شخصی به نام یمانی به سامرا وارد می‌شود. از طرف امام زمان (علیه‌السّلام) کیسه‌ای که در آن دو دینار و دو لباس بود، به دست او می‌رسد. او به سبب کمی هدایا آن‌ها را رد می‌کند. ولی بعد از مدّتی از این عمل خود پشیمان و با ارسال نامه‌ای پوزش خواسته و توبه می کند.
مرحوم کلینی (رحمة‌الله) این حدیث شریف را در ضمن حدیثی از امام زمان (علیه‌السّلام) نقل کرده است. حاصل حدیث آن است که شخصی به نام یمانی به سامرا وارد می‌شود. از طرف امام زمان (علیه‌السّلام) کیسه‌ای که در آن دو دینار و دو لباس بود، به دست او می‌رسد. او به سبب کمی هدایا آن‌ها را رد می‌کند.
ولی بعد از مدّتی از این عمل خود پشیمان می‌گردد و نامه‌ای می‌نویسد و پوزش می‌خواهد و در دل خود، ضمن توبه، نیت می‌کند که اگر دوباره این هدیه برای او فرستاده شود، آن را بپذیرد. بعد از مدّتی، هدیه به دست او می‌رسد، و در توقیعی، حضرت (علیه‌السّلام) به یمانی اشاره کرده، می‌فرماید: تو، با ردّ هدیه‌ی ما، اشتباه کردی و اگر طلب مغفرت از خداوند کنی، خداوند تو را خواهد بخشید.
از این توقیع شریف دو نکته استفاده می‌شود: امام زمان (علیه‌السّلام) عالم به سرّ و خفیّات است و از اعمال و حتّی نیّات ما آگاه است؛ لذا در روایتی، امام صادق (علیه‌السّلام)، در ذیل آیه‌ی شریفِ: «قُلِ اعْمَلُوا فَسَیَرَی اللّهُ عَمَلَکُمْ وَرَسُولُهُ وَالْمُؤْمِنُونَ؛
طلب مغفرت از خداوند عزّوجلّ، سبب غفران گناهان است. با در نظر گرفتن این که طلب، امری قلبی است و احتیاج به لفظ ندارد، از حدیث شریف چنین استفاده می‌شود که مجرّد طلب مغفرت (پشیمانی و عزم بر عدم بازگشت به گناه) در تحقّق مغفرت الهی و قبولی توبه کافی است. البتّه توبه‌ی کامل شرایطی دارد، که امیرالمؤمنین (علیه‌السّلام)، در حدیثی، به آن اشاره کرده است.
