امر به معروف و نهی از منکر در قرآن
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
امر به معروف و نهی از منکر ، دو فریضه اساسی برای نظارت عمومی در
جامعه اسلامی است.
امر
به‌معروف در
اصطلاح به معنای فرمان دادن
به هر کاری است که حُسن آن از نظر
عقل و
شرع شناخته شده است و نهی از منکر
به معنای باز داشتن از هر کاری است که حُسن آن از منظر عقل و شرع ناشناخته است یا عقل یا شرع
به قُبح آن حکم می‌کند.
در منابع، تعبیراتی گوناگون در تعریف امر
به معروف و نهی از منکر شده؛ ولی از مجموع آن‌ها همین معنا قابل
استنباط است.
امر
به معروف و نهی از منکر دو فرع مهم از
فروع دین و از
ضروریات اسلام به شمار می‌رود و با توجه
به اینکه احکامی مشترک دارند و غالباً در
آیات و
روایات در کنار هم آمده‌اند، هر دو موضوع در یک مقاله طرح شده است.
این دو واجب مربوط
به حوزه
عمل و از همین‌رو جایگاه اصلی آن
علم فقه است، با این حال برای اولین بار موضوع امر
به معروف و نهی از منکر
به وسیله معتزله
به علم کلام نیز راه یافت.
طرح این مبحث در کلام
معتزله از آن رو بوده است که اعتقاد
به امر
به معروف و نهی از منکر همراه با ۴ اصل دیگر
توحید ،
عدل ،
وعد و وعید و منزلت بین المنزلتین «اصول خمسه» معتزله را شکل می‌داده است. از نظر معتزله همه مؤمنان در حد توان خود
به اقامه
احکام شرع مکلف‌اند و باید در امر
به معروف و نهی از منکر شیوه‌های گوناگون اجرای آن را که شامل
قیام مسلحانه نیز هست
به‌کار گیرند.
دیگر متکلمان نیز با پیروی از معتزله امر
به معروف و نهی از منکر را در ردیف مباحث کلامی پیگیری کرده‌اند.
از مباحثی که مشترکاً در منابع کلامی و فقهی دنبال شده، گستره معروف و منکر است. البته در شمول معروف و منکر بر
واجب و
حرام تردیدی نیست؛ ولی در شمول آن بر
مستحب و
مکروه اختلاف است؛ بسیاری مانند
زمخشری ،
طوسی و
محقق حلی فقط مفهوم معروف را توسعه داده و اشتمال منکر بر مکروه را نپذیرفته‌اند
و در عین حال برخی این توسعه را در هر دو مفهوم پذیرفته و معروف را شامل واجب و مستحب، و منکر را شامل حرام و مکروه دانسته‌اند.
البته در این صورت امر
به مستحب و نهی از مکروه، مستحب است.
از تعابیر احادیث و فقها می‌توان استفاده کرد که امر
به معروف و نهی از منکر معنایی فراگیر دارد و می‌تواند در قالب
موعظه و
نصیحت نیز محقق شود، همچنان‌که برخی از مراتب امر
به معروف و نهی از منکر بدون هرگونه گفتاری محقق می‌گردد.
بنابراین می‌توان گفت امر
به معروف و نهی از منکر در اصطلاح عبارت است از هر اقدامی که
به تحقق معروف کمک و از وقوع منکر جلوگیری کند؛ چه با گفتار باشد و چه با کردار و رفتار.
در عین حال برخی از فقها با الهام از مفهوم کلمه «امر» و «نهی» شرط کرده‌اند که امر
به معروف و نهی از منکر از موضع برتر و آمرانه باشد؛ مثلا باید گفت «
نماز بخوان» و «
شراب ننوش» و با خواهش و موعظه کردن امر
به معروف و نهی از منکر محقق نمی‌شود.
تعلیم
جاهل نیز هرچند اصطلاحاً با امر
به معروف و نهی از منکر متفاوت است؛ ولی با همان ملاک واجب شده است، ازاین‌رو در برخی روایات بر
آموزش جاهل نیز امر
به معروف و نهی از منکر اطلاق شده است:
«إِنّما یُؤمَر بالمعروفِ و یُنهی عن‌المنکر مومنٌ فیتعظ أو جاهِلٌ فیتعلَّم»
در
منابع حدیثی شیعه روایاتی که در باب امر
به معروف و نهی از منکر گرد آمده، قابل ملاحظه است. از مجموع این روایات می‌توان استفاده کرد که
اسلام با نگرشی جامعه گرایانه می‌خواهد همه افراد جامعه اسلامی
به‌گونه‌ای تربیت شوند که نسبت
به رفتار یکدیگر احساس مسئولیت کنند، زیرا مصالح و سعادت دنیوی و اخروی افراد جامعه
به یکدیگر مرتبط است و بر این پایه نقش امر
به معروف و نهی از منکر ممتاز و برجسته شده است. بنابر روایات، همه کارهای نیک حتی
جهاد در راه
خدا در برابر امر
به معروف و نهی از منکر همانند
آب دهان در برابر دریای پهناور است؛
همچنین اقامه واجبات دیگر، امنیت راهها، حلیت
داد و ستد ، برطرف شدن
ظلم ، آبادانی
زمین ،
انتقام از دشمنان و سامان یافتن همه کارها در گرو امر
به معروف و نهی از منکر است.
برخلاف
منابع شیعه ، روایات این باب در منابع روایی
اهل سنت کم شمار است؛ همچنین پیگیری این موضوع در آثار فقهی اهل سنت نشان می‌دهد که میان گرایشات سیاسی مذاهب
به حکومتها و محدودسازی امر
به معروف و نهی از منکر در حوزه وظایف عمومی ارتباط وجود دارد. جریان محدود سازی امر
به معروف و نهی از منکر که
به‌طور مشترک در
مذاهب گوناگون اهل سنت از
اصحاب رأی و
اصحاب حدیث دیده می‌شود در واقع
به معنای محدود کردن این دو امر در حوزه وظایف فردی است و در مواردی که از احکام حکومتی سخن
به میان آمده، بحث امر
به معروف و نهی از منکر نیز
به‌طور گسترده مطرح شده است.
قرآن کریم با تعبیراتی گوناگون
به موضوع امر
به معروف و نهی از منکر پرداخته است. در شماری از آیات تعبیر امر
به معروف و نهی از منکر در کنار یکدیگر
به‌کار رفته است: «والمُؤمِنونَ والمُؤمِنتُ بَعضُهُم اَولِیاءُ بَعض یَأمُرونَ بِالمَعروفِ و یَنهَونَ عَنِ المُنکَرِ»
همچنین تعبیراتی مانند «امر
به عُرف»،
«امر
به عدل »،
«امر
به قسط »
و «نهی از سوء»،
«نهی از
فحشا »،
«نهی از فساد»
و «نهی از
گناه »
به این دو فریضه اشاره دارد. در برخی آیات،
به ویژه در ضمن
قصص قرآنی نیز بدون تصریح
به واژه معروف یا منکر، مصادیقی از امر
به معروف و نهی از منکر آمده است.
محتوای این آیات بر لزوم امر
به معروف و نهی از منکر در جامعه اسلامی و نکوهش و هلاکت امتهای پیشین بر اثر
ترک این دو فریضه دلالت دارد. فقیهان برای وجوب امر
به معروف و نهی از منکر
به بیش‌تر این آیات
استدلال کرده‌اند.
برخی نزول آیات
قرآن را در تشریع امر
به معروف و نهی از منکر دارای سیر تدریجی می‌دانند؛ یعنی در مرحله نخست
به تشویق آن پرداخته، سپس سرنوشت شوم
ترک این دو کار را یادآور شده، در مرحله بعد آن دو را واجب کرده و در نهایت
عمل به آن دو را صفت لازم مؤمنان دانسته است.
شماری از متکلمان و فقیهان افزون بر ادله نقلی (
کتاب ،
سنت ،
اجماع ) برای وجوب امر
به معروف و نهی از منکر
به دلیل
عقل نیز استدلال کرده و گفته‌اند که امر
به معروف و نهی از منکر از بارزترین راههای هدایت انسان است و از باب
قاعده لطف (نزدیک ساختن بندگان
به طاعت و دور ساختن آنان از
معصیت از سر لطف) انجام دادن آن بر همه لازم است.
فقها درباره اینکه این وجوب عینی است یا کفایی، اختلاف نظر دارند و آن را غالباً در ذیل آیه ۱۰۴ سوره آل‌عمران
طرح کرده‌اند: «ولتَکُن مِنکُم اُمَّةٌ یَدعونَ اِلَی الخَیرِ ویَأمُرونَ بِالمَعروفِ ویَنهَونَ عَنِ المُنکَرِ واُولئِکَ هُمُ المُفلِحون» اکثر مفسران «مِنْ» در «مِنکُم» را تبعیضیه دانسته و وجوب کفایی را نتیجه گرفته‌اند؛ یعنی امر
به معروف و نهی از منکر بر همه شما
واجب نیست، زیرا همه برای آن شایستگی لازم را ندارند، بلکه باید گروهی از میان شما که با معروف و منکر و شرایط امر
به معروف و نهی از منکر آشنا هستند
به این مهم مبادرت ورزند؛
همچنین در وجه کفایی بودن گفته‌اند که با تحقق
غرض شارع یعنی تحقق معروف و از میان رفتن منکر، وجوب از دیگران برداشته می‌شود.
استفاده وجوب کفایی از آیه قابل خدشه است، زیرا آیه فقط دلالت می‌کند که امر
به معروف و نهی از منکر بر همه واجب نیست، چون همه مردم شرایط آن را ندارند و ساقط شدن واجب از غیر واجدان شرایط
به معنای وجوب کفایی نیست، چنان‌که ساقط شدن وجوب
حجّ از غیر افراد مستطیع دلیل بر کفایی بودن آن نیست.
در برابر، بعضی از فقها مانند شیخ طوسی با تمسک
به عموم
آیات و روایات
به وجوب عینی امر
به معروف و نهی از منکر قائل شده‌اند.
مستند آنان آیه ۱۱۰ آل‌عمران
است: «کُنتُم خَیرَ اُمَّة اُخرِجَت لِلنّاسِ تَأمُرونَ بِالمَعروفِ وتَنهَونَ عَنِ المُنکَرِ» زیرا خطاب در این آیه
به عموم مسلمانان و وظیفه امر
به معروف و نهی از منکر بر عهده همه است. اینان «مِنْ» را در آیه ۱۰۴سوره آل‌عمران:
«و لتَکُن مِنکُم» بیانیّه و
به معنای «کونوا امة» و خطاب آیه را
عام دانسته‌اند.
به نظر می‌رسد برای اثبات وجوب عینی استدلال
به شمول خطاب صحیح نباشد، زیرا هم در واجب کفایی و هم در واجب عینی خطاب عام است و تفاوت فقط در این است که در واجب کفایی با تحقق غرض شارع وجوب از دیگران ساقط می‌شود،
به علاوه، اصولا اختلاف در عینی یا کفایی بودن این دو فریضه بی‌ثمر و حداقل کم‌ثمر است،
زیرا در صورتی که با امر و نهی غرض (تحقق معروف و مرتفع شدن منکر) محقق شود و نیز در صورتی که
به مقدار کافی اقدام
به امر و نهی شود،
به‌گونه‌ای که قیام دیگران بی‌فایده باشد، همه فقها حتی آن‌ها که وجوب آن را عینی می‌دانند، قائل
به سقوط وجوب از دیگران هستند، با وجود این، برخی نتیجه این اختلاف نظر را در قالب مثالی این گونه توضیح داده‌اند:اگر در شهری شخصی
نماز نمی‌خواند یا
شراب می‌نوشد و در آن
شهر فقط ۱۰ نفر واجد شرایط وجود دارند اگر یکی از ۱۰ نفر امر و نهی کرد و تأثیر سخن او در حدّ گمان قوی (
ظن ) است در صورتی که وجوب را کفایی بدانیم همین اقدام شخص اول قبل از حصول نتیجه، وجوب را از ۹ نفر دیگر ساقط می‌کند و اگر وجوب را عینی بدانیم ساقط نمی‌کند.
احتمال دیگر این است که مرتبه نخست امر
به معروف و نهی از منکر یعنی انکار قلبی واجب عینی باشد؛ اما مرتبه دوم (انکار زبانی) عینی نبوده و مرتبه سوم (انکار
عملی) کفایی است.
برخی با تمسک
به آیه ۱۰۵ مائده
گمان برده‌اند که اگر شخصی مراقب خویش بوده و در جهت اصلاح خویش اقدام کند لازم نیست نگران عملکرد دیگر افراد
جامعه باشد، زیرا هنگامی که شخص هدایت یافته باشد گمراهی دیگران
به او
ضرر نمی‌زند:«یاَیُّهَا الَّذینَ ءامَنوا عَلَیکُم اَنفُسَکُم لایَضُرُّکُم مَن ضَلَّ اِذَا اهتَدَیتُم اِلَی اللّهِ مَرجِعُکُم» حتی برخی گفته‌اند که ظاهر
آیه بر عدم وجوب امر
به معروف و نهی از منکر دلالت دارد،
در حالی که در آیه مزبور سخن از هدایت است و انسان آنگاه هدایت یافته که
به وظایف خویش از جمله امر
به معروف و نهی از منکر
عمل کرده باشد. البته در صورتی که
به وظیفه خود
عمل کند یا شرایط یا زمینه برای انجام دادن این تکلیف فراهم نباشد، گمراهی دیگران
به او زیانی نمی‌زند، افزون بر این، آیه اصولا در مقام بیان این واقعیت است که مؤمنان باید در راهشان ثابت قدم باشند و گمراهی دیگران آنان را متزلزل نسازد، زیرا گمراهی آنان
به مؤمنان ضرری نمی‌زند؛
به عبارت دیگر، انسان باید در انتخاب مسیر حق و تفکر صحیح تحت تأثیر جامعه قرار نگیرد؛ حق، حق است، گرچه اکثریت از آن روی برگردانند و باطل،
باطل است، گرچه اکثریت
به آن روی آورند، همچنان‌که
علی (علیه‌السلام) می‌فرماید:در مسیر هدایت
به سبب اندک بودن رهروانش
به وحشت نیفتید؛
همچنین این آیه نمی‌تواند
ناسخ آیات وجوب امر
به معروف و نهی از منکر باشد، زیرا این آیات
نسخ را برنمی‌تابد.
امر
به معروف و نهی از منکر در
قرآن کریم از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. گاه از این دو فریضه در کنار ایمان
به خدا و
آخرت یاد شده: «یُؤمِنونَ بِاللّهِ والیَومِ الأخِرِ ویَأمُرونَ بِالمَعروفِ ویَنهَونَ عَنِ المُنکَرِ»
و گاه پیش‌تر از برپاداشتن
نماز و
زکات ویژگی مردان و زنان با
ایمان شمرده شده است: «المُؤمِنونَ والمُؤمِنتُ بَعضُهُم اَولِیاءُ بَعض یَأمُرونَ بِالمَعروفِ ویَنهَونَ عَنِ المُنکَرِ ویُقیمونَ الصَّلوةَ و یُؤتونَ الزَّکوةَ»
در برابر، از جمله ویژگیهای منافقان، امر
به منکر و نهی از معروف یاد شده است: «المُنفِقونَ والمُنفِقتُ بَعضُهُم مِن بَعض یَأمُرونَ بِالمُنکَرِ و یَنهَونَ عَنِ المَعروفِ»
قرآن کریم امر
به معروف و نهی از منکر را سنت خداوند دانسته و براساس روایتی از پیغمبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) آمران
به معروف و ناهیان از منکر جانشینان خداوند در
عمل به این وظیفه‌اند:
«اِنَّ اللّهَ یَأمُرُ بِالعَدلِ والاِحسنِ وایتایِ ذِی القُربی و یَنهی عَنِ الفَحشاءِ والمُنکَرِ والبَغیِ»
و تورات و انجیل
به‌جاآوردن این دو واجب را از اوصاف پیامبر این
امت برشمرده است.
عمل کردن
به این دو فریضه شاخص امت اسلامی و رمز برتری آنان بر سایر امتها معرفی شده است: «کُنتُم خَیرَ اُمَّة اُخرِجَت لِلنّاسِ تَأمُرونَ بِالمَعروفِ وتَنهَونَ عَنِ‌المُنکَرِ»
و مسلمانان مأمور شده‌اند که بدین منظور گروه و تشکیلاتی توانمند فراهم آورند تا
به رستگاری نایل آیند: «ولتَکُن مِنکُم اُمَّةٌ یَدعونَ اِلَی الخَیرِ ویَأمُرونَ بِالمَعروفِ ویَنهَونَ عَنِ المُنکَرِ و اُولئِکَ هُمُ المُفلِحون»
و
به هنگام برخورداری از قدرت و حاکمیت از این تفضل الهی در جهت بسط امر
به معروف و نهی از منکر بهره گیرند: «اَلَّذینَ اِن مَکَّنّهُم فِی الاَرضِ اَقامُوا الصَّلوةَ وءاتَوُا الزَّکوةَ واَمَروا بِالمَعروفِ ونَهَوا عَنِ المُنکَرِ»
از آیات
قرآن کریم می‌توان استفاده کرد که سرنوشت
ترک کنندگان نهی از منکر با سرنوشت مرتکبان منکر گره خورده است و هلاکت و
خسران فرجام
شوم آنان است.
امر
به معروف و نهی از منکر در شریعت اسلامی در
قیاس با ادیان دیگر از اهمیت بیشتری برخوردار است و از همین رو یکی از اوصاف پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) در تورات امر
به معروف و نهی از منکر شمرده شده است: «اَلَّذینَ یَتَّبِعونَ الرَّسولَ النَّبِیَّ الاُمِّیَّ الَّذی یَجِدونَهُ مَکتوبًا عِندَهُم فِی التَّورةِ والاِنجیلِ یَأمُرُهُم بِالمَعروفِ و یَنههُم عَنِ المُنکَرِ»
شاید اهمیت فوق العاده امر
به معروف و نهی از منکر در
اسلام از آن روست که این دین برای همه مردم در تمامی اعصار تشریع شده
و آخرین
شریعت الهی است،
ازاین‌رو لازم است همه مؤمنان،
به ویژه دانشمندان در بسط و حفظ شریعت بکوشند و با
عمل به این دو فریضه، جانشین خدا و پیامبران بر روی زمین باشند و اسلام را جاودانه کنند. با این همه، این دو فریضه ویژه اسلام نیست و در شرایع پیشین نیز واجب بوده، گرچه محدوده آن
به گستردگی اسلام نبوده است. بر پایه روایتی از
پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) مراد از «الَّذیِن یأمُروُنَ بِالقِسْطِ» در آیه ۲۱ آل‌عمران
گروهی از بنی‌اسرائیل‌اند که قاتلان پیامبران را امر
به معروف و نهی از منکر کردند و در این راه
به شهادت رسیدند:
«اِنَّ الَّذینَ یَکفُرونَ بِایتِ اللّهِ و یَقتُلونَ النَّبِیّینَ بِغَیرِ حَقّ ویَقتُلونَ الَّذینَ یَأمُرونَ بِالقِسطِ مِنَ النّاسِ فَبَشِّرهُم بِعَذاب اَلیم» همچنین جمعی از «ربّانیون» (دانشمندان مسیحی) و «
احبار » (علمای یهود) که از گفتار گناه‌آلود و حرام خوارگی نهی نمی‌کردند نکوهش شده‌اند: «لَولا یَنههُمُ الرَّبّنِیّونَ والاَحبارُ عَن قَولِهِمُ الاِثمَ واَکلِهِمُ السُّحتَ لَبِئسَ ما کانوا یَصنَعون»
شماری از بنی‌اسرائیل بر اثر
کفر و
ترک نهی از منکر از سوی
داود و
عیسی (علیهماالسلام)
لعنت شدند: «لُعِنَ الَّذینَ کَفَروا مِن بَنی اِسرءیلَ عَلی لِسانِ داوودَ و عیسَی ابنِ مَریَمَ ذلِکَ بِما عَصَوا وکانوا یَعتَدون کانوا لا یَتَناهَونَ عَن مُنکَر فَعَلوهُ»
از گزارش داستان
اصحاب سبت در
قرآن کریم بر می‌آید که گروهی از بنی‌اسرائیل که نهی از منکر نمی‌کردند
به همراه مرتکبان منکر هلاک شدند و تنها گروهی نجات یافتند که نهی از منکر کردند:«اَنجَینا الَّذینَ یَنهَونَ عَنِ السّوءِ واَخَذنَا الَّذینَ ظَلَموا بِعَذاب بَیس»
در آیه ۱۱۶
سوره هود بنی‌اسرائیل را عتاب می‌کند که چرا در نسلهای پیشین شما جز گروهی اندک، خردمندانی نبودند که مردم را از
فساد باز دارند: «فَلَولا کَانَ مِنَ القُرونِ مِن قَبلِکُم اولوا بَقِیَّة یَنهَونَ عَنِ الفَسادِ فِی الاَرضِ اِلاّ قَلِیلاً مِمَّن اَنجَینا مِنهُم» از نصایح لقمان
به فرزندش نیز استفاده می‌شود که امر
به معروف در شرایع پیشین واجب بوده است: «یبُنَیَّ اَقِمِ الصَّلوةَ وأْمُر بِالمَعروفِ وَانْهَ عَنِ المُنکَرِ واصبِر عَلی ما اَصابَکَ»
این دو
فریضه را موکول
به ۴ شرط کرده‌اند؛ یعنی باید امر و نهی کننده ۱. معروف و منکر را بشناسد. ۲. احتمال تأثیر دهد. ۳. مخاطب را مصرّ بر گناه بیابد. ۴. بر امر و نهی مفسده‌ای همچون ضرر مالی و جانی مترتب نباشد.
در خصوص شرط نخست برخی فقها با تمسک
به اطلاق آیات و روایات و نیز تأکید موجود در این ادله گفته‌اند:
شناخت معروف و منکر
واجب است و کسی که بر اثر عدم آگاهی از معروف و منکر نمی‌تواند امر
به معروف و نهی از منکر کند گناهکار است.
این گروه از فقها اصطلاحاً شناخت معروف و منکر را شرط واجب دانسته‌اند (مانند شرط طهارت برای نماز)؛ ولی بیش‌تر فقها آن را شرط وجوب دانسته و کسب آن را واجب نمی‌دانند
(مانند شرط استطاعت برای حجّ). بنا
به نظر اخیر تنها
عالم به معروف و منکر وظیفه امر و نهی را بر عهده دارد. قائلان
به این نظر
به ادله‌ای از جمله روایتی از
امام صادق (علیه‌السلام) استناد کرده‌اند. در این
روایت ، امام (علیه‌السلام) وجوب امر
به معروف و نهی از منکر را مشروط
به قدرت و علم کرده است و آنگاه در تأیید این نظر
به آیات «و لتَکُن مِنکُم اُمَّةٌ یَدعونَ اِلَی الخَیرِ ویَأمُرونَ بِالمَعروفِ و یَنهَونَ عَنِ المُنکَر»
و نیز «و مِن قَومِ موسی اُمَّةٌ یَهدونَ بِالحَقِّ وبِهِ یَعدِلون»
استناد فرموده، با این استدلال که در این دو
آیه خداوند وظیفه امر
به معروف و نهی از منکر را تنها بر عهده گروهی خاص: «اُمَّةٌ» نهاده و بر همگان واجب نکرده است.
درباره شرط دوم، فقیهان این نکته را یادآور شده‌اند که ممکن است در مواردی امر
به معروف و نهی از منکر بر مخاطب تأثیر نداشته باشد؛ ولی آثار جانبی دیگری همچون آشکار شدن بدعتها و پیشگیری از مشتبه شدن معروف و منکر داشته باشد که در این صورت نیز باید حقیقت را آشکار کرد و
سکوت و
کتمان جایز نیست:
«اِنَّ الَّذینَ یَکتُمونَ ما اَنزَلنا مِنَ البَیِّنتِ والهُدی مِن بَعدِ ما بَیَّنّهُ لِلنّاسِ فِی الکِتبِ اُولئِکَ یَلعَنُهُمُ اللّهُ ویَلعَنُهُمُ اللّعِنون»
برخی از فقیهان اهل سنت نیز با استناد
به آیه «و ذَکِّر فَاِنَّ الذِّکری تَنفَعُ المُؤمِنین»
و نیز برخی روایات، امر
به معروف و نهی از منکر را در هر صورت بر مکلف واجب می‌دانند؛ چه تأثیر داشته باشد یا نداشته باشد.
درباره شرط چهارم، نظر مشهور فقیهان این است که در صورت
ترس از زیان مالی و جانی بر خود یا دیگران، وجوب ساقط می‌گردد.
برخی برای اثبات این حکم
به آیه ۱۵۰
سوره اعراف استناد کرده‌اند که
به موجب آن
هارون برای حفظ جان خویش از تداوم نهی از منکر امتناع کرد:
«اِنَّ القَومَ استَضعَفونی و کادوا یَقتُلونَنی» برخی نیز آیه ۱۹۵ بقره
را که از افکندن خود در هلاکت
به دست خویش منع کرده است:«و لا تُلقوا بِاَیدیکُم اِلَی التَّهلُکَةِ» دلیل بر این امر دانسته‌اند
امّا بسیاری از فقها در این مسئله تفصیل داده و آن را در موردی پذیرفته‌اند که مفسده مترتب بر امر و نهی بیش از مفسده مترتب بر
ترک معروف و ارتکاب منکر باشد؛ ولی اگر معروف و منکر از اموری است که از نظر شارع مقدس اهمیت فراوانی دارد، مانند حفظ اسلام و
عقاید و
نوامیس قرآن و احکام ضروری باید با مقایسه اهم و مهمّ، مهم‌تر را در نظر گرفت و با مجرد ضرر و حَرَج وجوب امر
به معروف و نهی از منکر برداشته نمی‌شود. چه بسا برای حفظ این‌گونه امور باید جان یا جانهایی فدا شود و در این صورت تحمل ضررهای غیر جانی یا مشقتها
به طریق اولی واجب است.
از نظر اینان میان
قاعده لاضرر و لاحَرَج که مستند عمده شرط چهارم است و ادله امر
به معروف و نهی از منکر
تزاحم وجود دارد و براساس قاعده تزاحم باید
به آن‌که ملاک قوی‌تر و اهمیت بیشتری دارد
عمل کرد.
از آیات
قرآن نیز می‌توان شواهدی در تأیید این نظر ارائه کرد؛
آیه ۲۱ سوره آل‌عمران
از کشته شدن شماری از پیامبران و نیز کشته شدن امر کنندگان
به معروف
به دست گروهی از بنی‌اسرائیل خبر می‌دهد: «اِنَّ الَّذینَ یَکفُرونَ بِایتِ اللّهِ و یَقتُلونَ النَّبِیّینَ بِغَیرِ حَقّ ویَقتُلونَ الَّذینَ یَأمُرونَ بِالقِسطِ مِنَ النّاسِ فَبَشِّرهُم بِعَذاب اَلیم» براساس روایتی در ذیل آیه،
پیغمبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) در
پاسخ این پرسش که
عذاب چه کسی از همه سخت‌تر است فرمود: عذاب شخصی که پیامبری یا آمر
به معروف و ناهی از منکری را بکشد، آنگاه آیه فوق را تلاوت کرده و فرمود:بنی‌اسرائیل در آغاز روز ۴۳ پیامبر را کشتند. ۱۱۲ مرد صالح از میان آنان برخاستند و قاتلان را امر
به معروف و نهی از منکر کردند. بنی‌اسرائیل همه آنان را نیز در
غروب همان روز کشتند.
براساس نقل دیگری آن حضرت در ذیل این آیه فرمود:بهترین جهاد سخنی است که برای
دفاع از
حق در پیش روی
سلطان ستمگر گفته و شخص
مجاهد در این راه کشته می‌شود؛
همچنین بر پایه روایتی حضرت علی (علیه‌السلام) مراد آیه «و مِنَ النّاسِ مَن یَشری نَفسَهُ ابتِغاءَ مَرضاتِ اللّهِ»
را مردی دانسته که بر اثر امر
به معروف و نهی از منکر کشته می‌شود
و درباره آیه «یبُنَیَّ اَقِمِ الصَّلوةَ وأمُر بِالمَعروفِ وانْهَ عَنِ المُنکَرِ واصبِر عَلی ما اَصابَکَ»
فرمود که مراد از
صبر ،
استقامت در برابر دشواریها و رنجهایی است که در راه امر
به معروف و نهی از منکر وجود دارد.
آیات ۱۳ ۲۷
سوره یس نیز
به ماجرای مردی فداکار پرداخته که
به سبب امر
به معروف و نهی از منکر و
دفاع از پیامبران الهی سرانجام
به شهادت رسید.
شهید می‌گوید: اگر امر
به معروف و نهی از منکر
به صورت
جهاد باشد مسلم است که می‌توان تا سرحد کشته شدن پیش رفت. او در ادامه می‌گوید: بسیاری از عامه امر
به معروف و نهی از منکر را اگرچه
به کشته شدن آمر و ناهی بینجامد جایز شمرده و
به آیه «و کَاَیِّن مِن نَبِیّ قتَلَ مَعَهُ رِبِّیّونَ کَثیرٌ»
استدلال کرده‌اند، زیرا خدا آنان را از آن رو که
به سبب امر
به معروف و نهی از منکر کشته شده‌اند ستوده است.
افزون بر آیات، احادیثی که امر
به معروف و نهی از منکر را از شاخه‌های جهاد برشمرده
و نیز
سیره بسیاری از اولیای الهی که در راستای امر
به معروف و نهی از منکر تا سر حد شهادت پیش رفتند مؤید همین نظر است که در امور مهم و اساسی دشواریها نمی‌تواند مانع امر
به معروف و نهی از منکر باشد،
بنابراین استناد
به آیه «ولا تُلقوا بِاَیدیکُم اِلَی التَّهلُکَةِ»
برای عدم وجوب امر
به معروف و نهی از منکر در همه موارد ضرر
صحیح نیست.
برخی بر شرطهای چهارگانه فوق شرط
عدالت را نیز افزوده‌اند؛ یعنی امر و نهی کننده خود نیز باید واجبات را انجام دهد و از
محرمات بپرهیزد. آنان برای لزوم این شرط افزون بر روایات،
به شماری از آیات نیز استدلال کرده‌اند؛
از جمله آیاتی که
به نکوهش کسانی پرداخته که دیگران را
به نیکی فرا می‌خوانند؛ ولی خویشتن را فراموش کرده و
به گفته خود
عمل نمی‌کنند:«اَتَأمُرونَ النّاسَ بِالبِرِّ وتَنسَونَ اَنفُسَکُم»،
«لِمَ تَقولونَ ما لا تَفعَلون»،
«کَبُرَ مَقتًا عِندَ اللّهِ اَن تَقولوا ما لا تَفعَلون»
ولی فقها و مفسران این شرط را نپذیرفته و گفته‌اند که
سرزنش در این آیات بر اثر امر
به نیکیها نیست، بلکه
به سبب
ترک واجب و ارتکاب منکر است و در آیه ۲ صفّ
شاید نکوهش از این
جهت است که آنان برخلاف ادعای خود برخی کارها را انجام نمی‌دادند،
بنابراین بر مرتکب منکر نیز واجب است که از منکر نهی کند، زیرا بر عهده او دو واجب است: یکی
ترک ارتکاب حرام و دیگری نهی از منکر و با
ترک یک واجب، واجب دیگر از او برداشته نمی‌شود.
البته تردیدی نیست که پذیرش نهی کسی که خود
به منکر آلوده است، دشوار است.
این دو فریضه دارای مراتب سه گانه قلبی، زبانی و
عملی است. از این مراحل
به «انکار قلبی» «انکار زبانی» و «انکار با دست» تعبیر می‌شود.
همین مراحل در برخی روایات نیز آمده است. بر پایه روایتی امام باقر (علیه‌السلام) فرمود: با دلهای خود منکر را ناخوش دارید و با زبانهای خود از آن باز دارید و با دست خود بر پیشانی کسانی که مرتکب آن می‌شوند بکوبید و در راه
خدا از سرزنش هیچ‌کس
بیم نداشته باشید.
دانشوران در تفسیرِ انکار قلبی بر یک نظر نیستند. تفاسیر مختلف را می‌توان در سه نظر جمع‌بندی کرد:
۱.
اعتقاد به وجوب
واجبات و حرمت
محرمات .
۲. راضی نبودن
به گناه .
۳. اظهار
کراهت قلبی از گناه.
به نظر می‌رسد دو
تفسیر نخست نمی‌تواند از مصادیق حقیقی امر و نهی
به شمار آید، بلکه هر دو از امور قلبی و در جای خود لازم است (و حتی می‌توان
به وجوب عینی آن قائل شد)؛ ولی در آن هیچ‌گونه اظهار نارضایتی نیست، برخلافِ تفسیر سوم که کراهت قلبی
به‌گونه‌ای ابراز می‌شود و می‌توان گفت که طلبی محقق شده و از مراتب امر
به معروف و نهی از منکر
به شمار می‌رود.
با حاصل شدن
مقصود از هر مرتبه،
عمل به مرتبه بعدی جایز نیست. البته هریک از این مراتب نیز دارای درجاتی است؛ مثلا می‌توان مرحله نخست را با
نگاه ،
اشاره ، درهم‌کشیدن چهره، رویگردانی و دوری ادا کرد و همین‌طور مراتب دیگر.
برخی از فقیهان و مفسران رعایت این مراتب را از مقدم شدن اصلاح بر
قتال در آیه «واِن طَائِفَتانِ مِنَ‌المُؤمِنینَ اقتَتَلوا فَاَصلِحوا بَینَهُما فَاِن بَغَت اِحدهُما عَلَی الاُخری فَقتِلوا الَّتی تَبغی حَتّی تَفیءَ اِلی اَمرِ اللّهِ»
استفاده کرده‌اند،
چنان‌که عده‌ای از پیش افتادن «فَعِظُوهنَّ» (موعظه کردن) بر «واهجُروُهنَّ» (دوری کردن) و «واهجُروهُنَّ» بر «واضرِبوهُنَّ» (زدن) در آیه «فَعِظوهُنَّ واهجُروهُنَّ فِی‌المَضاجِعِ واضرِبوهُنَّ»
نیز همین نتیجه را گرفته‌اند.
برخی فقها رعایت ترتیب را مقتضای جمع بین ادله امر
به معروف و نهی از منکر و ادله
حرمت زیان رساندن
به مؤمنان دانسته‌اند که اطلاقات ادله مذکور را مقیّد می‌سازد.
مفسران در خصوص انکار قلبی تأکید کرده‌اند که اگر کسی راضی
به عمل ناپسند گناهکار باشد خود از جمله گناهکاران
به شمار می‌رود. این مطلب را برخی در ذیل آیه ۹۱ بقره:
«قُل فَلِمَ تَقتُلونَ اَنبِیاءَ اللّهِ مِن قَبلُ اِن کُنتُم مُؤمِنِین» و بعضی در ذیل آیه ۱۸۳ سوره آل‌عمران
مطرح کرده‌اند: «قُل قَد جاءَکُم رُسُلٌ مِن قَبلی بِالبَیِّنتِ و بِالَّذی قُلتُم فَلِمَ قَتَلتُموهُم اِن کُنتُم صدِقین» خداوند در این دو آیه قتل پیامبران را
به یهود دوران پیامبر نسبت می‌دهد، با اینکه این
عمل را بنی‌اسرائیل در گذشته انجام داده بودند. این نسبت از آن روی بود که این یهودیان
به عمل پیشینیان خود راضی بودند.
برخی مفسران نیز این موضوع را در ذیل آیه ۱۴۰
سوره نساء بیان کرده‌اند.
این آیه مؤمنان را مخاطب ساخته و از آنان می‌خواهد که هرگاه شنیدند آیات خدا مورد
انکار و
استهزا قرار می‌گیرد با کافران همنشینی نکنند وگرنه درصورت همنشینی، مانند کافران خواهند بود:«وقَد نَزَّلَ عَلَیکُم فِی الکِتبِ اَن اِذا سَمِعتُم ءایتِ اللّهِ یُکفَرُ بِها و یُستَهزَاُ بِها فَلا تَقعُدوا مَعَهُم حَتّی یَخوضوا فی حَدیث غَیرِهِ اِنَّکُم اِذًا مِثلُهُم» شایان ذکر است که برخی، از این آیه نتیجه گرفته‌اند که در
مجلس گناه، کسی که قدرت جلوگیری از وقوع گناه را ندارد باید آن را
ترک کند و گرنه در گناه گناهکاران
شریک خواهد بود.
به گفته
طبرسی این آیه دلالت بر حرمت همنشینی با
فاسقان و بدعتگزاران دارد. جمعی از مفسران گفته‌اند:
به همین دلیل، اگر شخصی دروغ بگوید و همنشینان او بخندند خداوند بر آنان
غضب می‌کند.
به نظر می‌رسد
ترک مجلس گناه یکی از درجات
مرتبه قلبی و نوعی ابراز کراهت قلبی است.
بدون تردید در کنار وظیفه عمومی مردم در انجام دادن این دو فریضه مهم جامه
عمل پوشاندن
به مرتبه سوم امر
به معروف و برخی از درجات این مرتبه، نیازمند
قدرت ، تشکیلات و
حکومت است، زیرا اگر همه آحاد جامعه بدون اذن حاکم اسلامی
به این مرحله
عمل کنند برخوردهای اجتماعی موجب هرج و مرج شده و
نظم و
امنیت جامعه اسلامی خدشه‌دار می‌شود، بنابراین، جامعه نیازمند تشکیلاتی مقتدر است که صلاحیت
قصاص و اجرای حدود و
تعزیرات را داشته باشد. البته همچنان‌که آحاد جامعه وظیفه دارند
به دو مرحله نخست (انکار قلبی و زبانی)
قیام کنند نسبت
به ایجاد چنین تشکیلات قدرتمندی نیز وظیفه دارند.
از برخی آیات
قرآنی نیز استفاده می‌شود که برخی از مراتب امر
به معروف و نهی از منکر بر عهده گروهی خاص است؛ از جمله: ۱. «ولتَکُن مِنکُم اُمَّةٌ یَدعونَ اِلَی الخَیرِ ویَأمُرونَ بِالمَعروفِ و یَنهَونَ عَنِ المُنکَرِ».
وظیفه امر
به معروف و نهی از منکر در این آیه بر عهده جمعیتی ویژه (اُمَّةٌ) نهاده شده است، با این حال
خطاب در آیه متوجه همه مسلمانان است و همه وظیفه دارند در تشکیل چنین جمعیتی بکوشند.
برخی فقها با
تمسک به این آیه تشکیل دادن حکومت اسلامی را بر آحاد مردم واجب دانسته‌اند؛ حکومتی که یکی از شئون آن اجرای برخی مراتب امر
به معروف و نهی از منکر است.
برخی
به قرینه واژه «اُمَّةٌ» در این آیه، مراد از امت را در چند آیه بعد: «کُنتُم خَیرَ اُمَّة اُخرِجَت لِلنّاسِ تَأمُرونَ بِالمَعروفِ و تَنهَونَ عَنِ المُنکَرِ»
نیز همین
معنا دانسته‌اند؛
به بیان دیگر، در این آیه هم وظیفه امر
به معروف و نهی از منکر بر عهده همه مردم نهاده نشده، بلکه بر عهده گروهی خاص است. روایاتی که امّت در آیه ۱۱۰ سوره آل‌عمران
را بر ائمه (علیه‌السلام) تطبیق کرده است مؤیّد همین معناست.
۲. «اَلَّذینَ اِن مَکَّنّهُم فِی الاَرضِ اَقامُوا الصَّلوةَ وءاتَوُا الزَّکوةَ واَمَروا بِالمَعروفِ ونَهَوا عَنِ المُنکَرِ ولِلّهِ عقِبَةُ الاُمور».
امر
به معروف و نهی از منکری که آیه از آن سخن گفته برخی مراتبی است که موکول
به داشتن قدرت و حاکمیت است، همچنان‌که مقصود از
اقامه نماز و پرداخت
زکات صرفاً انجام دادن این دو فریضه
به گونه فردی نیست، بلکه مقصود، اشاعه و ترویج این دو فریضه در جامعه است. وقوع این آیه پس از آیات
جنگ گواه این مطلب است.
قرطبی با استدلال
به همین آیه مراتبی از امر و نهی را که متوقف بر
حبس ،
تعزیر و
زندان و
تبعید باشد بر عهده سلطان یا جانشین او دانسته است.
۳. «اَلَّذینَ یَتَّبِعونَ الرَّسولَ النَّبِیَّ الاُمِّیَّ الَّذی یَجِدونَهُ مَکتوبًا عِندَهُم فِی التَّورةِ والاِنجیلِ یَأمُرُهُم بِالمَعروفِ ویَنههُم عَنِ المُنکَرِ ویُحِلُّ لَهُمُ الطَّیِّبتِ و یُحَرِّمُ عَلَیهِمُ الخَبئِثَ....»
با توجه
به اینکه امر
به معروف و نهی از منکر در این آیه در ردیف امور دیگری قرار گرفته که از شئون حاکم است می‌توان استفاده کرد که این آیه نیز نظر
به شأن حکومتی
پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) دارد. در احادیث بسیاری نیز امر
به معروف و نهی از منکر مشروط
به داشتن قدرت شده است.
در اجرای وظیفه امر
به معروف و نهی از منکر، از سوی حاکمان مسلمان در برخی از کشورهای اسلامی تشکیلاتی با عنوان «اداره حِسْبه» تأسیس کرده‌اند. این تشکیلات،
نظارت و
بازرسی و
ارشاد و هدایت مردم در جامعه اسلامی را بر عهده داشته و آن‌ها را در امور اجتماعی
به رعایت موازین اسلامی و
عدل و
انصاف دعوت کرده و از منکر و حرام و ستم
به دیگران باز می‌داشته است.
در صدر اسلام این وظیفه را خلفا شخصاً بر عهده داشتند
، چنان‌که بر پایه روایتی
علی (علیه‌السلام) هر بامداد از
دارالحکومه بیرون می‌آمد و در بازارهای
کوفه بازرگانان و فروشندگان را
به بردباری، گشاده‌رویی و انصاف فرا می‌خواند و آنان را از
سوگند ،
دروغ ،
ستم و کم‌فروشی باز می‌داشت.
از آن‌جا که امر
به معروف و نهی از منکر جنبه فردی ندارد و وظیفه‌ای اجتماعی است و در روابط
انسان با دیگران معنا می‌یابد،
به‌گونه‌ای دخالت در امور دیگران (امر و نهی شونده)
به حساب می‌آید، ازاین‌رو
عمل کردن
به این دو فریضه نیاز
به سلطه و
ولایت دارد و خداوند که بر همه موجودات ولایت دارد برای مؤمنان نسبت
به یکدیگر این ولایت و
حق قانونی را قرار داده است: «والمُؤمِنونَ والمُؤمِنتُ بَعضُهُم اَولِیاءُ بَعض یَأمُرونَ بِالمَعروفِ ویَنهَونَ عَنِ‌المُنکَر»
از ادله وجوب امر
به معروف و نهی از منکر برمی‌آید که امر و نهی در اینجا
مولوی است
و ازاین‌رو نیازمند
جعل ولایت از سوی خداست. اینکه آمر
به واجبات امر و ناهی از محرمات نهی می‌کند دلیل ارشادی بودن آن نیست، چنان‌که امر و نهی
پدر و
مادر به تکالیف الهی می‌تواند مولوی باشد، بنابراین، در صورت
عمل نکردن امر و نهی شونده
به مقتضای امر و نهی، بعید نیست که وی دو معصیت کرده باشد، زیرا هم
به تکلیف خویش
عمل نکرده و هم فرمان ولایی آمر یا ناهی را
اطاعت نکرده‌است.
آیه ۱۰۴
سوره آل‌عمران آمران
به معروف و ناهیان از منکر را اهل
فلاح و رستگاری دانسته است؛
به بیان دیگر، در این آیه فلاح و رستگاری مؤمنان متوقف بر امر
به معروف و نهی از منکر شده است.
کسب
عنوان بهترین بودن برای امت اسلامی در گرو امر
به معروف و نهی از منکر است:
«کُنتُم خَیرَ اُمَّة اُخرِجَت لِلنّاسِ تَأمُرونَ بِالمَعروفِ وتَنهَونَ عَنِ المُنکَر»،
از همین‌رو از بعضی صحابه نقل شده است که هرکس می‌خواهد بهترین این امت باشد
به شرط خدا که ایمان و امر
به معروف و نهی از منکر است
وفا کند.
از آیه ۱۶۵ اعراف
که
به داستان اصحاب سبت پرداخته برمی‌آید که در مواجهه با منکر کسانی از عذاب نجات می‌یابند که امر
به معروف و نهی از منکر کنند: «فَلَمّا نَسوا ما ذُکِّروا
بِهِ اَنجَینا الَّذینَ یَنهَونَ عَنِ السّوءِ واَخَذنَا الَّذینَ ظَلَموا بِعَذاب بَیس بِما کانوا یَفسُقون» آیه ۱۱۶
سوره هود نیز بنی‌اسرائیل را نکوهش کرده که چرا در نسلهای پیشین شما خردمندانی نبودند که مردم را از فساد باز دارند و سپس از نجات یافتن گروه اندکی از بنی‌اسرائیل که نهی از منکر می‌کردند خبر داده است:«فَلَولا کَانَ مِنَ‌القُرونِ مِن قَبلِکُم اولوا بَقِیَّة یَنهَونَ عَنِ الفَسادِ فِی الاَرضِ اِلاّ قَلِیلاً مِمَّن اَنجَینا مِنهُم»
خداوند آمران
به معروف و ناهیان از منکر را
به دریافت
اجر عظیم وعده داده است: «اِلاّ مَن اَمَرَ بِصَدَقَة اَو مَعروف اَو اِصلح بَینَ النّاسِ ومَن یَفعَل ذلِکَ ابتِغاءَ مَرضاتِ اللّهِ فَسَوفَ نُؤتیهِ اَجرًا عَظیما»
همچنین خدا مؤمنان را
به برخورداری از
رحمت الهی و باغهای بهشت بشارت داده است: «یَأمُرونَ بِالمَعروفِ ویَنهَونَ عَنِ المُنکَرِ... اُولئِکَ سَیَرحَمُهُمُ اللّهُ... وعَدَ اللّهُ المُؤمِنینَ والمُؤمِنتِ جَنّت تَجری مِن تَحتِهَا الاَنهرُ خلِدینَ فیها و مَسکِنَ طَیِّبَةً فی جَنّتِ عَدن ورِضونٌ مِنَ اللّهِ اَکبَرُ ذلِکَ هُوَ الفَوزُ العَظیم»
دائرة‌المعارف قرآن کریم، مقاله امر به معروف و نهی از منکر در قرآن.
