در علوم بلاغی و منطق، در مبحث صدقوکذب کلام؛ در فقه و اصول، ضمن بحث از صحّتوفساد؛ در علم کلام، به مناسبت نقدعقایدوآراو در عرفان، در مقام نفیماسوای حق، به این واژه اشاره شده است. بنابر این، ذیل عناوین «حق و باطل» و «صحّت و فساد» نیز اقتضای ورود دارد.
که برخی از این معانی را باید مصادیق«باطل» دانست. جنبه منفی معانی «باطل»، تقابلی بودن مفهوم آن را می‌رساند و این امر در همه موارد استعمال این کلمه، آشکار است.
این واژه و سایر مشتقات ریشه «ب ط ل»، ۳۵ بار در قرآن کریم آمده است: ۱. واژه باطل، ۲۵ بار ۲. واژه مُبطلون، ۵ بار ۳. صیغه‌های ماضیومضارع، ۳ بار ۴. واژه «باطلاً»، ۲ بار، که عمدتاً بر مصادیق باطل، اطلاق شده است. بیشتر قرآن شناسانی که به مفرداتواشباهونظایر، پرداخته‌اند بر وجوه چهارگانه باطل در قرآن، اتفاقنظر دارند و آن را بر شرک، ظلم، اِحباط (از بین بردن) وتکذیب (به دروغ نسبت دادن) اطلاق می‌کنند.
[۱۱]ابن سلام، التصاریف (تفسیر القرآن مما اشتبهت اسماؤه و تصرفت معانیه)، ص۲۹۵ـ۲۹۶.
[۱۲]حسین بن محمّد دامغانی، الوجوهوالنظائرفیالقرآن، ص۱۶۷ـ۱۶۹.
علاوه بر وجوه چهارگانه باطل، مفسران به معانیو مصادیق دیگری نیز اشاره کرده‌اند. در این باب، اتفاق نظر وجود ندارد، ولی بیشتر اختلاف‌ها بر سر مصداق است. آنچه در تفسیر آیاتِ حاوی کلمه «باطل» و هم ریشه‌های آن یا در احادیث تفسیری آمده به این شرح است: ۱. آنچه مقابل حق واقع شود (در تفسیر سوره آل عمران).
بنا بر آیات متعدّد، باطل، هر چند در زمانی کوتاه بروزوظهور داشته باشد، ذاتاًمحکوم به نابودی وزوال است «اِنّ الباطل کان زهوقا» و خدا با فرستادن پیامبرانوعرضه کردن حق، راه را بر باطل می‌بندد و باطل در برابر حق، توان ماندن ندارد.
، برمی‌خوریم و بعضی از امور نیز به صراحت، باطل، قلمداد شده‌اند، که از آن جمله است: ۱. شعر در مدحوهجو که وسیله اکتساب باشد. ۲. هر آنچه مسلمانی را به بیهوده سرگرم سازد.
۳. بر این نکته نیز که گاهی سخنی حق، وسیله سودجویی باطل خواهان قرار می‌گیرد تأکید شده است؛ «کلمةُ حقٍ یرُادُ بها الباطل» (سخن حضرت علی علیه السّلام در نقد نظر خوارج بر نفی حاکمیت غیر خدا).
، نیز درباره حق و باطل آمده است. ۶. مطلعقصیدهلبَیْد بن ربیعة (متوفی ۴۱) ـ «اَلاکُلُّ شَی م'اخَلاَ اللّهَ باطِلٌ»؛ همه چیز جز پروردگار باطل است ـ نیز، که پیامبر آن را راست ترین سخن عرب دانسته اسست
