• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

ریح

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف





جا به جایی هوا ، به خواست خداوند برای بارش باران و آثاری دیگر در طبیعت را باد گویند.



واژه باد را معادل واژه «ریح» در زبان عربی دانسته‌اند.
[۱] لغت‌نامه، ج‌۳، ص‌۳۹۳۵، «باد».
[۲] فرهنگ فارسی، ج‌۲، ص‌۱۷۰۱، «ریح».
واژه «ریح» از ریشه «ر ـ‌ و ـ‌ ح» است که‌ در معنای رایحه و بو و شکوه و قدرت نیز به کار رفته است.


کلیدواژه‌هایی را که در قرآن به مفهوم باد اشاره دارد با توجه به معنای واژه می‌توان به سه دسته تقسیم کرد:

۲.۱ - مطلق ریح

واژه‌هایی که بر مطلق باد دلالت دارد. این واژه‌ها عبارت است از: ریح و ریاح (جمع ریح) که به ترتیب در ۱۷ و ۱۰ آیه آمده است.
[۱۲] المعجم المفهرس، ج۱، ص‌۳۲۶.
[۱۳] المعجم الاحصائی، ج‌۲، ص‌۸۱۷‌.
[۱۴] المعجم الاحصائی، ج‌۲، ص‌ ۸۱۹‌.


۲.۲ - گونه خاص ربح

واژه‌هایی که بر گونه‌ای از باد دلالت دارد. این واژه‌ها عبارت است از: حاصب (باد شدیدی که با خاک و سنگ همراه است)، اِعصار (باد همراه گرد و غبار) و گردباد .

۲.۳ - تفسیر شده به ریح

واژه‌هایی که به قرینه مناسبتی در معنا و مضمون آیه و بعضی روایات ، برخی مفسران آن را به معنای باد تفسیر کرده‌اند. این واژه‌ها‌ عبارت است از: ذاریات: (پراکنندگان)،
[۲۴] کشف‌ الاسرار، ج‌۹، ص‌۳۰۷.
[۲۶] التحقیق، ج‌۳، ص‌۲۹۲، «ذرو».
حاملات (حمل‌ کنندگان)، جاریات (روان‌ شوندگان)،
[۳۱] مفردات، ج۱، ص‌۱۹۴، «جری».
مقسّمات (قسمت کنندگان)،
[۳۴] مفردات، ج۱، ص‌۶۷۰‌، «قسم».
[۳۵] الکشاف، ج‌۴، ص‌۳۹۵.
مرسلات (فرستادگان)،
[۳۸] تفسیر ماوردی، ج‌۶‌، ص‌۱۷۵.
عاصفات (تندروندگان)،
[۴۱] تفسیر ماوردی، ج‌۶‌، ص‌۱۷۶.
ناشرات (گسترانندگان)،
[۴۵] تفسیر ماوردی، ج‌۶‌، ص‌۱۷۶.
فارقات (جدا کنندگان)
[۴۸] مفردات، ج۱، ص‌۶۳۳‌، «فرق».
[۴۹] تفسیر ماوردی، ج‌۶‌، ص‌۱۷۶.
و ملقیات (القا کنندگان)
[۵۲] مفردات، ج۱، ص‌۷۴۵، «لقی».
هم‌چنین آیات متضمن واژه‌های طوفان ، موج ، برق و صاعقه که معمولا همراه با وزش باد پدید می‌آید با مفهوم باد مرتبط‌ است.


عموم آیاتی که در آن‌ها از واژه «ریاح» استفاده شده است آثار باد را در جای‌گاه نعمت و رحمت خداوند بیان می‌کند.
بیشتر آیات متضمن واژه ریح‌ و آیاتی که در آن‌ها واژه‌های «حاصب» و «اعصار» به کار رفته است، کارکرد باد را در عذاب کافران توضیح می‌دهد.
در دسته آیاتی که از واژه «ریح» استفاده شده است سه آیه فرمان‌روایی سلیمان (علیه‌السلام) را بر باد بازگو می‌کند. از مجموع آیات در ۷ آیه از باد در مقام تمثیل استفاده شده است و در آیات متضمن واژه‌های ذاریات، حاملات، جاریات، مقسّمات،
[۷۲] الکشاف، ج‌۴، ص‌۳۹۴‌ـ‌۳۹۵.
مرسلات، عاصفات، ناشرات، فارقات و ملقیات به باد سوگند یاد شده‌ است.
[۷۴] کشف‌ الاسرار، ج‌۱۰، ص‌۳۳۶.



باد پدیده‌ای طبیعی است که انسان با بعضی از دو کارکرد مفید و راحتی‌بخش و مخرب و مشقت‌آفرین آن برای طبیعت و انسان آشناست، ازاین‌رو قرآن به یادآوری پدیده باد و کارکرد دوگانه آن پرداخته است.

۴.۱ - کارکرد نعمت‌گونه

برای بیان دوگانگی کارکرد باد به تأثیر آن در حرکت کشتی یا دست‌خوش موج و طوفان کردن آن اشاره شده است: «هُوَ الَّذی یُسَیِّرُکُم فِی البَرِّ و البَحرِ حَتّی اِذا کُنتُم فِی الفُلکِ و جَرَینَ بِهِم بِریح طَیِّبَة و فَرِحوا بِها جاءَتها ریحٌ عاصِفٌ و جاءَهُمُ المَوجُ مِن کُلِّ مَکان».
بازگویی بعضی از کارکردهای دوگانه باد در آیات دیگر دنبال شده است. قرآن در بیان کارکردهای مفید آن، باد را به حرکت درآورنده کشتیها
[۸۲] تفسیر ابن‌ کثیر، ج‌۴، ص‌۱۲۷.
[۸۳] مثال‌های زیبای قرآن.
و حرکت‌دهنده و بارورکننده
[۹۰] تفسیر قرطبی، ج‌۱۰، ص‌۱۲.
ابرهای باران‌زا یا بارور کننده نباتات می‌داند.
قرآن‌ باد را برای انسان ، بشارت‌ دهنده باران می‌داند که به آشنایی انسان با نقش باد در بارش باران اشاره دارد.
بازگویی این کارکردها برای توضیح جای‌گاه باد در طبیعت نیست، بلکه قرآن با انتساب پدیده باد و این امور به خداوند از دانسته‌های انسان برای توجه به خالقیت و قدرت خدا و دعوت به توحید و نفی شرک و شکرگزاری بهره می‌گیرد و متناسب با این دیدگاه، باد و کارکرد آن را آیه و نشانه‌ای از خداوند برای انسان‌های عاقل و صابر و شکرگزار ترسیم می‌کند.

۴.۲ - کارکرد مخرب

قرآن در بیان کارکرد مخرّب باد، توانایی باد برای تخریب طبیعت و به مشقت و هلاکت انداختن انسان را با دو روی‌کرد ابتلا و امتحان انسان و عذاب و نابودی کافران بازگو می‌کند.
گرفتاری در دریای طوفانی و موج‌خیز به علت باد شدید و زرد و پژمرده شدن زراعت و گیاهان زمین بر اثر وزش‌ باد آفت‌زا را می‌توان از موارد کارکرد باد در ابتلا و امتحان دانست.
این ابتلا و امتحان، یا تنبیه و بیداری از غفلت‌ها و روی‌آوری صادقانه به خداوند را در پی دارد یا زمینه کفر را فراهم می‌آورد.
کارکرد باد در عذاب و نابودی کافران، هم در گذشته برای قوم عاد
[۱۰۷] روض‌الجنان، ج‌۱۷، ص‌۶۵‌.
و لوط
[۱۱۵] فتح القدیر، ج‌۵‌، ص‌۱۲۷.
رخ داده است و هم در جای‌گاه تهدیدی برای کفرورزی انسان بازگو شده است.
قرآن بادِ نابودکننده قوم عاد را با تعابیری چون صَرْصَر (صدای شدید، سرمای شدید)،
[۱۲۲] المیزان، ج‌۱۷، ص‌۳۷۷.
عقیم (بی‌فایده) و عاتیه : (سرکش و خارج از حد) وصف می‌کند و از بادی که سبب هلاکت قوم لوط شده است با واژه حاصب یاد می‌کند: «اِنّا اَرسَلنا عَلَیهِم حاصِبـًا اِلاّ ءالَ لوط نَجَّینـهُم بِسَحَر». قرآن داستان عذاب امت‌های پیشین را برای انذار و بازداشتن دیگران از کفرورزی بیان می‌کند: «فَاِن اَعرَضوا فَقُل اَنذَرتُکُم صـعِقَةً مِثلَ صـعِقَةِ عاد و‌ ثَمود».


نیروی باد ممکن است در شرایطی برای یاری بندگان با ایمان به کار رود؛ مانند وزش باد شدید بر سپاه مشرکان در جنگ احزاب که آنان را از جنگ با مسلمانان بازداشت : «یـاَیُّها الَّذینَ ءامَنوا اذکُروا نِعمَةَ اللّهِ عَلَیکُم اِذ جاءَتکُم جُنودٌ فَاَرسَلنا عَلَیهِم ریحـًا».


فقیهان شیعه هنگام وزش باد شدید به رنگ‌های سرخ و سیاه و زرد که موجب وحشت مردم شود، خواندن نماز آیات را واجب دانسته‌اند؛ اما فقیهان‌ سنی
[۱۳۹] الفقه علی المذاهب الاربعه، ج‌۱، ص‌۵۰۳‌.
به استحباب آن نظر داده‌اند.


خداوند نیروی باد را در اختیار و فرمان سلیمان (علیه‌السلام) نهاده بود.
سلیمان (علیه‌السلام) خواستار حکومتی از خدا بود که پس از او زیبنده کسی نباشد و خداوند اختیار باد را به او واگذاشت: «فَسَخَّرنا لَهُ الرّیحَ تَجری بِاَمرِهِ».
شتاب حرکت باد در مُلک سلیمان (علیه‌السلام) به گونه‌ای بود که صبح به اندازه مسافت یک ماه و عصر به اندازه مسافت یک ماه دیگر راه می‌پیمود: «وَ لِسُلَیمـنَ الرّیحَ غُدُوُّها شَهرٌ و رَواحُها شَهرٌ».
در بعضی از روایت‌ها آمده است که سلیمان با استفاده از سرعت حرکت باد از جایی به جای دیگر می‌رفت.
[۱۴۵] جامع‌ البیان، ج‌۲۲، ص‌۸۴‌ـ‌۸۵‌.
[۱۴۶] الدرالمنثور، ج‌۵‌، ص‌۴۲۷‌ـ‌۴۲۸.
[۱۴۷] کنزالدقائق، ج‌۱۰، ص‌۴۷۰.

بعضی بر این باورند که خداوند باد را ویژگی حکومت سلیمان قرار داد تا نشانه‌ای بر ناپایداری و گذرا بودن مُلک‌ او باشد.
[۱۴۸] حقائق‌ التفسیر، ج۲، ص۹.
[۱۴۹] حقائق‌ التفسیر، ج۲، ص۱۸۶ـ۱۸۷.
[۱۵۰] کشف‌ الاسرار، ج‌۲، ص‌۲۶۰.



بخشی از سوگندهای قرآن به چیزهایی که به معنای باد دانسته شده عبارت است از: «و الذّ‌ریـتِ... فَالحـمِلـتِ... فَالجـرِیـتِ... فَالمُقَسِّمـتِ...» و «و‌ المُرسَلـتِ.... فَالعـصِفـتِ... و النّـشِرتِ... فَالفـرِقـتِ... فَالمُلقِیـتِ...».
هریک از این اموری که به آن‌ها سوگند یاد شده است، به سبب مناسبتی که معنای آن‌ها با ویژگی یا کارکرد باد دارد، به معنای باد تفسیر شده است.
بیشتر مفسران از ۴ سوگند سوره ذاریات تنها ذاریات (پراکنندگان) را به معنای باد دانسته‌اند.
[۱۵۳] تفسیر ماوردی، ج‌۵‌، ص‌۳۶۰.

در روایتی از امیرمؤمنان ، علی (علیه‌السلام) نیز ذاریات به باد معنا شده است.
[۱۵۶] تفسیر قمی، ج‌۲، ص‌۳۳۶.
[۱۵۷] الدرالمنثور، ج‌۶‌، ص‌۱۳۳.
زمخشری
[۱۵۸] الکشاف، ج‌۴، ص‌۳۹۵.
و فخررازی بر خلاف بیش‌تر مفسران حاملات (حمل‌کنندگان)، جاریات (روان‌شوندگان) و مقسّمات (تقسیم‌کنندگان) را نیز به باد معنا کرده‌اند.
بعضی از مفسران از ۵ سوگند ابتدای سوره مرسلات تنها عاصفات (تندروندگان) را به معنای باد دانسته‌اند
[۱۶۰] الدرالمنثور، ج۶‌، ص۴۹۲.
[۱۶۱] المیزان، ج۲، ص‌۱۴۵.
اما برخی مرسلات (فرستادگان) و ناشرات (گسترانندگان) را هم باد معنا کرده‌اند.
[۱۶۲] جامع‌ البیان، ج‌۲۹، ص‌۲۸۳.
[۱۶۳] جامع‌ البیان، ج‌۲۹، ص‌۲۸۷.

بنا به روایت طبرسی بعضی فارقات را هم به معنای باد دانسته‌اند
[۱۶۵] مجمع البیان، ج‌۱۰، ص‌۶۲۹‌.
و میبدی نظر کسانی را آورده است که هر ۵ سوگند را به معنای باد دانسته‌اند.
[۱۶۶] کشف‌ الاسرار، ج‌۱۰، ص‌۳۳۶.



الامثال فی القرآن الکریم؛ انوار التنزیل و اسرارالتأویل، بیضاوی؛ البحر المحیط فی‌التفسیر؛ التبیان فی تفسیر القرآن؛ التحقیق فی کلمات القرآن الکریم؛ تفسیر القرآن العظیم، ابن‌کثیر؛ التفسیر القرآن الکریم، ابن‌عربی؛ تفسیرالقمی؛ التفسیر‌الکبیر؛ تفسیر کنزالدقائق و بحرالغرائب؛ جامع البیان عن تأویل آی القرآن؛ الجامع لاحکام القرآن، قرطبی؛ الجواهر فی تفسیر القرآن الکریم؛ جواهرالکلام فی شرح شرایع الاسلام؛ حقائق التفسیر؛ الدرالمنثور فی التفسیر بالمأثور؛ روض الجنان و روح‌الجنان؛ شرح اصطلاحات تصوف؛ الشفاء (طبیعیات)؛ الصحاح تاج اللغة و صحاح العربیه؛ فتح القدیر؛ فرهنگ فارسی؛ الفقه علی المذاهب الاربعه؛ الکشاف (طبیعیات)؛ کشف‌الاسرار و عدة‌الابرار؛ لسان العرب؛ لغت‌نامه؛ مثال‌های زیبای قرآن؛ مجمع البحرین؛ مجمع‌البیان فی تفسیر القرآن؛ مجموعه آثار، بازرگان؛ معارف قرآن؛ المعجم الاحصائی لالفاظ القرآن الکریم؛ المعجم المفهرس لالفاظ القرآن الکریم؛ مفردات الفاظ القرآن؛ موسوعة‌کشاف اصطلاحات الفنون و‌العلوم؛ موسوعة مصطلحات التصوف الاسلامی؛ المیزان فی تفسیر القرآن؛ النکت و‌العیون، ماوردی.


۱. لغت‌نامه، ج‌۳، ص‌۳۹۳۵، «باد».
۲. فرهنگ فارسی، ج‌۲، ص‌۱۷۰۱، «ریح».
۳. لسان‌العرب، ج‌۲، ص‌۴۵۵، «روح».    
۴. یوسف/سوره۱۲، آیه۹۴.    
۵. انفال/سوره۸، آیه۴۶.    
۶. ‌آل‌عمران/سوره۳، آیه۱۱۷.    
۷. یونس/سوره۱۰، آیه۲۲.    
۸. سبأ/سوره۳۴، آیه۱۲.    
۹. بقره/سوره۲، آیه۱۶۴.    
۱۰. اعراف/سوره۷، آیه۵۷‌.    
۱۱. روم/سوره۳۰، آیه۴۸.    
۱۲. المعجم المفهرس، ج۱، ص‌۳۲۶.
۱۳. المعجم الاحصائی، ج‌۲، ص‌۸۱۷‌.
۱۴. المعجم الاحصائی، ج‌۲، ص‌ ۸۱۹‌.
۱۵. لسان‌العرب، ج‌۱، ص‌۳۱۸، «حصب».    
۱۶. اسراء/سوره۱۷، آیه۶۸‌.    
۱۷. عنکبوت/سوره۲۹، آیه۴۰.    
۱۸. قمر/سوره۵۴، آیه۳۴.    
۱۹. ملک/سوره۶۷، آیه۱۷.    
۲۰. الصحاح، ج۲، ص۷۵۰.    
۲۱. لسان‌العرب، ج۴، ص‌۵۷۸، «عصر».    
۲۲. لسان‌العرب، ج‌۴، ص‌۵۷۸، «عصر».    
۲۳. بقره/سوره۲، آیه۲۶۶.    
۲۴. کشف‌ الاسرار، ج‌۹، ص‌۳۰۷.
۲۵. مجمع البیان، ج‌۹، ص‌۲۵۳.    
۲۶. التحقیق، ج‌۳، ص‌۲۹۲، «ذرو».
۲۷. ذاریات/سوره۵۱، آیه۱.    
۲۸. مفردات، ج۱، ص‌۱۳۲، «حمل».    
۲۹. التفسیر الکبیر، ج‌۲۸، ص‌۱۹۵.    
۳۰. ذاریات/سوره۵۱، آیه۲.    
۳۱. مفردات، ج۱، ص‌۱۹۴، «جری».
۳۲. التفسیر الکبیر، ج‌۲۸، ص‌۱۹۵.    
۳۳. ذاریات/سوره۵۱، آیه۳.    
۳۴. مفردات، ج۱، ص‌۶۷۰‌، «قسم».
۳۵. الکشاف، ج‌۴، ص‌۳۹۵.
۳۶. ذاریات/سوره۵۱، آیه۴.    
۳۷. مفردات، ج۱، ص‌۳۵۲، «رسل».    
۳۸. تفسیر ماوردی، ج‌۶‌، ص‌۱۷۵.
۳۹. مجمع البیان، ج‌۱۰، ص‌۲۲۸.    
۴۰. مرسلات/سوره۷۷، آیه۱.    
۴۱. تفسیر ماوردی، ج‌۶‌، ص‌۱۷۶.
۴۲. مجمع البیان، ج‌۱۰، ص‌۲۲۸.    
۴۳. مرسلات/سوره۷۷، آیه۲.    
۴۴. مفردات، ج۱، ص‌۸۰۵‌، «نشر».    
۴۵. تفسیر ماوردی، ج‌۶‌، ص‌۱۷۶.
۴۶. مجمع البیان، ج‌۱۰، ص‌۲۲۸.    
۴۷. مرسلات/سوره۷۷، آیه۳.    
۴۸. مفردات، ج۱، ص‌۶۳۳‌، «فرق».
۴۹. تفسیر ماوردی، ج‌۶‌، ص‌۱۷۶.
۵۰. مجمع البیان، ج‌۱۰، ص‌۲۲۹.    
۵۱. مرسلات/سوره۷۷، آیه۴.    
۵۲. مفردات، ج۱، ص‌۷۴۵، «لقی».
۵۳. مجمع البیان، ج‌۱۰، ص‌۲۲۹.    
۵۴. مرسلات/سوره۷۷، آیه۵.    
۵۵. اعراف/سوره۷، آیه۱۳۳.    
۵۶. عنکبوت/سوره۲۹، آیه۱۴.    
۵۷. هود/سوره۱۱، آیه۴۲.    
۵۸. بقره/سوره۲، آیه۱۹.    
۵۹. فصّلت/سوره۴۱، آیه۱۳.    
۶۰. اسراء/سوره۱۷، آیه۶۹‌.    
۶۱. فصّلت/سوره۴۱، آیه۱۶.    
۶۲. انبیاء/سوره۲۱، آیه۸۱‌.    
۶۳. سبأ/سوره۳۴، آیه۱۲.    
۶۴. ص/سوره۳۸، آیه۳۶.    
۶۵. بقره/سوره۲، آیه۲۶۶.    
۶۶. آل‌عمران/سوره۳، آیه۱۱۷.    
۶۷. اعراف/سوره۷، آیه۵۷‌.    
۶۸. ابراهیم/سوره۱۴، آیه۱۸.    
۶۹. کهف/سوره۱۸، آیه۴۵.    
۷۰. حجّ/سوره۲۲، آیه۳۱.    
۷۱. فاطر/سوره۳۵، آیه۹.    
۷۲. الکشاف، ج‌۴، ص‌۳۹۴‌ـ‌۳۹۵.
۷۳. التفسیر الکبیر، ج‌۲۸، ص‌۱۹۵.    
۷۴. کشف‌ الاسرار، ج‌۱۰، ص‌۳۳۶.
۷۵. مجمع البیان، ج‌۱۰، ص‌۲۲۸‌۲۲۹.    
۷۶. بقره/سوره۲، آیه۱۶۴.    
۷۷. جاثیه/سوره۴۵، آیه۵.    
۷۸. یونس/سوره۱۰، آیه۲۲.    
۷۹. التبیان، ج‌۵‌، ص‌۳۵۹‌‌۳۶۰.    
۸۰. مجمع البیان، ج‌۵‌، ص‌۱۷۳.    
۸۱. تفسیر ابن‌ کثیر، ج‌۳، ص‌۴۴۵.    
۸۲. تفسیر ابن‌ کثیر، ج‌۴، ص‌۱۲۷.
۸۳. مثال‌های زیبای قرآن.
۸۴. روم/سوره۳۰، آیه۴۶.    
۸۵. شوری/سوره۴۲، آیه۳۳.    
۸۶. اعراف/سوره۷، آیه۵۷‌.    
۸۷. روم/سوره۳۰، آیه۴۸.    
۸۸. فاطر/سوره۳۵، آیه۹.    
۸۹. مجمع البیان، ج‌۶، ص‌۱۱۱.    
۹۰. تفسیر قرطبی، ج‌۱۰، ص‌۱۲.
۹۱. حجر/سوره۱۵، آیه۲۲.    
۹۲. المیزان، ج‌۱۲، ص‌۱۴۵‌‌۱۴۶.    
۹۳. اعراف/سوره۷، آیه۵۷‌.    
۹۴. فرقان/سوره۲۵، آیه۴۸.    
۹۵. نمل/سوره۲۷، آیه۶۳‌.    
۹۶. روم/سوره۳۰، آیه۴۶.    
۹۷. نمل/سوره۲۷، آیه۶۳.    
۹۸. روم/سوره۳۰، آیه۴۶.    
۹۹. روم/سوره۳۰، آیه۴۶.    
۱۰۰. بقره/سوره۲، آیه۱۶۴.    
۱۰۱. جاثیه/سوره۴۵، آیه۵.    
۱۰۲. شوری/سوره۴۲، آیه۳۳.    
۱۰۳. یونس/سوره۱۰، آیه۲۲.    
۱۰۴. روم/سوره۳۰، آیه۵۱.    
۱۰۵. یونس/سوره۱۰، آیه۲۲.    
۱۰۶. روم/سوره۳۰، آیه۵۱.    
۱۰۷. روض‌الجنان، ج‌۱۷، ص‌۶۵‌.
۱۰۸. تفسیر ابن‌ کثیر، ج‌۴، ص‌۱۰۲.    
۱۰۹. فصّلت/سوره۴۱، آیه۱۶.    
۱۱۰. احقاف/سوره۴۶، آیه۲۴.    
۱۱۱. قمر/سوره۵۴، آیه۱۹.    
۱۱۲. ذاریات/سوره۵۱، آیه۴۱.    
۱۱۳. حاقّه/سوره۶۹، آیه۶.    
۱۱۴. مجمع البیان، ج‌۹، ص‌۳۲۰.    
۱۱۵. فتح القدیر، ج‌۵‌، ص‌۱۲۷.
۱۱۶. قمر/سوره۵۴، آیه۳۴.    
۱۱۷. اسراء/سوره۱۷، آیه۶۸ ۶۹‌.    
۱۱۸. ملک/سوره۶۷، آیه۱۷.    
۱۱۹. مجمع البیان، ج‌۹، ص‌۱۲.    
۱۲۰. المیزان، ج‌۱۷، ص‌۳۷۶.    
۱۲۱. تفسیر ابن‌ کثیر، ج‌۴، ص‌۲۸۳.    
۱۲۲. المیزان، ج‌۱۷، ص‌۳۷۷.
۱۲۳. فصّلت/سوره۴۱، آیه۱۶.    
۱۲۴. قمر/سوره۵۴، آیه۱۹.    
۱۲۵. حاقّه/سوره۶۹، آیه۶.    
۱۲۶. مجمع البیان، ج‌۹، ص‌۲۶۵.    
۱۲۷. المیزان، ج‌۱۸، ص‌۳۸۰.    
۱۲۸. ذاریات/سوره۵۱، آیه۴۱.    
۱۲۹. تفسیر بیضاوی، ج‌۵، ص‌۳۷۸.    
۱۳۰. المیزان، ج‌۱۹، ص‌۳۹۳.    
۱۳۱. التبیان، ج‌۱۰، ص‌۹۵.    
۱۳۲. تفسیر ابن‌ کثیر، ج‌۴، ص‌۴۴۰.    
۱۳۳. حاقّه/سوره۶۹، آیه۶.    
۱۳۴. قمر/سوره۵۴، آیه۳۴.    
۱۳۵. فصّلت/سوره۴۱، آیه۱۳.    
۱۳۶. مجمع البیان، ج‌۸‌، ص‌۱۲۴.    
۱۳۷. احزاب/سوره۳۳، آیه۹.    
۱۳۸. جواهرالکلام، ج‌۱۱، ص‌۴۰۷.    
۱۳۹. الفقه علی المذاهب الاربعه، ج‌۱، ص‌۵۰۳‌.
۱۴۰. انبیاء/سوره۲۱، آیه۸۱‌.    
۱۴۱. ص/سوره۳۸، آیه۳۶.    
۱۴۲. ص/سوره۳۸، آیه۳۵.    
۱۴۳. ص/سوره۳۸، آیه۳۶.    
۱۴۴. سبأ/سوره۳۴، آیه۱۲.    
۱۴۵. جامع‌ البیان، ج‌۲۲، ص‌۸۴‌ـ‌۸۵‌.
۱۴۶. الدرالمنثور، ج‌۵‌، ص‌۴۲۷‌ـ‌۴۲۸.
۱۴۷. کنزالدقائق، ج‌۱۰، ص‌۴۷۰.
۱۴۸. حقائق‌ التفسیر، ج۲، ص۹.
۱۴۹. حقائق‌ التفسیر، ج۲، ص۱۸۶ـ۱۸۷.
۱۵۰. کشف‌ الاسرار، ج‌۲، ص‌۲۶۰.
۱۵۱. ذاریات/سوره۵۱، آیه۱ ۴.    
۱۵۲. مرسلات/سوره۷۷، آیه۱ ۵.    
۱۵۳. تفسیر ماوردی، ج‌۵‌، ص‌۳۶۰.
۱۵۴. مجمع البیان، ج‌۹، ص‌۲۵۴.    
۱۵۵. المیزان، ج‌۱۸، ص‌۳۶۴‌‌۳۶۵.    
۱۵۶. تفسیر قمی، ج‌۲، ص‌۳۳۶.
۱۵۷. الدرالمنثور، ج‌۶‌، ص‌۱۳۳.
۱۵۸. الکشاف، ج‌۴، ص‌۳۹۵.
۱۵۹. التفسیر الکبیر، ج‌۲۸، ص‌۱۹۵.    
۱۶۰. الدرالمنثور، ج۶‌، ص۴۹۲.
۱۶۱. المیزان، ج۲، ص‌۱۴۵.
۱۶۲. جامع‌ البیان، ج‌۲۹، ص‌۲۸۳.
۱۶۳. جامع‌ البیان، ج‌۲۹، ص‌۲۸۷.
۱۶۴. التبیان، ج‌۱۰، ص‌۲۲۳.    
۱۶۵. مجمع البیان، ج‌۱۰، ص‌۶۲۹‌.
۱۶۶. کشف‌ الاسرار، ج‌۱۰، ص‌۳۳۶.



دانشنامه موضوعی قرآن.    






جعبه ابزار