و معرفت، ترک کرده و عذاب جاوید را بر جان خود خریده است.
هم چنین، حضرت از اعمال سیئه‌ای که انسان را به هلاکت و نیستی می‌رساند، به خدا پناه می‌برد؛ زیرا انسان همیشه در خطر از دست دادن ایمان خویش است. هوا و هوس‌ها و وسوسه‌های شیطان، انسان را تا دَم مرگ رها نمی‌کنند. از این بخش، اهمّیت و دشواری ایمان را می‌توان فهمید.
آن حضرت، به خداوند متعال، از فتنه‌های خطرناک و مهلک که انسان را از اوج عزت به ذلّت می‌کشانند، به خداوند پناه می‌برد. طبق نصّ صریح قرآن، انسان در معرض امتحان‌های دایمی است. خداوند متعال می‌فرماید: «اَحَسِبَ النّاسُ اَنْ یُتْرَکُوا اَنْ یَقُولُوا آمَنّا وَهُمْ لایُفْتَنُونَ• وَلَقَدْ فَتَنَّا الَّذینَ مِنْ قَبْلِهِمْ...»
؛ آیا مردم چنین پنداشتند که به صِرف این که گفتند ما ایمان به خدا آورده‌ایم رهایشان کنند و بر این ادعا هیچ امتحانشان نکنند؟ ما امّت‌هایی را پیش از اینان امتحان نمودیم. این امتحان‌ها گوناگون‌اند و شدّت و ضعف دارند. گاهی مربوط به بدن و مال و گاهی مربوط به دین است و... در همه ی این ابتلائات، چه کوچک و چه بزرگ، باید به خدا توکّل کرد و با سرافرازی بیرون آمدن را از او خواست.
