تنها خداوند متعال است که اجسام را خلق و روزیها را تقسیم کرده است؛ زیرا او جسم یا حلول کننده در جسم نیست. چیزی همانند او نیست. او شنوا و داناست؛ امّا ائمّه (علیهمالسّلام) چیزی را از خدا میخواهند و خدا نیز برای آنان خلق میکند. از خدا میخواهند، خدا هم روزی میدهد. خدا چنین میکند، چون بر خود حتم کرده که خواسته ی آنان را اجابت و منزلت و شان آنها را عظیم گرداند.
عدّهای قائل بودند که خداوند (عزّوجل) قدرت خلق و رزق را به امامانمعصوم واگذار کرده است. در مقابل، عدّهای براین عقیده بودند که این امر، محال است و بر خداوند متعال جایز نیست که امر خلق و رزق را به ائمه واگذار کند؛ زیرا، تنها خداوند متعال قادر بر خلق اجسام است. شیعیان، در این امر، به نزاع شدید برخاستند. شخصی که در آن مجلس حاضر بود، گفت: «چرا نزد ابی جعفر محمّد بن عثمان عمری (سفیر دوم حضرت) نمیروید و در این باره از او سؤال نمیکنید تا حقّ بر شما روشن گردد؟ او تنها راه و واسطه به سوی حضرت صاحب الامر (علیهالسّلام) است.» شیعیان، بر این امر راضی شدند و نامه نوشتند و در آن، مسئله ی مورد نزاع را پرسیدند.
ولی خداوند، حق ما را بزرگ قرار داده و درخواست ما را اجابت میکند؛ لذا دعایی که میکنیم، برآورده میشود، نه این که ما، خود، جدای از خواست الهی، توان این را داشته باشیم.