باید توجه داشت که جمله‌ی الحقّ معنا با جمله اهل البیت مع الحقفرق می‌کند؛ زیرا مفهوم جمله‌ی نخست آن است که اهل بیت (علیهم‌السّلام) محور اساسی برای تشخیص حقّ از باطل‌اند و برای شناخت این دو از هم دیگر باید به سنّت و رفتار و کردار آنان رجوع کرد؛ بر خلاف مفهوم جمله‌ی دوم. همین معنا، از حدیث «علیّ مع الحقّوالحقّ مع علیّ»
کسی که حقّ با اوست نباید از اِعراض دیگران از او و تنها ماندنش، به وحشت بیفتد و به کمی یا زیادی طرف داران خود نگاه کند. حضرت موسی‌بن‌جعفر (علیه‌السّلام) به هشام می‌فرماید: ای هشام! اگر در دست تو گردویی است و همه‌ی مردم می‌گویند که آن دُرّ است، برای تو نفعی ندارد؛ زیرا تو می‌دانی که در دستت گردو است؛ و نیز اگر در دست تو دُرّ است، و مردم می‌گویند گردو است، به تو ضرری نمی‌رسد؛ زیرا تو می‌دانی که آن چه در دست توست دُرّ است.
درباره‌ی جمله‌ی سومی که در این حدیث آمده است، دو تفسیر متفاوت وجود دارد که مانعی در جمع این دو نیست. در ذیل به آنها اشاره می‌کنیم: الف) همانا اهل بیت (علیهم‌السّلام)، در عقاید و اعمال دینی، محتاج به مردم نیستند، و آن چه از جانب خداوند به واسطه‌ی پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) به آنان رسیده است، آنها را کفایت می‌کند؛ در حالی که امّت، در این امور، محتاج به اهل بیت‌اند، و تنها رجوع به کتاب و سنّت، آنان را کفایت نمی‌کند، و بدون مراجعه به اهل بیت (علیهم‌السّلام) قطعاً گمراه و هلاک می‌شوند. ب) نعمت‌های خداوند بر اهل بیت (علیهم‌السّلام)، مباشرتاً و بدون واسطه‌ی کسی نازل می‌گردد، در صورتی که نعمت‌هایی که خداوند بر مردم نازل می‌کند، بدون واسطه‌ی اهل بیت (علیهم‌السّلام) نخواهد بود.
