صِرف داشتن خانه و مانند آن، مانع صدق عنوان فقیر شرعى نیست؛ از این رو، دادنزکات به دارنده خانه - در صورتى که مخارج سالانه خود و عائله‌اش را بر حسب شأنش نداشته باشد - جایز است.
داشتن آنچه در زندگیضروری است، از قبیل خانه مناسب با شأن، تحقق بخش استطاعت نیست. بنابراین، اگر کسى خانه‌اش را بفروشد و با پول آن حج بگزارد، از حَجة الاسلام کفایت نمى‌کند. برخى گفته‌اند: داشتن ضروریات زندگى یا قیمت آن نیز، هرچند به صورت اجاره‌اى شرط تحقق استطاعت است. در نتیجه کسى که نه خانه دارد و نه پول اجاره کردن آن را، مستطیع نیست. برخى، عدم وجوب حج را به صورت حرجى بودنِ نداشتن ضروریات زندگى محدود کرده‌اند.
احداث بالکن براى خانه در خیابان یا کوچه غیر بن‌بست، در صورت عدم مزاحمت براى رهگذران اشکال ندارد و در کوچه بن‌بست تنها با رضایت ساکنان آن روا است؛ همچنین گشودن در به جهت رفت و آمد به کوچه بن‌بست از سوى کسى که فقط دیوار خانه‌اش به سمت کوچه است بدون اذن صاحبانش جایز نیست؛ لیکن گذاشتن پنجره جایز است. گشودن پنجره به کوچه یا خیابان و حتى ملک دیگرى اشکال ندارد.
خوردن از خانه کسانى که در آیه ۶۱ سوره مبارکه نور بدانها اشاره رفته، از قبیل پدر، مادر، برادر و ...؛ همچنین از خانه فرزند و شوهر بدون اذن آنان در صورت عدم علم به نارضایتى ایشان جایز است.
