حکم کفر (قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
در این مقاله آیات مرتبط با حكم
کفر معرفی می‌شوند.
حکم نكردن بر طبق
احکام الهىي، موجب
كفر:
«... وَ مَنْ لَمْ يَحْكُمْ بِما أَنْزَلَ اللَّهُ فَأُولئِكَ هُمُ الْكافِرُونَ؛
ما
تورات را نازل کردیم در حالی که در آن، هدایت و
نور بود؛ و پیامبران، که در برابر فرمان
خدا تسلیم بودند، با آن برای
یهود حکم می‌کردند؛ و (همچنین)
علما و دانشمندان
به این
کتاب که
به آنها سپرده شده و بر آن گواه بودند، داوری می‌نمودند. بنابر این، (بخاطر داوری بر طبق آیات الهی،) از مردم نهراسید! و از من بترسید! و
آیات مرا
به بهای ناچیزی نفروشید! و آنها که
به احکامی که خدا نازل کرده حکم نمی‌کنند، کافرند.»
روشن است عدم داورى بر طبق حكم خدا اعم از اين است كه سكوت كنند و اصلًا داورى نكنند و با سكوت خود مردم را
به گمراهى بيفكنند، و يا سخن بگويند و بر خلاف حكم خدا بگويند.اين موضوع نيز روشن است كه:
کفر داراى مراتب و درجات مختلفى است كه از انكار اصل وجود
خداوند شروع مى‌شود، و مخالفت، نافرمانى و
معصیت او را نيز در بر مى‌گيرد؛ زيرا
ایمان كامل، انسان را
به عمل بر طبق آن دعوت مى‌كند و آنها كه عمل ندارند ايمانشان كامل نيست.اين
آیه، مسئوليت شديد دانشمندان و علماى هر
امت در برابر طوفان‌هاى اجتماعى و حوادثى كه در محيطشان مى‌گذرد را روشن مى‌سازد، و با بيانى قاطع آنها را
به مبارزه بر ضد كج‌روى‌ها و عدم ترس از هيچ كس دعوت مى‌نمايد.
كفر و حرام بودن اعمال
سحر و تعليم و تعلّم آن، براى
اضرار به ديگران:
«وَ اتَّبَعُوا ما تَتْلُوا الشَّياطِينُ عَلى مُلْكِ
سُلَيْمانَ وَ ما
كَفَرَ سُلَيْمانُ وَ لكِنَّ الشَّياطِينَ
كَفَرُوا يُعَلِّمُونَ النَّاسَ السِّحْرَ وَ ما أُنْزِلَ عَلَى الْمَلَكَيْنِ بِبابِلَ هارُوتَ وَ مارُوتَ وَ ما يُعَلِّمانِ مِنْ أَحَدٍ حَتَّى يَقُولا إِنَّما نَحْنُ فِتْنَةٌ فَلا
تَكْفُرْ فَيَتَعَلَّمُونَ مِنْهُما ما يُفَرِّقُونَ
بِهِ بَيْنَ الْمَرْءِ وَ زَوْجِهِ وَ ما هُمْ بِضارِّينَ
بِهِ مِنْ أَحَدٍ إِلَّا بِإِذْنِ اللَّهِ وَ يَتَعَلَّمُونَ ما يَضُرُّهُمْ وَ لا يَنْفَعُهُمْ وَ لَقَدْ عَلِمُوا لَمَنِ اشْتَراهُ ما لَهُ فِي الْآخِرَةِ مِنْ خَلاقٍ وَ لَبِئْسَ ما شَرَوْا
بِهِ أَنْفُسَهُمْ لَوْ كانُوا يَعْلَمُونَ؛
(يهود) از آنچه شياطين در عصر
سليمان بر مردم مي‌خواندند پيروي مي‌كردند،
سليمان هرگز (دست
به سحر نيالود و
كافر نشد، ولكن شياطين
كفر ورزيد و
به مردم تعليم سحر دادند (و نيز يهود) از آنچه بر دو فرشته بابل «هاروت» و «ماروت» نازل شد پيروي كردند، (آنها طريق سحر كردن را براي آشنائي
به طرز ابطال آن
به مردم ياد مي‌دادند) و
به هيچ كس چيزي ياد نمي‌دادند مگر اينكه قبلا
به او مي‌گفتند ما وسيله آزمايش شما هستيم،
كافر نشويد (و از اين تعليمات سوء استفاده نكنيد) ولي آنها از آن دو فرشته مطالبي را مي‌آموختند كه بتوانند
به وسيله آن ميان مرد و همسرش جدائي بيفكنند (نه اينكه از آن براي ابطال سحر استفاده كنند) ولي هيچگاه بدون فرمان خدا نمي‌توانند
به انساني ضرر برسانند، آنها قسمتهائي را فرا مي‌گرفتند كه براي آنان زيان داشت و نفعي نداشت، و مسلما مي‌دانستند هر كسي خريدار اين گونه متاع باشد بهرهاي در آخرت نخواهد داشت و چه زشت و ناپسند بود آنچه خود را
به آن مي‌فروختند اگر علم و دانشي مي‌داشتند!»
حرمت
کفر به اسلام:
۱. «إِنَّ الَّذِينَ
كَفَرُوا سَواءٌ عَلَيْهِمْ أَ أَنْذَرْتَهُمْ أَمْ لَمْ تُنْذِرْهُمْ لا يُؤْمِنُونَ خَتَمَ اللَّهُ عَلى قُلُوبِهِمْ وَ عَلى سَمْعِهِمْ وَ عَلى أَبْصارِهِمْ غِشاوَةٌ وَ لَهُمْ عَذابٌ عَظِيمٌ؛
کسانی که
کافر شدند، برای آنان تفاوت نمی‌کند که آنان را (از عذاب الهی) بترسانی یا نترسانی؛
ایمان نخواهند آورد. خدا بر دلها و گوشهای آنان مهر نهاده؛ و بر چشمهایشان پرده‌ای افکنده شده؛ و
عذاب بزرگی در انتظار آنهاست.»
۲. «أَ فَتَطْمَعُونَ أَنْ يُؤْمِنُوا لَكُمْ وَ قَدْ كانَ فَرِيقٌ مِنْهُمْ يَسْمَعُونَ كَلامَ اللَّهِ ثُمَّ يُحَرِّفُونَهُ مِنْ بَعْدِ ما عَقَلُوهُ وَ هُمْ يَعْلَمُونَ وَ إِذا لَقُوا الَّذِينَ آمَنُوا قالُوا آمَنَّا وَ إِذا خَلا بَعْضُهُمْ إِلى بَعْضٍ قالُوا أَ تُحَدِّثُونَهُمْ بِما فَتَحَ اللَّهُ عَلَيْكُمْ لِيُحَاجُّوكُمْ
بِهِ عِنْدَ رَبِّكُمْ أَ فَلا تَعْقِلُونَ؛
آیا انتظار دارید
به (آئین) شما
ایمان بیاورند، با اینکه عده‌ای از آنان، سخنان خدا را می‌شنیدند و پس از فهمیدن، آن را تحریف می‌کردند، در حالی که علم و اطلاع داشتند؟! و هنگامی که
مؤمنان را ملاقات کنند، می‌گویند: ایمان آورده‌ایم. ولی هنگامی که با یکدیگر خلوت میکنند، (بعضی
به بعضی دیگر اعتراض کرده،) می‌گویند: چرا مطالبی را که خداوند (در باره صفات
پیامبر اسلام) برای شما بیان کرد،
به مسلمانان بازگو می‌کنید تا (
روز رستاخیز) در پیشگاه
خدا، بر ضد شما
به آن استدلال کنند؟! آیا نمی‌فهمید؟!»
۳. «فَإِنْ آمَنُوا بِمِثْلِ ما آمَنْتُمْ
بِهِ فَقَدِ اهْتَدَوْا وَ إِنْ تَوَلَّوْا فَإِنَّما هُمْ فِي شِقاقٍ فَسَيَكْفِيكَهُمُ اللَّهُ ...؛
اگر آنها نیز
به مانند آنچه شما
ایمان آورده‌اید ایمان بیاورند، هدایت یافته‌اند؛ و اگر سرپیچی کنند، از حق جدا شده‌اند و خداوند، شر آنها را از تو دفع می‌کند....»
۴. «إِنَّ الدِّينَ عِنْدَ اللَّهِ
الْإِسْلامُ وَ مَا اخْتَلَفَ الَّذِينَ أُوتُوا الْكِتابَ إِلَّا مِنْ بَعْدِ ما جاءَهُمُ الْعِلْمُ بَغْياً بَيْنَهُمْ وَ مَنْ
يَكْفُرْ بِآياتِ اللَّهِ فَإِنَّ اللَّهَ سَرِيعُ الْحِسابِ؛
دین در نزد خدا،
اسلام (و
تسلیم بودن در برابر حق) است. و کسانی که
کتاب آسمانی به آنان داده شد، اختلافی (در آن) ایجاد نکردند، مگر بعد از آگاهی و علم، آن هم
به خاطر
ظلم و ستم در میان خود؛ و هر کس
به آیات
خدا کفر ورزد، (خدا
به حساب او می‌رسد؛ زیرا) خداوند،
سریع الحساب است.»
۵. «يا أَهْلَ الْكِتابِ لِمَ تَكْفُرُونَ بِآياتِ اللَّهِ وَ أَنْتُمْ تَشْهَدُونَ؛
ای اهل کتاب! چرا
به آیات خدا
کافر می‌شوید، در حالی که (
به درستی آن) گواهی می‌دهید؟!»
۶. «وَ قالَتْ طائِفَةٌ مِنْ أَهْلِ الْكِتابِ آمِنُوا بِالَّذِي أُنْزِلَ عَلَى الَّذِينَ آمَنُوا وَجْهَ النَّهارِ وَ اكْفُرُوا آخِرَهُ لَعَلَّهُمْ يَرْجِعُونَ؛
و جمعی از اهل کتاب (از
یهود) گفتند: «(بروید در ظاهر)
به آنچه بر
مؤمنان نازل شده، در آغاز روز ایمان بیاورید؛ و در پایان روز،
کافر شوید (و باز گردید)! شاید آنها (از آیین خود) بازگردند! (زیرا شما را، اهل کتاب و آگاه از بشارات آسمانی پیشین می‌دانند؛ و این توطئه کافی است که آنها را متزلزل سازد).»
۷. «أَ فَغَيْرَ دِينِ اللَّهِ يَبْغُونَ وَ لَهُ
أَسْلَمَ مَنْ فِي السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ طَوْعاً وَ كَرْهاً وَ إِلَيْهِ يُرْجَعُونَ وَ مَنْ يَبْتَغِ غَيْرَ
الْإِسْلامِ دِيناً فَلَنْ يُقْبَلَ مِنْهُ وَ هُوَ فِي الْآخِرَةِ مِنَ الْخاسِرِينَ؛
آیا آنها غیر از آیین خدا می‌طلبند؟! (آیین او همین
اسلام است؛) و تمام کسانی که در آسمانها و
زمین هستند، از روی اختیار یا از روی اجبار، در برابرِ (فرمان) او تسلیمند، و همه
به سوی او بازگردانده می‌شوند. و هر کس جز
اسلام (و
تسلیم در برابر فرمان حق،) آیینی برای خود انتخاب کند، از او پذیرفته نخواهد شد؛ و او در
آخرت، از زیانکاران است.»
۸. «كَيْفَ يَهْدِي اللَّهُ قَوْماً
كَفَرُوا بَعْدَ إِيمانِهِمْ وَ شَهِدُوا أَنَّ الرَّسُولَ حَقٌّ وَ جاءَهُمُ الْبَيِّناتُ وَ اللَّهُ لا يَهْدِي الْقَوْمَ الظَّالِمِينَ؛
چگونه خداوند جمعیّتی را هدایت می‌کند که بعد از ایمان و گواهی
به حقّانیّت
رسول و آمدن نشانه‌های روشن برای آنها،
کافر شدند؟! و خدا، جمعیّت ستمکاران را هدایت نخواهد کرد!»
۹. «ها أَنْتُمْ أُولاءِ تُحِبُّونَهُمْ وَ لا يُحِبُّونَكُمْ وَ تُؤْمِنُونَ بِالْكِتابِ كُلِّهِ وَ إِذا لَقُوكُمْ قالُوا آمَنَّا وَ إِذا خَلَوْا عَضُّوا عَلَيْكُمُ الْأَنامِلَ مِنَ الْغَيْظِ قُلْ مُوتُوا بِغَيْظِكُمْ إِنَّ اللَّهَ عَلِيمٌ بِذاتِ الصُّدُورِ؛
شما کسانی هستید که آنها را دوست می‌دارید؛ امّا آنها شما را دوست ندارند! در حالی که شما
به همه کتابهای آسمانی ایمان دارید (و آنها
به کتاب آسمانی شما ایمان ندارند). هنگامی که شما را ملاقات میکنند، (
به دروغ) می‌گویند: ایمان آورده‌ایم! امّا هنگامی که تنها می‌شوند، از شدّت
خشم بر شما، سر انگشتان خود را
به دندان می‌گزند! بگو: با همین خشمی که دارید بمیرید! خدا از (اسرار) درون سینه‌ها آگاه است.»
۱۰. «يا أَيُّهَا الرَّسُولُ لا يَحْزُنْكَ الَّذِينَ يُسارِعُونَ فِي
الْكُفْرِ مِنَ الَّذِينَ قالُوا آمَنَّا بِأَفْواهِهِمْ وَ لَمْ تُؤْمِنْ قُلُوبُهُمْ وَ مِنَ الَّذِينَ هادُوا ... وَ مَنْ يُرِدِ اللَّهُ فِتْنَتَهُ فَلَنْ تَمْلِكَ لَهُ مِنَ اللَّهِ شَيْئاً أُولئِكَ الَّذِينَ لَمْ يُرِدِ اللَّهُ أَنْ يُطَهِّرَ قُلُوبَهُمْ لَهُمْ فِي الدُّنْيا خِزْيٌ وَ لَهُمْ فِي الْآخِرَةِ عَذابٌ عَظِيمٌ؛
ای فرستاده (خدا)! آنها که در مسیر
کفر شتاب میکنند و با زبان می‌گویند: ایمان آوردیم و
قلب آنها ایمان نیاورده، تو را اندوهگین نسازند! و (همچنین) گروهی از یهودیان که خوب
به سخنان تو گوش می‌دهند، تا دستاویزی برای تکذیب تو بیابند؛ آنها جاسوسان گروه دیگری هستند که خودشان نزد تو نیامده‌اند؛ آنها سخنان را از مفهوم اصلیش
تحریف میکنند، و (
به یکدیگر) می‌گویند: اگر این (که ما می‌خواهیم)
به شما داده شد (و محمد بر طبق خواسته شما داوری کرد،) بپذیرید، وگرنه (از او) دوری کنید! (ولی) کسی را که خدا (بر اثر گناهان پی‌درپی او) بخواهد
مجازات کند، قادر
به دفاع از او نیستی؛ آنها کسانی هستند که خدا نخواسته دلهایشان را پاک کند؛ در
دنیا رسوایی، و در آخرت مجازات بزرگی نصیبشان خواهد شد.»
۱۱. «قُلْ يا أَهْلَ الْكِتابِ هَلْ تَنْقِمُونَ مِنَّا إِلَّا أَنْ آمَنَّا بِاللَّهِ وَ ما أُنْزِلَ إِلَيْنا وَ ما أُنْزِلَ مِنْ قَبْلُ وَ أَنَّ أَكْثَرَكُمْ فاسِقُونَ وَ إِذا جاؤُكُمْ قالُوا آمَنَّا وَ قَدْ دَخَلُوا
بِالْكُفْرِ وَ هُمْ قَدْ خَرَجُوا
بِهِ وَ اللَّهُ أَعْلَمُ بِما كانُوا يَكْتُمُونَ؛
بگو: ای
اهل کتاب ! آیا
به ما خرده می‌گیرید؟ (مگر ما چه کرده‌ایم) جز اینکه
به خداوند یگانه، و
به آنچه بر ما نازل شده، و
به آنچه پیش از این نازل گردیده، ایمان آورده‌ایم. و این، بخاطر آن است که بیشتر شما، از راه حق، خارج شده‌اید. هنگامی که نزد شما می‌آیند، می‌گویند: ایمان آورده‌ایم! (امّا) با
کفر وارد می‌شوند، و با
کفر خارج می‌گردند؛ و خداوند، از آنچه کتمان می‌کردند، آگاهتر است!»
۱۲. «إِنَّ الَّذِينَ
كَفَرُوا يُنْفِقُونَ أَمْوالَهُمْ لِيَصُدُّوا عَنْ سَبِيلِ اللَّهِ فَسَيُنْفِقُونَها ثُمَّ تَكُونُ عَلَيْهِمْ حَسْرَةً ثُمَّ يُغْلَبُونَ وَ الَّذِينَ
كَفَرُوا إِلى جَهَنَّمَ يُحْشَرُونَ لِيَمِيزَ اللَّهُ الْخَبِيثَ مِنَ الطَّيِّبِ وَ يَجْعَلَ الْخَبِيثَ بَعْضَهُ عَلى بَعْضٍ فَيَرْكُمَهُ جَمِيعاً فَيَجْعَلَهُ فِي جَهَنَّمَ أُولئِكَ هُمُ الْخاسِرُونَ؛
آنها که
کافر شدند، اموالشان را برای بازداشتن (مردم) از راه
خدا خرج میکنند؛ آنان این اموال را (که برای
به دست آوردنش زحمت کشیده‌اند، در این راه) مصرف میکنند، امّا مایه
حسرت و اندوهشان خواهد شد؛ و سپس شکست خواهند خورد؛ و (در جهان دیگر)
کافران همگی
به سوی
دوزخ گردآوری خواهند شد. (اینها همه) بخاطر آن است که خداوند (می‌خواهد) ناپاک را از پاک جدا سازد، و ناپاکها را روی هم بگذارد، و همه را متراکم سازد، و یکجا در دوزخ قرار دهد؛ و اینها هستند زیانکاران»
۱۳. «كَيْفَ وَ إِنْ يَظْهَرُوا عَلَيْكُمْ لا يَرْقُبُوا فِيكُمْ إِلًّا وَ لا ذِمَّةً يُرْضُونَكُمْ بِأَفْواهِهِمْ وَ تَأْبى قُلُوبُهُمْ وَ أَكْثَرُهُمْ فاسِقُونَ اشْتَرَوْا بِآياتِ اللَّهِ ثَمَناً قَلِيلًا فَصَدُّوا عَنْ سَبِيلِهِ إِنَّهُمْ ساءَ ما كانُوا يَعْمَلُونَ؛
چگونه (پیمان مشرکان ارزش دارد)، در حالی که اگر بر شما غالب شوند، نه ملاحظه خویشاوندی با شما را میکنند، و نه پیمان را؟! شما را با زبان خود خشنود میکنند، ولی دلهایشان ابا دارد؛ و بیشتر آنها فرمانبردار نیستند! آنها آیات خدا را
به بهای کمی فروختند؛ و (مردم را) از راه او باز داشتند؛ آنها اعمال بدی انجام می‌دادند!»
۱۴. «فَإِنْ تابُوا وَ أَقامُوا الصَّلاةَ وَ آتَوُا الزَّكاةَ فَإِخْوانُكُمْ فِي الدِّينِ وَ نُفَصِّلُ الْآياتِ لِقَوْمٍ يَعْلَمُونَ وَ إِنْ نَكَثُوا أَيْمانَهُمْ مِنْ بَعْدِ عَهْدِهِمْ وَ طَعَنُوا فِي دِينِكُمْ فَقاتِلُوا أَئِمَّةَ
الْكُفْرِ إِنَّهُمْ لا أَيْمانَ لَهُمْ لَعَلَّهُمْ يَنْتَهُونَ؛
(ولی) اگر
توبه کنند،
نماز را برپا دارند، و
زکات را بپردازند، برادر دینی شما هستند؛ و ما آیات خود را برای گروهی که می‌دانند (و می‌اندیشند)، شرح می‌دهیم! و اگر پیمانهای خود را پس از عهد خویش بشکنند، و آیین شما را مورد طعن قرار دهند، با پیشوایان
کفر پیکار کنید؛ چرا که آنها پیمانی ندارند؛ شاید (با شدّت عمل) دست بردارند!»
۱۵. «وَ مِنْهُمْ مَنْ يَقُولُ ائْذَنْ لِي وَ لا تَفْتِنِّي أَلا فِي الْفِتْنَةِ سَقَطُوا وَ إِنَّ جَهَنَّمَ لَمُحِيطَةٌ
بِالْكافِرِينَ؛
بعضی از آنها می‌گویند:
به ما اجازه ده (تا در
جهاد شرکت نکنیم)، و ما را
به گناه نیفکن! آگاه باشید آنها (هم اکنون) در
گناه سقوط کرده‌اند؛ و جهنم،
کافران را احاطه کرده است!»
۱۶. «يَحْلِفُونَ بِاللَّهِ ما قالُوا وَ لَقَدْ قالُوا كَلِمَةَ
الْكُفْرِ وَ
كَفَرُوا بَعْدَ إِسْلامِهِمْ وَ هَمُّوا بِما لَمْ يَنالُوا وَ ما نَقَمُوا إِلَّا أَنْ أَغْناهُمُ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ مِنْ فَضْلِهِ فَإِنْ يَتُوبُوا يَكُ خَيْراً لَهُمْ وَ إِنْ يَتَوَلَّوْا يُعَذِّبْهُمُ اللَّهُ عَذاباً أَلِيماً فِي الدُّنْيا وَ الْآخِرَةِ وَ ما لَهُمْ فِي الْأَرْضِ مِنْ وَلِيٍّ وَ لا نَصِيرٍ؛
به خدا
سوگند می‌خورند که (در غیاب پیامبر، سخنان نادرست) نگفته‌اند؛ در حالی که قطعاً سخنان کفرآمیز گفته‌اند؛ و پس از
اسلام‌آوردنشان،
کافر شده‌اند؛ و تصمیم (
به کار خطرناکی) گرفتند، که
به آن نرسیدند. آنها فقط از این انتقام می‌گیرند که خداوند و رسولش، آنان را
به فضل (و کرم) خود، بی‌نیاز ساختند! (با این حال،) اگر توبه کنند، برای آنها بهتر است؛ و اگر روی گردانند، خداوند آنها را در
دنیا و
آخرت،
به مجازات دردناکی کیفر خواهد داد؛ و در سراسر زمین، نه ولیّ و حامی دارند، و نه یاوری!»
۱۷. «وَ الَّذِينَ اتَّخَذُوا مَسْجِداً ضِراراً وَ
كُفْراً وَ تَفْرِيقاً بَيْنَ الْمُؤْمِنِينَ وَ إِرْصاداً لِمَنْ حارَبَ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ مِنْ قَبْلُ وَ لَيَحْلِفُنَّ إِنْ أَرَدْنا إِلَّا الْحُسْنى وَ اللَّهُ يَشْهَدُ إِنَّهُمْ لَكاذِبُونَ لا تَقُمْ فِيهِ أَبَداً لَمَسْجِدٌ أُسِّسَ عَلَى التَّقْوى مِنْ أَوَّلِ يَوْمٍ أَحَقُّ أَنْ تَقُومَ فِيهِ فِيهِ رِجالٌ يُحِبُّونَ أَنْ يَتَطَهَّرُوا وَ اللَّهُ يُحِبُّ الْمُطَّهِّرِينَ؛
(گروهی دیگر از آنها) کسانی هستند که مسجدی ساختند برای زیان (
به مسلمانان)، و (تقوّیت)
کفر، و تفرقه‌افکنی میان
مؤمنان، و کمینگاه برای کسی که از پیش با خدا و پیامبرش مبارزه کرده بود؛ آنها سوگند یاد میکنند که: جز نیکی (و خدمت)، نظری نداشته‌ایم! امّا خداوند گواهی می‌دهد که آنها دروغگو هستند! هرگز در آن (
مسجد به عبادت) نایست! آن مسجدی که از روز نخست بر پایه
تقوا بنا شده، شایسته‌تر است که در آن (
به عبادت) بایستی؛ در آن، مردانی هستند که دوست می‌دارند پاکیزه باشند؛ و خداوند پاکیزگان را دوست دارد»
۱۸. «وَ يَقُولُونَ آمَنَّا بِاللَّهِ وَ بِالرَّسُولِ وَ أَطَعْنا ثُمَّ يَتَوَلَّى فَرِيقٌ مِنْهُمْ مِنْ بَعْدِ ذلِكَ وَ ما أُولئِكَ بِالْمُؤْمِنِينَ؛
آنها می‌گویند:
به خدا و پیامبر
ایمان داریم و اطاعت می‌کنیم! ولی بعد از این ادّعا، گروهی از آنان رویگردان می‌شوند؛ آنها (در حقیقت) مؤمن نیستند!»
۱۹. «وَ مِنَ النَّاسِ مَنْ يَقُولُ آمَنَّا بِاللَّهِ فَإِذا أُوذِيَ فِي اللَّهِ جَعَلَ فِتْنَةَ النَّاسِ كَعَذابِ اللَّهِ وَ لَئِنْ جاءَ نَصْرٌ مِنْ رَبِّكَ لَيَقُولُنَّ إِنَّا كُنَّا مَعَكُمْ أَ وَ لَيْسَ اللَّهُ بِأَعْلَمَ بِما فِي صُدُورِ الْعالَمِينَ؛
و از مردم کسانی هستند که می‌گویند:
به خدا ایمان آورده‌ایم!اما هنگامی که در راه خدا
شکنجه و آزار می‌بینند، آزار مردم را همچون
عذاب الهی می‌شمارند (و از آن سخت وحشت میکنند)؛ ولی هنگامی که پیروزی از سوی پروردگارت (برای شما) بیاید، می‌گویند:ما هم با شما بودیم (و در این پیروزی شریکیم)! آیا خداوند
به آنچه در سینه‌های جهانیان است آگاهتر نیست؟!»
۲۰. «وَ قالَ الَّذِينَ
كَفَرُوا لِلَّذِينَ آمَنُوا لَوْ كانَ خَيْراً ما سَبَقُونا إِلَيْهِ وَ إِذْ لَمْ يَهْتَدُوا
بِهِ فَسَيَقُولُونَ هذا إِفْكٌ قَدِيمٌ؛
کافران درباره مؤمنان چنین گفتند: اگر (
اسلام) چیز خوبی بود، هرگز آنها (در پذیرش آن) بر ما پیشی نمی‌گرفتند! و چون خودشان بوسیله آن هدایت نشدند می‌گویند: این یک
دروغ قدیمی است!»
۲۱. «وَ إِذْ صَرَفْنا إِلَيْكَ نَفَراً مِنَ الْجِنِّ يَسْتَمِعُونَ الْقُرْآنَ فَلَمَّا حَضَرُوهُ قالُوا أَنْصِتُوا فَلَمَّا قُضِيَ وَلَّوْا إِلى قَوْمِهِمْ مُنْذِرِينَ قالُوا يا قَوْمَنا إِنَّا سَمِعْنا كِتاباً أُنْزِلَ مِنْ بَعْدِ مُوسى مُصَدِّقاً لِما بَيْنَ يَدَيْهِ يَهْدِي إِلَى الْحَقِّ وَ إِلى طَرِيقٍ مُسْتَقِيمٍ يا قَوْمَنا أَجِيبُوا داعِيَ اللَّهِ وَ آمِنُوا
بِهِ يَغْفِرْ لَكُمْ مِنْ ذُنُوبِكُمْ وَ يُجِرْكُمْ مِنْ عَذابٍ أَلِيمٍ؛
(
به یاد آور) هنگامی که گروهی از
جنّ را
به سوی تو متوجّه ساختیم که
قرآن را بشنوند؛ وقتی حضور یافتند
به یکدیگر گفتند: خاموش باشید و بشنوید! و هنگامی که پایان گرفت،
به سوی قوم خود بازگشتند و آنها را بیم دادند! گفتند: ای قوم ما! ما کتابی را شنیدیم که بعد از موسی نازل شده، هماهنگ با نشانه‌های کتابهای پیش از آن، که
به سوی حقّ و راه راست هدایت می‌کند. ای قوم ما! دعوت کننده الهی را اجابت کنید و
به او ایمان آورید تا گناهانتان را ببخشد و شما را از عذابی دردناک پناه دهد!»
۲۲. «وَ مَنْ أَظْلَمُ مِمَّنِ افْتَرى عَلَى اللَّهِ الْكَذِبَ وَ هُوَ يُدْعى إِلَى
الْإِسْلامِ وَ اللَّهُ لا يَهْدِي الْقَوْمَ الظَّالِمِينَ؛
چه کسی ظالمتر است از آن کس که بر خدا دروغ بسته در حالی که دعوت
به اسلام می‌شود؟! خداوند گروه ستمکاران را هدایت نمی‌کند!»
۲۳. «إِذا جاءَكَ الْمُنافِقُونَ قالُوا نَشْهَدُ إِنَّكَ لَرَسُولُ اللَّهِ وَ اللَّهُ يَعْلَمُ إِنَّكَ لَرَسُولُهُ وَ اللَّهُ يَشْهَدُ إِنَّ الْمُنافِقِينَ لَكاذِبُونَ اتَّخَذُوا أَيْمانَهُمْ جُنَّةً فَصَدُّوا عَنْ سَبِيلِ اللَّهِ إِنَّهُمْ ساءَ ما كانُوا يَعْمَلُونَ؛
هنگامی که منافقان نزد تو آیند می‌گویند: ما شهادت می‌دهیم که یقیناً تو رسول خدایی! خداوند می‌داند که تو
رسول او هستی، ولی خداوند شهادت می‌دهد که
منافقان دروغگو هستند (و
به گفته خود ایمان ندارند).آنها سوگندهایشان را سپر ساخته‌اند تا مردم را از راه خدا باز دارند، و کارهای بسیار بدی انجام می‌دهند!»
••• جواز اظهار
كفر، در صورت
اکراه و
تقیّه:
«مَنْ
كَفَرَ بِاللَّهِ مِنْ بَعْدِ إِيمانِهِ إِلَّا مَنْ أُكْرِهَ وَ قَلْبُهُ مُطْمَئِنٌّ بِالْإِيمانِ وَ لكِنْ مَنْ شَرَحَ
بِالْكُفْرِ صَدْراً فَعَلَيْهِمْ غَضَبٌ مِنَ اللَّهِ وَ لَهُمْ عَذابٌ عَظِيمٌ؛
كساني كه بعد از ايمان
كافر شوند -
به جز آنها كه تحت فشار واقع شده اند در حالي كه قلبشان آرام با ايمان است - آري آنها كه سينه خود را براي پذيرش
كفر گشوده اند غضب خدا بر آنها است و عذاب عظيمي در انتظارشان! »
••• عدم جواز بر زبان راندن كلمات كفرآميز، در شرايط عادى و بدون
اجبار و اكراه:
«مَنْ
كَفَرَ بِاللَّهِ مِنْ بَعْدِ إِيمانِهِ إِلَّا مَنْ أُكْرِهَ وَ قَلْبُهُ مُطْمَئِنٌّ بِالْإِيمانِ وَ لكِنْ مَنْ شَرَحَ
بِالْكُفْرِ صَدْراً فَعَلَيْهِمْ غَضَبٌ مِنَ اللَّهِ وَ لَهُمْ عَذابٌ عَظِيمٌ؛
كساني كه بعد از ايمان
كافر شوند -
به جز آنها كه تحت فشار واقع شده اند در حالي كه قلبشان آرام با ايمان است - آري آنها كه سينه خود را براي پذيرش
كفر گشوده اند غضب خدا بر آنها است و عذاب عظيمي در انتظارشان! »
آیات مرتبط با احکام
کافران عبارتند از:
لزوم برخورد شديد، با گوينده كلمات كفرآميز:
«يَحْلِفُونَ بِاللَّهِ ما قالُوا وَ لَقَدْ قالُوا كَلِمَةَ
الْكُفْرِ وَ
كَفَرُوا بَعْدَ إِسْلامِهِمْ وَ هَمُّوا بِما لَمْ يَنالُوا وَ ما نَقَمُوا إِلَّا أَنْ أَغْناهُمُ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ مِنْ فَضْلِهِ فَإِنْ يَتُوبُوا يَكُ خَيْراً لَهُمْ وَ إِنْ يَتَوَلَّوْا يُعَذِّبْهُمُ اللَّهُ عَذاباً أَلِيماً فِي الدُّنْيا وَ الْآخِرَةِ وَ ما لَهُمْ فِي الْأَرْضِ مِنْ وَلِيٍّ وَ لا نَصِيرٍ؛
به خدا سوگند می‌خورند که (در غیاب
پیامبر، سخنان نادرست) نگفته‌اند؛ در حالی که قطعاً سخنان کفرآمیز گفته‌اند؛ و پس از
اسلام آوردنشان،
کافر شده‌اند؛ و تصمیم (
به کار خطرناکی) گرفتند، که
به آن نرسیدند. آنها فقط از این انتقام می‌گیرند که خداوند و رسولش، آنان را
به فضل (و کرم) خود، بی‌نیاز ساختند! (با این حال،) اگر
توبه کنند، برای آنها بهتر است؛ و اگر روی گردانند، خداوند آنها را در
دنیا و
آخرت،
به مجازات دردناکی کیفر خواهد داد؛ و در سراسر زمین، نه ولیّ و حامی دارند، و نه یاوری!»
مكلّف بودن
کافران به عبادت پروردگارت:
۱. «يا أَيُّهَا النَّاسُ اعْبُدُوا رَبَّكُمُ ... فَلا تَجْعَلُوا لِلَّهِ أَنْداداً وَ أَنْتُمْ تَعْلَمُونَ؛
ای مردم! پروردگار خود را پرستش کنید... برای خدا همتایانی قرار ندهید، در حالی که می‌دانید (هیچ یک از آنها، نه شما را آفریده‌اند، و نه شما را روزی می‌دهند).»
۲. «... وَ لِلَّهِ عَلَى النَّاسِ حِجُّ الْبَيْتِ مَنِ اسْتَطاعَ إِلَيْهِ سَبِيلًا وَ مَنْ
كَفَرَ فَإِنَّ اللَّهَ غَنِيٌّ عَنِ الْعالَمِينَ؛
... و برای خدا بر مردم است که آهنگ خانه (او) کنند، آنها که توانایی رفتن
به سوی آن دارند. و هر کس
کفر ورزد (و حج را ترک کند،
به خود زیان رسانده)، خداوند از همه جهانیان، بی‌نیاز است.»
۳. «كُلُّ نَفْسٍ بِما كَسَبَتْ رَهِينَةٌ إِلَّا أَصْحابَ الْيَمِينِ فِي جَنَّاتٍ يَتَساءَلُونَ عَنِ الْمُجْرِمِينَ ما سَلَكَكُمْ فِي سَقَرَ قالُوا لَمْ نَكُ مِنَ الْمُصَلِّينَ وَ لَمْ نَكُ نُطْعِمُ الْمِسْكِينَ وَ كُنَّا نَخُوضُ مَعَ الْخائِضِينَ وَ كُنَّا نُكَذِّبُ بِيَوْمِ الدِّينِ؛
(آری) هر کس در گرو اعمال خویش است مگر
اصحاب یمین (که نامه اعمالشان را
به نشانه ایمان و تقوایشان
به دست راستشان می‌دهند)! آنها در باغهای بهشتند، و سؤال میکنند... از مجرمان چه چیز شما را
به دوزخ وارد ساخت؟! می‌گویند: ما از نمازگزاران نبودیم و اطعام مستمند نمی‌کردیم و پیوسته با اهل باطل همنشین و همصدا بودیم و همواره روز جزا را انکار می‌کردیم»
۴. «فَلا صَدَّقَ وَ لا صَلَّى؛
(در آن روز گفته می‌شود:) او هرگز ایمان نیاورد و نماز نخواند»
جايز نبودن حضور، در كنار
قبور كافران، جهت
دعا براى آنان:
«وَ لا تُصَلِّ عَلى أَحَدٍ مِنْهُمْ ماتَ أَبَداً وَ لا تَقُمْ عَلى قَبْرِهِ إِنَّهُمْ
كَفَرُوا بِاللَّهِ وَ رَسُولِهِ وَ ماتُوا وَ هُمْ فاسِقُونَ؛
هرگز بر
مرده هیچ یک از آنان،
نماز نخوان! و بر کنار قبرش، (برای دعا و طلب آمرزش،) نایست! چرا که آنها
به خدا و رسولش
کافر شدند؛ و در حالی که
فاسق بودند از
دنیا رفتند!»
جايز نبودن اقامه
نماز بر
میّت كافر:
«وَ لا تُصَلِّ عَلى أَحَدٍ مِنْهُمْ ماتَ أَبَداً وَ لا تَقُمْ عَلى قَبْرِهِ إِنَّهُمْ
كَفَرُوا بِاللَّهِ وَ رَسُولِهِ وَ ماتُوا وَ هُمْ فاسِقُونَ؛
هرگز بر مرده هیچ یک از آنان، نماز نخوان! و بر کنار قبرش، (برای دعا و طلب آمرزش،) نایست! چرا که آنها
به خدا و رسولش
کافر شدند؛ و در حالی که فاسق بودند از دنیا رفتند!»
حرمت
كفر به آخرت:
۱. «وَ مِنَ النَّاسِ مَنْ يَقُولُ آمَنَّا بِاللَّهِ وَ بِالْيَوْمِ الْآخِرِ وَ ما هُمْ بِمُؤْمِنِينَ • فِي قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ فَزادَهُمُ اللَّهُ مَرَضاً وَ لَهُمْ عَذابٌ أَلِيمٌ بِما كانُوا يَكْذِبُونَ؛
گروهی از مردم کسانی هستند که می‌گویند:
به خدا و
روز رستاخیز ایمان آورده‌ایم. در حالی که ایمان ندارند ... در دلهای آنان یک نوع بیماری است؛ خداوند بر
بیماری آنان افزوده؛ و
به خاطر دروغهایی که میگفتند،
عذاب دردناکی در انتظار آنهاست.»
۲. «وَ إِذْ قالَ إِبْراهِيمُ رَبِّ اجْعَلْ هذا بَلَداً آمِناً وَ ارْزُقْ أَهْلَهُ مِنَ الثَّمَراتِ مَنْ آمَنَ مِنْهُمْ بِاللَّهِ وَ الْيَوْمِ الْآخِرِ قالَ وَ مَنْ
كَفَرَ فَأُمَتِّعُهُ قَلِيلًا ثُمَّ أَضْطَرُّهُ إِلى عَذابِ النَّارِ وَ بِئْسَ الْمَصِيرُ؛
و (
به یاد آورید) هنگامی را که
ابراهیم عرض کرد: پروردگارا! این سرزمین را شهر امنی قرار ده! و اهل آن را -آنها که
به خدا و روز بازپسین، ایمان آورده‌اند- از ثمرات (گوناگون)، روزی ده! گفت: (ما دعای تو را اجابت کردیم؛ و مؤمنان را از انواع برکات، بهره‌مند ساختیم؛) اما
به آنها که
کافر شدند، بهره کمی خواهیم داد؛ سپس آنها را
به عذاب آتش می‌کشانیم؛ و چه بد سرانجامی دارند»
۳. «... وَ مَنْ
يَكْفُرْ بِاللَّهِ ... وَ الْيَوْمِ الْآخِرِ فَقَدْ ضَلَّ ضَلالًا بَعِيداً؛
... کسی که خدا و روز واپسین را انکار کند .... در گمراهی دور و درازی افتاده است.»
۴. «وَ نادى أَصْحابُ الْجَنَّةِ أَصْحابَ النَّارِ أَنْ قَدْ وَجَدْنا ما وَعَدَنا رَبُّنا حَقًّا فَهَلْ وَجَدْتُمْ ما وَعَدَ رَبُّكُمْ حَقًّا قالُوا نَعَمْ فَأَذَّنَ مُؤَذِّنٌ بَيْنَهُمْ أَنْ لَعْنَةُ اللَّهِ عَلَى الظَّالِمِينَ الَّذِينَ يَصُدُّونَ عَنْ سَبِيلِ اللَّهِ وَ يَبْغُونَها عِوَجاً وَ هُمْ بِالْآخِرَةِ كافِرُونَ؛
و بهشتیان دوزخیان را صدا می‌زنند که: آنچه را پروردگارمان
به ما وعده داده بود، همه را حق یافتیم؛ آیا شما هم آنچه را پروردگارتان
به شما وعده داده بود حق یافتید؟! گفتند: «بله!» در این هنگام، ندادهنده‌ای در میان آنها ندا می‌دهد که: لعنت خدا بر ستمگران باد! همانها که (مردم را) از راه خدا بازمی‌دارند، و (با القای شبهات) می‌خواهند آن را کج و معوج نشان دهند؛ و آنها
به آخرت کافرند!»
۵. «قاتِلُوا الَّذِينَ لا يُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَ لا بِالْيَوْمِ الْآخِرِ ... مِنَ الَّذِينَ أُوتُوا الْكِتابَ حَتَّى يُعْطُوا الْجِزْيَةَ عَنْ يَدٍ وَ هُمْ صاغِرُونَ؛
با کسانی از
اهل کتاب که نه
به خدا، و نه
به روز جزا ایمان دارند... پیکار کنید تا زمانی که با خضوع و
تسلیم،
جزیه را
به دست خود بپردازند!»
۶. «وَ مَنْ أَظْلَمُ مِمَّنِ افْتَرى عَلَى اللَّهِ كَذِباً أُولئِكَ يُعْرَضُونَ عَلى رَبِّهِمْ وَ يَقُولُ الْأَشْهادُ هؤُلاءِ الَّذِينَ كَذَبُوا عَلى رَبِّهِمْ أَلا لَعْنَةُ اللَّهِ عَلَى الظَّالِمِينَ الَّذِينَ يَصُدُّونَ عَنْ سَبِيلِ اللَّهِ وَ يَبْغُونَها عِوَجاً وَ هُمْ بِالْآخِرَةِ هُمْ كافِرُونَ؛
چه کسی ستمکارتر است از کسانی که بر خدا افترا می‌بندند؟! آنان (روز رستاخیز) بر پروردگارشان عرضه می‌شوند، در حالی که شاهدان (= پیامبران و فرشتگان) می‌گویند: اینها همانها هستند که
به پروردگارشان
دروغ بستند! ای لعنت خدا بر
ظالمان باد! همانها که (مردم را) از راه خدا بازمی‌دارند؛ و راه حق را کج و معوج نشان می‌دهند؛ و
به سرای آخرت کافرند».
۷. «وَ أَنَّ الَّذِينَ لا يُؤْمِنُونَ بِالْآخِرَةِ أَعْتَدْنا لَهُمْ عَذاباً أَلِيماً؛
و اینکه آنها که
به قیامت ایمان نمی‌آورند،
عذاب دردناکی برای آنان آماده ساخته‌ایم.»
۸. «أُولئِكَ الَّذِينَ
كَفَرُوا بِآياتِ رَبِّهِمْ وَ لِقائِهِ فَحَبِطَتْ أَعْمالُهُمْ فَلا نُقِيمُ لَهُمْ يَوْمَ الْقِيامَةِ وَزْناً ذلِكَ جَزاؤُهُمْ جَهَنَّمُ بِما
كَفَرُوا ...؛
آنها کسانی هستند که
به آیات پروردگارشان و لقای او
کافر شدند؛
به همین جهت، اعمالشان حبط و نابود شد! از این رو
روز قیامت ، میزانی برای آنها برپا نخواهیم کرد! (آری،) این گونه است! کیفرشان دوزخ است، بخاطر آنکه
کافر شدند....»
۹. «وَ يَقُولُونَ مَتى هذَا الْوَعْدُ إِنْ كُنْتُمْ صادِقِينَ لَوْ يَعْلَمُ الَّذِينَ
كَفَرُوا حِينَ لا يَكُفُّونَ عَنْ وُجُوهِهِمُ النَّارَ وَ لا عَنْ ظُهُورِهِمْ وَ لا هُمْ يُنْصَرُونَ؛
آنها می‌گویند: اگر راست میگویید، این وعده (قیامت) کی فرا می‌رسد؟! ولی اگر
کافران می‌دانستند زمانی که (فرا می‌رسد) نمی‌توانند شعله‌های آتش را از صورت و از پشتهای خود دور کنند، و هیچ کس آنان را یاری نمی‌کند (این قدر درباره قیامت شتاب نمی‌کردند)!»
۱۰. «وَ إِنَّ الَّذِينَ لا يُؤْمِنُونَ بِالْآخِرَةِ عَنِ الصِّراطِ لَناكِبُونَ؛
امّا کسانی که
به آخرت ایمان ندارند از این راه منحرفند!»
۱۱. «إِنَّ الَّذِينَ لا يُؤْمِنُونَ بِالْآخِرَةِ زَيَّنَّا لَهُمْ أَعْمالَهُمْ فَهُمْ يَعْمَهُونَ أُوْلئِكَ الَّذِينَ لَهُمْ سُوءُ الْعَذابِ وَ هُمْ فِي الْآخِرَةِ هُمُ الْأَخْسَرُونَ؛
کسانی که
به آخرت ایمان ندارند، اعمال (بد) شان را برای آنان زینت می‌دهیم بطوری که سرگردان می‌شوند. آنان کسانی هستند که عذاب بد (و دردناک) برای آنهاست؛ و آنها در آخرت، زیانکارترین مردمند.»
۱۲. «وَ أَمَّا الَّذِينَ
كَفَرُوا وَ كَذَّبُوا بِآياتِنا وَ لِقاءِ الْآخِرَةِ فَأُولئِكَ فِي الْعَذابِ مُحْضَرُونَ؛
و امّا آنان که
به آیات ما و لقای آخرت
کافر شدند، در
عذاب الهی احضار می‌شوند.»
۱۳. «أَفْتَرى عَلَى اللَّهِ كَذِباً أَمْ
بِهِ جِنَّةٌ بَلِ الَّذِينَ لا يُؤْمِنُونَ بِالْآخِرَةِ فِي الْعَذابِ وَ الضَّلالِ الْبَعِيدِ؛
آیا او بر خدا دروغ بسته یا
به نوعی جنون گرفتار است؟! (چنین نیست)، بلکه کسانی که
به آخرت ایمان نمی‌آورند، در عذاب و گمراهی دوری هستند (و نشانه گمراهی آنها همین انکار شدید است)».
حرمت
كفر به آیات الهى:
۱. «وَ الَّذِينَ
كَفَرُوا وَ كَذَّبُوا بِآياتِنا أُولئِكَ أَصْحابُ النَّارِ هُمْ فِيها خالِدُونَ؛
و کسانی که
کافر شدند، و آیات ما را دروغ پنداشتند اهل دوزخند.؛ و همیشه در آن خواهند بود.»
۲. «... وَ ضُرِبَتْ عَلَيْهِمُ الذِّلَّةُ وَ الْمَسْكَنَةُ وَ باؤُ بِغَضَبٍ مِنَ اللَّهِ ذلِكَ بِأَنَّهُمْ كانُوا يَكْفُرُونَ بِآياتِ اللَّهِ ...؛
... و (مهر) ذلت و نیاز، بر پیشانی آنها زده شد؛ و باز گرفتار خشم خدائی شدند؛ چرا که آنان نسبت
به آیات الهی،
کفر می‌ورزیدند....»
۳. «... إِنَّ الَّذِينَ
كَفَرُوا بِآياتِ اللَّهِ لَهُمْ عَذابٌ شَدِيدٌ وَ اللَّهُ عَزِيزٌ ذُو انْتِقامٍ؛
... کسانی که
به آیات خدا
کافر شدند، کیفر شدیدی دارند؛ و خداوند (برای کیفرِ بدکاران و
کافران لجوج،) توانا و صاحب انتقام است.»
۴. «... وَ مَنْ
يَكْفُرْ بِآياتِ اللَّهِ فَإِنَّ اللَّهَ سَرِيعُ الْحِسابِ؛
... و هر کس
به آیات خدا
کفر ورزد، (خدا
به حساب او می‌رسد؛ زیرا) خداوند، سریع الحساب است.»
۵. «إِنَّ الَّذِينَ يَكْفُرُونَ بِآياتِ اللَّهِ ... فَبَشِّرْهُمْ بِعَذابٍ أَلِيمٍ؛
کسانی که نسبت
به آیات خدا
کفر می‌ورزند ...
به کیفر دردناک (الهی)
بشارت ده!»
۶. «يا أَهْلَ الْكِتابِ لِمَ تَكْفُرُونَ بِآياتِ اللَّهِ وَ أَنْتُمْ تَشْهَدُونَ؛
ای اهل کتاب! چرا
به آیات خدا
کافر می‌شوید، در حالی که (
به درستی آن) گواهی می‌دهید؟!».
۷. «قُلْ يا أَهْلَ الْكِتابِ لِمَ تَكْفُرُونَ بِآياتِ اللَّهِ وَ اللَّهُ شَهِيدٌ عَلى ما تَعْمَلُونَ؛
بگو: ای اهل کتاب! چرا
به آیات خدا
کفر می‌ورزید؟! و خدا گواه است بر اعمالی که انجام می‌دهید!».
۸. «ضُرِبَتْ عَلَيْهِمُ الذِّلَّةُ أَيْنَ ما ثُقِفُوا إِلَّا بِحَبْلٍ مِنَ اللَّهِ وَ حَبْلٍ مِنَ النَّاسِ وَ باؤُ بِغَضَبٍ مِنَ اللَّهِ وَ ضُرِبَتْ عَلَيْهِمُ الْمَسْكَنَةُ ذلِكَ بِأَنَّهُمْ كانُوا يَكْفُرُونَ بِآياتِ اللَّهِ ...؛
هر جا یافت شوند، مهر ذلت بر آنان خورده است؛ مگر با ارتباط
به خدا، (و تجدید نظر در روش ناپسند خود،) و (یا) با ارتباط
به مردم (و وابستگی
به این و آن)؛ و
به خشم خدا، گرفتار شده‌اند؛ و مهر بیچارگی بر آنها زده شده؛ چرا که آنها
به آیات خدا،
کفر می‌ورزیدند....»
۹. «إِنَّ الَّذِينَ
كَفَرُوا بِآياتِنا سَوْفَ نُصْلِيهِمْ ناراً كُلَّما نَضِجَتْ جُلُودُهُمْ بَدَّلْناهُمْ جُلُوداً غَيْرَها لِيَذُوقُوا الْعَذابَ إِنَّ اللَّهَ كانَ عَزِيزاً حَكِيماً؛
کسانی که
به آیات ما
کافر شدند، بزودی آنها را در آتشی وارد می‌کنیم که هرگاه پوستهای تنشان (در آن) بریان گردد (و بسوزد)، پوستهای دیگری
به جای آن قرار می‌دهیم، تا کیفر (الهی) را بچشند. خداوند، توانا و حکیم است (و روی حساب، کیفر می‌دهد).»
۱۰. «وَ قَدْ نَزَّلَ عَلَيْكُمْ فِي الْكِتابِ أَنْ إِذا سَمِعْتُمْ آياتِ اللَّهِ
يُكْفَرُ بِها وَ يُسْتَهْزَأُ بِها فَلا تَقْعُدُوا مَعَهُمْ حَتَّى يَخُوضُوا فِي حَدِيثٍ غَيْرِهِ إِنَّكُمْ إِذاً مِثْلُهُمْ إِنَّ اللَّهَ جامِعُ الْمُنافِقِينَ وَ الْكافِرِينَ فِي جَهَنَّمَ جَمِيعاً؛
و خداوند (این حکم را) در
قرآن بر شما نازل کرده که هرگاه بشنوید افرادی آیات خدا را انکار و
استهزا میکنند، با آنها ننشینید تا
به سخن دیگری بپردازند! وگرنه، شما هم مثل آنان خواهید بود. خداوند،
منافقان و
کافران را همگی در
دوزخ جمع می‌کند.».
۱۱. «وَ الَّذِينَ
كَفَرُوا وَ كَذَّبُوا بِآياتِنا أُولئِكَ أَصْحابُ الْجَحِيمِ؛
و کسانی که
کافر شدند و آیات ما را تکذیب کردند، اهل دوزخند.»
۱۲. «كَدَأْبِ آلِ فِرْعَوْنَ وَ الَّذِينَ مِنْ قَبْلِهِمْ
كَفَرُوا بِآياتِ اللَّهِ فَأَخَذَهُمُ اللَّهُ بِذُنُوبِهِمْ إِنَّ اللَّهَ قَوِيٌّ شَدِيدُ الْعِقابِ؛
(حال این گروه مشرکان،) همانند حال نزدیکان
فرعون، و کسانی است که پیش از آنان بودند؛ آنها آیات خدا را انکار کردند؛ خداوند هم آنان را
به گناهانشان کیفر داد؛ خداوند قویّ، و کیفرش شدید است»
۱۳. «ذلِكَ جَزاؤُهُمْ بِأَنَّهُمْ
كَفَرُوا بِآياتِنا ...؛
این کیفر آنهاست، بخاطر اینکه نسبت
به آیات ما
کافر شدند....»
۱۴. «وَ ما نُرْسِلُ الْمُرْسَلِينَ إِلَّا مُبَشِّرِينَ وَ مُنْذِرِينَ وَ يُجادِلُ الَّذِينَ
كَفَرُوا بِالْباطِلِ لِيُدْحِضُوا
بِهِ الْحَقَّ وَ اتَّخَذُوا آياتِي وَ ما أُنْذِرُوا هُزُواً وَ مَنْ أَظْلَمُ مِمَّنْ ذُكِّرَ بِآياتِ رَبِّهِ فَأَعْرَضَ عَنْها وَ نَسِيَ ما قَدَّمَتْ يَداهُ إِنَّا جَعَلْنا عَلى قُلُوبِهِمْ أَكِنَّةً أَنْ يَفْقَهُوهُ وَ فِي آذانِهِمْ وَقْراً وَ إِنْ تَدْعُهُمْ إِلَى الْهُدى فَلَنْ يَهْتَدُوا إِذاً أَبَداً وَ رَبُّكَ الْغَفُورُ ذُو الرَّحْمَةِ لَوْ يُؤاخِذُهُمْ بِما كَسَبُوا لَعَجَّلَ لَهُمُ الْعَذابَ بَلْ لَهُمْ مَوْعِدٌ لَنْ يَجِدُوا مِنْ دُونِهِ مَوْئِلًا؛
ما پیامبران را، جز بعنوان بشارت دهنده و
انذار کننده، نمی‌فرستیم؛ اما
کافران همواره
مجادله به باطل میکنند، تا (
به گمان خود،) حق را بوسیله آن از میان بردارند! و آیات ما، و مجازاتهایی را که
به آنان وعده داده شده است،
به باد
مسخره گرفتند! چه کسی ستمکارتر است از آن کس که آیات پروردگارش
به او تذکّر داده شده، و از آن روی گرداند، و آنچه را با دستهای خود پیش فرستاد فراموش کرد؟! ما بر دلهای اینها پرده‌هایی افکنده‌ایم تا نفهمند؛ و در گوشهایشان سنگینی قرار داده‌ایم (تا صدای حق را نشنوند)! و از این رو اگر آنها را
به سوی هدایت بخوانی، هرگز
هدایت نمی‌شوند! و پروردگارت، آمرزنده و صاحب
رحمت است؛ اگر می‌خواست آنان را
به خاطر اعمالشان مجازات کند، عذاب را هر چه زودتر برای آنها می‌فرستاد؛ ولی برای آنان موعدی است که هرگز از آن راه فراری نخواهند داشت»
۱۵. «أُولئِكَ الَّذِينَ
كَفَرُوا بِآياتِ رَبِّهِمْ ... ذلِكَ جَزاؤُهُمْ جَهَنَّمُ بِما
كَفَرُوا ...؛
آنها کسانی هستند که
به آیات پروردگارشان
کافر شدند... کیفرشان
دوزخ است، بخاطر آنکه
کافر شدند....»
۱۶. «أَ فَرَأَيْتَ الَّذِي
كَفَرَ بِآياتِنا وَ قالَ لَأُوتَيَنَّ مالًا وَ وَلَداً؛
آیا دیدی کسی را که
به آیات ما
کافر شد، و گفت: «اموال و فرزندان فراوانی
به من داده خواهد شد»؟!»
۱۷. «وَ كَذلِكَ نَجْزِي مَنْ أَسْرَفَ وَ لَمْ يُؤْمِنْ بِآياتِ رَبِّهِ وَ لَعَذابُ الْآخِرَةِ أَشَدُّ وَ أَبْقى؛
و این گونه جزا می‌دهیم کسی را که
اسراف کند، و
به آیات پروردگارش
ایمان نیاورد! و
عذاب آخرت، شدیدتر و پایدارتر است!»
۱۸. «وَ الَّذِينَ
كَفَرُوا وَ كَذَّبُوا بِآياتِنا فَأُولئِكَ لَهُمْ عَذابٌ مُهِينٌ؛
و کسانی که
کافر شدند و آیات ما را تکذیب کردند، عذاب خوارکننده‌ای برای آنهاست!»
۱۹. «وَ الَّذِينَ
كَفَرُوا بِآياتِ اللَّهِ وَ لِقائِهِ أُولئِكَ يَئِسُوا مِنْ رَحْمَتِي وَ أُولئِكَ لَهُمْ عَذابٌ أَلِيمٌ؛
کسانی که
به آیات خدا و دیدار او
کافر شدند، از رحمت من مأیوسند؛ و برای آنها عذاب دردناکی است!».
۲۰. «وَ أَمَّا الَّذِينَ
كَفَرُوا وَ كَذَّبُوا بِآياتِنا وَ لِقاءِ الْآخِرَةِ فَأُولئِكَ فِي الْعَذابِ مُحْضَرُونَ؛
و امّا آنان که
به آیات ما و لقای آخرت
کافر شدند، در عذاب الهی احضار می‌شوند.»
۲۱. «وَ إِذا تُتْلى عَلَيْهِمْ آياتُنا بَيِّناتٍ قالُوا ما هذا إِلَّا رَجُلٌ يُرِيدُ أَنْ يَصُدَّكُمْ عَمَّا كانَ يَعْبُدُ آباؤُكُمْ وَ قالُوا ما هذا إِلَّا إِفْكٌ مُفْتَرىً وَ قالَ الَّذِينَ
كَفَرُوا لِلْحَقِّ لَمَّا جاءَهُمْ إِنْ هذا إِلَّا سِحْرٌ مُبِينٌ وَ كَذَّبَ الَّذِينَ مِنْ قَبْلِهِمْ وَ ما بَلَغُوا مِعْشارَ ما آتَيْناهُمْ فَكَذَّبُوا رُسُلِي فَكَيْفَ كانَ نَكِيرِ؛
و هنگامی که آیات روشنگر ما بر آنان خوانده می‌شود، می‌گویند: او فقط مردی است که می‌خواهد شما را از آنچه پدرانتان می‌پرستیدند بازدارد! و می‌گویند: این جز
دروغ بزرگی که (
به خدا) بسته شده چیز دیگری نیست! و
کافران هنگامی که حق
به سراغشان آمد گفتند: این، جز افسونی آشکار نیست! ... کسانی که پیش از آنان بودند (نیز آیات الهی را) تکذیب کردند، در حالی که اینها
به یک دهم آنچه
به آنان دادیم نمی‌رسند! (آری) آنها رسولان مرا تکذیب کردند؛ پس ببین
مجازات من (نسبت
به آنها) چگونه بود!»
۲۲. «... وَ الَّذِينَ
كَفَرُوا بِآياتِ اللَّهِ أُولئِكَ هُمُ الْخاسِرُونَ؛
... و کسانی که
به آیات خداوند
کافر شدند زیانکارانند.»
۲۳. «ما يُجادِلُ فِي آياتِ اللَّهِ إِلَّا الَّذِينَ
كَفَرُوا فَلا يَغْرُرْكَ تَقَلُّبُهُمْ فِي الْبِلادِ وَ كَذلِكَ حَقَّتْ كَلِمَةُ رَبِّكَ عَلَى الَّذِينَ
كَفَرُوا أَنَّهُمْ أَصْحابُ النَّارِ؛
تنها کسانی در آیات ما
مجادله میکنند که (از روی عناد)
کافر شده‌اند؛ پس مبادا رفت و آمد آنان در شهرها (و قدرت‌نمایی آنان) تو را بفریبد! ... و این گونه فرمان پروردگارت درباره کسانی که
کافر شدند
مسلّم شده که آنها همه اهل آتشند»
۲۴. «فَأَمَّا عادٌ ... وَ كانُوا بِآياتِنا يَجْحَدُونَ فَأَرْسَلْنا عَلَيْهِمْ رِيحاً صَرْصَراً فِي أَيَّامٍ نَحِساتٍ لِنُذِيقَهُمْ عَذابَ الْخِزْيِ فِي الْحَياةِ الدُّنْيا وَ لَعَذابُ الْآخِرَةِ أَخْزى وَ هُمْ لا يُنْصَرُونَ؛
امّا
قوم عاد... آیات ما را انکار می‌کردند. سرانجام تندبادی شدید و هول‌انگیز و
سرد و سخت در روزهایی شوم و پرغبار بر آنها فرستادیم تا عذاب خوارکننده را در
زندگی دنیا به آنها بچشانیم؛ و عذاب آخرت از آن هم خوارکننده‌تر است، و (از هیچ طرف) یاری نمی‌شوند»
۲۵. «إِنَّ الَّذِينَ يُلْحِدُونَ فِي آياتِنا لا يَخْفَوْنَ عَلَيْنا أَ فَمَنْ يُلْقى فِي النَّارِ خَيْرٌ أَمْ مَنْ يَأْتِي آمِناً يَوْمَ الْقِيامَةِ اعْمَلُوا ما شِئْتُمْ إِنَّهُ بِما تَعْمَلُونَ بَصِيرٌ؛
کسانی که آیات ما را تحریف میکنند بر ما پوشیده نخواهند بود! آیا کسی که در
آتش افکنده می‌شود بهتر است یا کسی که در نهایت امن و امان در
قیامت به عرصه محشر می‌آید؟! هر کاری می‌خواهید بکنید، او
به آنچه انجام می‌دهید بیناست!»
۲۶. «... وَ الَّذِينَ
كَفَرُوا بِآياتِ رَبِّهِمْ لَهُمْ عَذابٌ مِنْ رِجْزٍ أَلِيمٌ؛
این (قرآن) مایه هدایت است، و کسانی که
به آیات پروردگارشان
کافر شدند، عذابی سخت و دردناک دارند!»
۲۷. «... وَ الَّذِينَ
كَفَرُوا وَ كَذَّبُوا بِآياتِنا أُولئِكَ أَصْحابُ الْجَحِيمِ؛
کسانی که
به خدا و رسولانش ایمان آوردند، آنها صدّیقین و
شهدا نزد پروردگارشانند؛ برای آنان است پاداش (اعمال) شان و نور (ایمان) شان؛ و کسانی که
کافر شدند و آیات ما را تکذیب کردند، آنها دوزخیانند.»
۲۸. «وَ الَّذِينَ
كَفَرُوا وَ كَذَّبُوا بِآياتِنا أُولئِكَ أَصْحابُ النَّارِ خالِدِينَ فِيها وَ بِئْسَ الْمَصِيرُ؛
اما کسانی که
کافر شدند و آیات ما را تکذیب کردند
اصحاب دوزخند ، جاودانه در آن می‌مانند، و (سرانجام آنها) سرانجام بدی است!».
۲۹. «وَ الَّذِينَ
كَفَرُوا بِآياتِنا هُمْ أَصْحابُ الْمَشْأَمَةِ؛
و کسانی که آیات ما را انکار کرده‌اند افرادی شومند (که نامه اعمالشان
به دست چپشان داده می‌شود).»
حرمت
كفر به انبیا و پيامبران الهى
:
۱. «... أَ فَكُلَّما جاءَكُمْ رَسُولٌ بِما لا تَهْوى أَنْفُسُكُمُ اسْتَكْبَرْتُمْ فَفَرِيقاً كَذَّبْتُمْ وَ فَرِيقاً تَقْتُلُونَ وَ قالُوا قُلُوبُنا غُلْفٌ بَلْ لَعَنَهُمُ اللَّهُ بِكُفْرِهِمْ فَقَلِيلًا ما يُؤْمِنُونَ؛
ما
به موسی کتاب (
تورات) دادیم؛ و بعد از او، پیامبرانی پشت سر هم فرستادیم؛ و
به عیسی بن مریم دلایل روشن دادیم؛ و او را
به وسیله
روح القدس تأیید کردیم. آیا چنین نیست که هر زمان، پیامبری چیزی بر خلاف
هوای نفس شما آورد، در برابر او تکبر کردید (و از
ایمان آوردن
به او خودداری نمودید)؛ پس عده‌ای را تکذیب کرده، و جمعی را
به قتل رساندید؟! و (آنها از روی
استهزا ) گفتند: دلهای ما در غلاف است! (و ما از گفته تو چیزی نمی‌فهمیم. آری، همین طور است!) خداوند آنها را
به خاطر کفرشان، از رحمت خود دور ساخته، (
به همین دلیل، چیزی درک نمی‌کنند؛) و کمتر
ایمان می‌آورند.»
۲. «... وَ مَنْ
يَكْفُرْ بِاللَّهِ ... وَ رُسُلِهِ ... فَقَدْ ضَلَّ ضَلالًا بَعِيداً؛
...
به خدا و پیامبرش ایمان (واقعی) بیاورید ... کسی انکار کند، در گمراهی دور و درازی افتاده است»
۳. «إِنَّ الَّذِينَ يَكْفُرُونَ بِاللَّهِ وَ رُسُلِهِ وَ يُرِيدُونَ أَنْ يُفَرِّقُوا بَيْنَ اللَّهِ وَ رُسُلِهِ وَ يَقُولُونَ نُؤْمِنُ بِبَعْضٍ وَ
نَكْفُرُ بِبَعْضٍ وَ يُرِيدُونَ أَنْ يَتَّخِذُوا بَيْنَ ذلِكَ سَبِيلًا أُولئِكَ هُمُ الْكافِرُونَ حَقًّا وَ أَعْتَدْنا لِلْكافِرِينَ عَذاباً مُهِيناً؛
کسانی که خدا و پیامبرانِ او را انکار میکنند، و می‌خواهند میان خدا و پیامبرانش تبعیض قائل شوند، و می‌گویند:
به بعضی ایمان می‌آوریم، و بعضی را انکار می کنیم و می‌خواهند در میان این دو، راهی برای خود انتخاب کنند... آنها
کافران حقیقی‌اند؛ و برای
کافران، مجازات خوارکننده‌ای فراهم ساخته‌ایم.»
۴. «تِلْكَ الْقُرى نَقُصُّ عَلَيْكَ مِنْ أَنْبائِها وَ لَقَدْ جاءَتْهُمْ رُسُلُهُمْ بِالْبَيِّناتِ فَما كانُوا لِيُؤْمِنُوا بِما كَذَّبُوا مِنْ قَبْلُ كَذلِكَ يَطْبَعُ اللَّهُ عَلى قُلُوبِ الْكافِرِينَ؛
اینها، شهرها و آبادیهایی است که قسمتی از اخبار آن را برای تو شرح می‌دهیم؛ پیامبرانشان دلایل روشن برای آنان آوردند؛(ولی آنها چنان لجوج بودند که)
به آنچه قبلاً تکذیب کرده بودند، ایمان نمی‌آوردند! این‌گونه خداوند بر دلهای
کافران مهر می‌نهد(و بر اثر لجاجت و ادامه
گناه، حس تشخیصشان را سلب می‌کند)».
۵. «ثُمَّ بَعَثْنا مِنْ بَعْدِهِ رُسُلًا إِلى قَوْمِهِمْ فَجاؤُهُمْ بِالْبَيِّناتِ فَما كانُوا لِيُؤْمِنُوا بِما كَذَّبُوا
بِهِ مِنْ قَبْلُ كَذلِكَ نَطْبَعُ عَلى قُلُوبِ الْمُعْتَدِينَ؛
سپس بعد از
نوح، رسولانی
به سوی قومشان فرستادیم؛ آنان دلایل روشن برایشان آوردند؛ امّا آنها،
به چیزی که پیش از آن تکذیب کرده بودند، ایمان نیاوردند! اینچنین بر دلهای تجاوزکاران مهر می‌نهیم (تا چیزی را درک نکنند)!»
۶. «وَ لَقَدِ اسْتُهْزِئَ بِرُسُلٍ مِنْ قَبْلِكَ فَأَمْلَيْتُ لِلَّذِينَ
كَفَرُوا ثُمَّ أَخَذْتُهُمْ فَكَيْفَ كانَ عِقابِ؛
(تنها تو را
استهزا نکردند،) پیامبران پیش از تو را نیز مورد استهزا قرار دادند؛ من
به کافران مهلت دادم؛ سپس آنها را گرفتم؛ دیدی مجازات من چگونه بود؟!»
۷. «أَ لَمْ يَأْتِكُمْ نَبَؤُا الَّذِينَ مِنْ قَبْلِكُمْ قَوْمِ نُوحٍ وَ عادٍ وَ ثَمُودَ وَ الَّذِينَ مِنْ بَعْدِهِمْ لا يَعْلَمُهُمْ إِلَّا اللَّهُ جاءَتْهُمْ رُسُلُهُمْ بِالْبَيِّناتِ فَرَدُّوا أَيْدِيَهُمْ فِي أَفْواهِهِمْ وَ قالُوا إِنَّا
كَفَرْنا بِما أُرْسِلْتُمْ
بِهِ وَ إِنَّا لَفِي شَكٍّ مِمَّا تَدْعُونَنا إِلَيْهِ مُرِيبٍ وَ اسْتَفْتَحُوا وَ خابَ كُلُّ جَبَّارٍ عَنِيدٍ مِنْ وَرائِهِ جَهَنَّمُ وَ يُسْقى مِنْ ماءٍ صَدِيدٍ؛
آیا خبر کسانی که پیش از شما بودند،
به شما نرسید؟!
قوم نوح و
عاد و
ثمود و آنها که پس از ایشان بودند؛ همانها که جز خداوند از آنان آگاه نیست؛ پیامبرانشان دلایل روشن برای آنان آوردند، ولی آنها (از روی تعجّب و استهزا) دست بر دهان گرفتند و گفتند: ما
به آنچه شما
به آن فرستاده شده‌اید، کافریم! و نسبت
به آنچه ما را
به سوی آن می‌خوانید، شکّ و تردید داریم! و آنها (از خدا) تقاضای فتح و
پیروزی (بر
کفار) کردند؛ و (سرانجام) هر گردنکش منحرفی نومید و نابود شد!
به دنبال او
جهنم خواهد بود؛ و از
آب بد بوی متعفّنی نوشانده می‌شود!»
۸. «وَ ما نُرْسِلُ الْمُرْسَلِينَ إِلَّا مُبَشِّرِينَ وَ مُنْذِرِينَ وَ يُجادِلُ الَّذِينَ
كَفَرُوا بِالْباطِلِ لِيُدْحِضُوا
بِهِ الْحَقَّ وَ اتَّخَذُوا آياتِي وَ ما أُنْذِرُوا هُزُواً وَ مَنْ أَظْلَمُ مِمَّنْ ذُكِّرَ بِآياتِ رَبِّهِ فَأَعْرَضَ عَنْها وَ نَسِيَ ما قَدَّمَتْ يَداهُ إِنَّا جَعَلْنا عَلى قُلُوبِهِمْ أَكِنَّةً أَنْ يَفْقَهُوهُ وَ فِي آذانِهِمْ وَقْراً وَ إِنْ تَدْعُهُمْ إِلَى الْهُدى فَلَنْ يَهْتَدُوا إِذاً أَبَداً وَ رَبُّكَ الْغَفُورُ ذُو الرَّحْمَةِ لَوْ يُؤاخِذُهُمْ بِما كَسَبُوا لَعَجَّلَ لَهُمُ الْعَذابَ بَلْ لَهُمْ مَوْعِدٌ لَنْ يَجِدُوا مِنْ دُونِهِ مَوْئِلًا؛
ما پیامبران را، جز بعنوان بشارت دهنده و انذار کننده، نمی‌فرستیم؛ اما
کافران همواره مجادله
به باطل میکنند، تا (
به گمان خود،) حق را بوسیله آن از میان بردارند! و آیات ما، و مجازاتهایی را که
به آنان وعده داده شده است،
به باد
مسخره گرفتند! چه کسی ستمکارتر است از آن کس که آیات پروردگارش
به او تذکّر داده شده، و از آن روی گرداند، و آنچه را با دستهای خود پیش فرستاد فراموش کرد؟! ما بر دلهای اینها پرده‌هایی افکنده‌ایم تا نفهمند؛ و در گوشهایشان سنگینی قرار داده‌ایم (تا صدای حق را نشنوند)! و از این رو اگر آنها را
به سوی هدایت بخوانی، هرگز هدایت نمی‌شوند! و پروردگارت، آمرزنده و صاحب
رحمت است؛ اگر می‌خواست آنان را
به خاطر اعمالشان مجازات کند، عذاب را هر چه زودتر برای آنها می‌فرستاد؛ ولی برای آنان موعدی است که هرگز از آن راه فراری نخواهند داشت!»
۹. «كَذَّبَتْ قَبْلَهُمْ قَوْمُ نُوحٍ وَ الْأَحْزابُ مِنْ بَعْدِهِمْ وَ هَمَّتْ كُلُّ أُمَّةٍ بِرَسُولِهِمْ لِيَأْخُذُوهُ وَ جادَلُوا بِالْباطِلِ لِيُدْحِضُوا
بِهِ الْحَقَّ فَأَخَذْتُهُمْ فَكَيْفَ كانَ عِقابِ وَ كَذلِكَ حَقَّتْ كَلِمَةُ رَبِّكَ عَلَى الَّذِينَ
كَفَرُوا أَنَّهُمْ أَصْحابُ النَّارِ؛
پیش از آنها قوم نوح و اقوامی که بعد از ایشان بودند (پیامبرانشان را) تکذیب کردند؛ و هر امّتی در پی آن بود که توطئه کند و پیامبرش را بگیرد (و آزار دهد)، و برای محو حق
به مجادله باطل دست زدند؛ امّا من آنها را گرفتم (و سخت مجازات کردم)؛ ببین که مجازات من چگونه بود! و این گونه فرمان پروردگارت درباره کسانی که
کافر شدند
مسلّم شده که آنها همه اهل آتشند!»
۱۰. «أَ وَ لَمْ يَسِيرُوا فِي الْأَرْضِ فَيَنْظُرُوا كَيْفَ كانَ عاقِبَةُ الَّذِينَ كانُوا مِنْ قَبْلِهِمْ كانُوا هُمْ أَشَدَّ مِنْهُمْ قُوَّةً وَ آثاراً فِي الْأَرْضِ فَأَخَذَهُمُ اللَّهُ بِذُنُوبِهِمْ وَ ما كانَ لَهُمْ مِنَ اللَّهِ مِنْ واقٍ ذلِكَ بِأَنَّهُمْ كانَتْ تَأْتِيهِمْ رُسُلُهُمْ بِالْبَيِّناتِ فَكَفَرُوا فَأَخَذَهُمُ اللَّهُ إِنَّهُ قَوِيٌّ شَدِيدُ الْعِقابِ؛
آیا آنها روی
زمین سیر نکردند تا ببینند عاقبت کسانی که پیش از آنان بودند چگونه بود؟! آنها در قدرت و ایجاد آثار مهمّ در زمین از اینها برتر بودند؛ ولی خداوند ایشان را
به گناهانشان گرفت، و در برابر عذاب او مدافعی نداشتند! این برای آن بود که پیامبرانشان پیوسته با دلایل روشن
به سراغشان می‌آمدند، ولی آنها انکار می‌کردند؛ خداوند هم آنان را گرفت (و کیفر داد) که او قوّی و مجازاتش شدید است!»
۱۱. «وَ قالَ الَّذِينَ فِي النَّارِ لِخَزَنَةِ جَهَنَّمَ ادْعُوا رَبَّكُمْ يُخَفِّفْ عَنَّا يَوْماً مِنَ الْعَذابِ قالُوا أَ وَ لَمْ تَكُ تَأْتِيكُمْ رُسُلُكُمْ بِالْبَيِّناتِ قالُوا بَلى قالُوا فَادْعُوا وَ ما دُعاءُ الْكافِرِينَ إِلَّا فِي ضَلالٍ؛
و آنها که در آتشند
به مأموران
دوزخ می‌گویند: از پروردگارتان بخواهید یک روز
عذاب را از ما بردارد! آنها می‌گویند: آیا پیامبران شما دلایل روشن برایتان نیاوردند؟!می‌گویند: آری! آنها می‌گویند: پس هر چه می‌خواهید (خدا را) بخوانید؛ ولی دعای
کافران (
به جایی نمی‌رسد و) جز در ضلالت نیست!»
۱۲. «فَلَمَّا جاءَتْهُمْ رُسُلُهُمْ بِالْبَيِّناتِ فَرِحُوا بِما عِنْدَهُمْ مِنَ الْعِلْمِ وَ حاقَ بِهِمْ ما كانُوا
بِهِ يَسْتَهْزِؤُنَ فَلَمَّا رَأَوْا بَأْسَنا قالُوا آمَنَّا بِاللَّهِ وَحْدَهُ وَ
كَفَرْنا بِما كُنَّا
بِهِ مُشْرِكِينَ فَلَمْ يَكُ يَنْفَعُهُمْ إِيمانُهُمْ لَمَّا رَأَوْا بَأْسَنا سُنَّتَ اللَّهِ الَّتِي قَدْ خَلَتْ فِي عِبادِهِ وَ خَسِرَ هُنالِكَ الْكافِرُونَ؛
هنگامی که رسولانشان دلایل روشنی برای آنان آوردند،
به دانشی که خود داشتند خوشحال بودند (و غیر آن را هیچ می‌شمردند)؛ ولی آنچه را (از عذاب)
به تمسخر می‌گرفتند آنان را فراگرفت! هنگامی که عذاب (شدید) ما را دیدند گفتند: هم اکنون
به خداوند یگانه
ایمان آوردیم و
به معبودهایی که همتای او می‌شمردیم
کافر شدیم! امّا هنگامی که عذاب ما را مشاهده کردند، ایمانشان برای آنها سودی نداشت! این سنّت خداوند است که همواره در میان بندگانش اجرا شده، و آنجا
کافران زیانکار شدند!»
۱۳. «أَ لَمْ يَأْتِكُمْ نَبَأُ الَّذِينَ
كَفَرُوا مِنْ قَبْلُ فَذاقُوا وَبالَ أَمْرِهِمْ وَ لَهُمْ عَذابٌ أَلِيمٌ ذلِكَ بِأَنَّهُ كانَتْ تَأْتِيهِمْ رُسُلُهُمْ بِالْبَيِّناتِ فَقالُوا أَ بَشَرٌ يَهْدُونَنا فَكَفَرُوا وَ تَوَلَّوْا ...؛
آیا خبر کسانی که پیش از این
کافر شدند
به شما نرسیده است؟! (آری) آنها طعم کیفر گناهان بزرگ خود را چشیدند؛ و عذاب دردناک برای آنهاست! این بخاطر آن است که رسولان آنها (پیوسته) با دلایل روشن
به سراغشان می‌آمدند، ولی آنها (از روی
کبر و
غرور) گفتند: آیا بشرهایی (مثل ما) می‌خواهند ما را هدایت کنند؟!از این رو
کافر شدند و روی برگرداندند....»
حرمت
كفر به خداوند:
۱. «الَّذِينَ يَنْقُضُونَ عَهْدَ اللَّهِ مِنْ بَعْدِ مِيثاقِهِ وَ يَقْطَعُونَ ما أَمَرَ اللَّهُ
بِهِ أَنْ يُوصَلَ وَ يُفْسِدُونَ فِي الْأَرْضِ أُولئِكَ هُمُ الْخاسِرُونَ كَيْفَ تَكْفُرُونَ بِاللَّهِ وَ كُنْتُمْ أَمْواتاً فَأَحْياكُمْ ثُمَّ يُمِيتُكُمْ ثُمَّ يُحْيِيكُمْ ثُمَّ إِلَيْهِ تُرْجَعُونَ؛
فاسقان کسانی هستند که پیمان خدا را، پس از محکم ساختن آن، میشکنند؛ و پیوندهایی را که خدا دستور داده برقرار سازند، قطع نموده، و در روی
زمین فساد میکنند؛ اینها زیانکارانند. چگونه
به خداوند
کافر می‌شوید؟! در حالی که شما
مردگان (و اجسام بی‌روحی) بودید، و او شما را
زنده کرد؛ سپس شما را می‌میراند؛ و بار دیگر شما را زنده می‌کند؛ سپس
به سوی او بازگردانده می‌شوید.(بنابر این، نه
حیات و زندگی شما از شماست، و نه مرگتان؛ آنچه دارید از خداست).»
۲. «وَ إِذْ قالَ إِبْراهِيمُ رَبِّ اجْعَلْ هذا بَلَداً آمِناً وَ ارْزُقْ أَهْلَهُ مِنَ الثَّمَراتِ مَنْ آمَنَ مِنْهُمْ بِاللَّهِ وَ الْيَوْمِ الْآخِرِ قالَ وَ مَنْ
كَفَرَ فَأُمَتِّعُهُ قَلِيلًا ثُمَّ أَضْطَرُّهُ إِلى عَذابِ النَّارِ وَ بِئْسَ الْمَصِيرُ؛
و (
به یاد آورید) هنگامی را که
ابراهیم عرض کرد: پروردگارا! این سرزمین را
شهر امنی قرار ده! و اهل آن را -آنها که
به خدا و روز بازپسین، ایمان آورده‌اند- از ثمرات (گوناگون)، روزی ده! گفت: (ما دعای تو را اجابت کردیم؛ و
مؤمنان را از انواع برکات، بهره‌مند ساختیم؛) اما
به آنها که
کافر شدند، بهره کمی خواهیم داد؛ سپس آنها را
به عذاب آتش می‌کشانیم؛ و چه بد سرانجامی دارند.»
۳. «قُولُوا آمَنَّا بِاللَّهِ ... فَإِنْ آمَنُوا بِمِثْلِ ما آمَنْتُمْ
بِهِ فَقَدِ اهْتَدَوْا وَ إِنْ تَوَلَّوْا فَإِنَّما هُمْ فِي شِقاقٍ فَسَيَكْفِيكَهُمُ اللَّهُ وَ هُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ؛
بگویید: ما
به خدا ایمان آورده‌ایم... اگر آنها نیز
به مانند آنچه شما
ایمان آورده‌اید ایمان بیاورند، هدایت یافته‌اند؛ و اگر سرپیچی کنند، از حق جدا شده‌اند و خداوند، شر آنها را از تو دفع می‌کند؛ و او شنونده و داناست»
۴. «إِنَّ الَّذِينَ
كَفَرُوا وَ ماتُوا وَ هُمْ
كُفَّارٌ أُولئِكَ عَلَيْهِمْ لَعْنَةُ اللَّهِ وَ الْمَلائِكَةِ وَ النَّاسِ أَجْمَعِينَ خالِدِينَ فِيها لا يُخَفَّفُ عَنْهُمُ الْعَذابُ وَ لا هُمْ يُنْظَرُونَ وَ إِلهُكُمْ إِلهٌ واحِدٌ لا إِلهَ إِلَّا هُوَ الرَّحْمنُ الرَّحِيمُ؛
کسانی که
کافر شدند، و در حالِ
کفر از
دنیا رفتند، لعنت خداوند و
فرشتگان و همه مردم بر آنها خواهد بود! همیشه در آن (لعن و دوری از رحمت پروردگار) باقی می‌مانند؛ نه در عذاب آنان تخفیف داده می‌شود، و نه مهلتی خواهند داشت! و خدای شما، خداوند یگانه‌ای است، که غیر از او معبودی نیست! اوست بخشنده و مهربان (و دارای رحمت عام و خاصّ)!»
۵. «يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا آمِنُوا بِاللَّهِ ... وَ مَنْ
يَكْفُرْ بِاللَّهِ ... فَقَدْ ضَلَّ ضَلالًا بَعِيداً؛
ای کسانی که ایمان آورده‌اید!
به خدا ایمان (واقعی) بیاورید... کسی که خدا را انکار کند ... در گمراهی دور و درازی افتاده است.»
۶. «قاتِلُوا الَّذِينَ لا يُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ ...؛
با کسانی
به خدا ایمان ندارند پیکار کنید...»
۷. «اسْتَغْفِرْ لَهُمْ أَوْ لا تَسْتَغْفِرْ لَهُمْ إِنْ تَسْتَغْفِرْ لَهُمْ سَبْعِينَ مَرَّةً فَلَنْ يَغْفِرَ اللَّهُ لَهُمْ ذلِكَ بِأَنَّهُمْ
كَفَرُوا بِاللَّهِ ...؛
چه برای آنها استغفار کنی، و چه نکنی، (حتّی) اگر هفتاد بار برای آنها
استغفار کنی، هرگز خدا آنها را نمی‌آمرزد! چرا که خدا و پیامبرش را انکار کردند...»
۸. «وَ لا تُصَلِّ عَلى أَحَدٍ مِنْهُمْ ماتَ أَبَداً وَ لا تَقُمْ عَلى قَبْرِهِ إِنَّهُمْ
كَفَرُوا بِاللَّهِ وَ رَسُولِهِ ...؛
هرگز بر مرده هیچ یک از آنان، نماز نخوان! و بر کنار قبرش، (برای
دعا و طلب آمرزش،) نایست! چرا که آنها
به خدا و رسولش
کافر شدند....»
۹. «وَ إِنْ تَعْجَبْ فَعَجَبٌ قَوْلُهُمْ أَ إِذا كُنَّا تُراباً أَ إِنَّا لَفِي خَلْقٍ جَدِيدٍ أُولئِكَ الَّذِينَ
كَفَرُوا بِرَبِّهِمْ وَ أُولئِكَ الْأَغْلالُ فِي أَعْناقِهِمْ وَ أُولئِكَ أَصْحابُ النَّارِ هُمْ فِيها خالِدُونَ؛
و اگر (از چیزی) تعجب می‌کنی، عجیب گفتار آنهاست که می‌گویند: آیا هنگامی که ما خاک شدیم، (بار دیگر زنده می‌شویم و)
به خلقت جدیدی بازمی‌گردیم؟! آنها کسانی هستند که
به پروردگارشان
کافر شده‌اند؛ و آنان غل و زنجیرها در گردنشان است؛ و آنها اهل دوزخند، و جاودانه در آن خواهند ماند!»
۱۰. «مَثَلُ الَّذِينَ
كَفَرُوا بِرَبِّهِمْ أَعْمالُهُمْ كَرَمادٍ اشْتَدَّتْ
بِهِ الرِّيحُ فِي يَوْمٍ عاصِفٍ لا يَقْدِرُونَ مِمَّا كَسَبُوا عَلى شَيْ‌ءٍ ذلِكَ هُوَ الضَّلالُ الْبَعِيدُ؛
اعمال کسانی که
به پروردگارشان
کافر شدند، همچون خاکستری است در برابر تندباد در یک روز طوفانی! آنها توانایی ندارند کمترین چیزی از آنچه را انجام داده‌اند،
به دست آورند؛ و این همان گمراهی دور و دراز است!»
۱۱. «مَنْ
كَفَرَ بِاللَّهِ مِنْ بَعْدِ إِيمانِهِ إِلَّا مَنْ أُكْرِهَ وَ قَلْبُهُ مُطْمَئِنٌّ بِالْإِيمانِ وَ لكِنْ مَنْ شَرَحَ
بِالْكُفْرِ صَدْراً فَعَلَيْهِمْ غَضَبٌ مِنَ اللَّهِ وَ لَهُمْ عَذابٌ عَظِيمٌ؛
کسانی که بعد از ایمان
کافر شوند -بجز آنها که تحت فشار واقع شده‌اند در حالی که قلبشان آرام و با ایمان است- آری، آنها که
سینه خود را برای پذیرش
کفر گشوده‌اند، غضب خدا بر آنهاست؛ و عذاب عظیمی در انتظارشان!»
۱۲. «وَ إِذا رَآكَ الَّذِينَ
كَفَرُوا إِنْ يَتَّخِذُونَكَ إِلَّا هُزُواً أَ هذَا الَّذِي يَذْكُرُ آلِهَتَكُمْ وَ هُمْ بِذِكْرِ الرَّحْمنِ هُمْ كافِرُونَ؛
هنگامی که
کافران تو را می‌بینند، کاری جز
استهزا کردن تو ندارند؛ (و می‌گویند:) آیا این همان کسی است که سخن از خدایان شما می‌گوید؟! در حالی که خودشان ذکر خداوند
رحمان را انکار میکنند.»
۱۳. «لَوْ يَعْلَمُ الَّذِينَ
كَفَرُوا حِينَ لا يَكُفُّونَ عَنْ وُجُوهِهِمُ النَّارَ وَ لا عَنْ ظُهُورِهِمْ وَ لا هُمْ يُنْصَرُونَ؛
ولی اگر
کافران می‌دانستند زمانی که (فرا می‌رسد) نمی‌توانند شعله‌های
آتش را از صورت و از پشتهای خود دور کنند، و هیچ کس آنان را یاری نمی‌کند (این قدر درباره
قیامت شتاب نمی‌کردند)!»
۱۴. «... وَ الَّذِينَ آمَنُوا بِالْباطِلِ وَ
كَفَرُوا بِاللَّهِ أُولئِكَ هُمُ الْخاسِرُونَ يَسْتَعْجِلُونَكَ بِالْعَذابِ وَ إِنَّ جَهَنَّمَ لَمُحِيطَةٌ
بِالْكافِرِينَ؛
بگو: همین بس که خدا میان من و شما گواه است؛ آنچه را در آسمانها و
زمین است می‌داند؛ و کسانی که
به باطل ایمان آوردند و
به خدا
کافر شدند زیانکاران واقعی هستند! ...آنان با عجله از تو
عذاب می‌طلبند، در حالی که
جهنم به کافران احاطه دارد!»
۱۵. «وَ قالَ الَّذِينَ
كَفَرُوا لَنْ نُؤْمِنَ بِهذَا الْقُرْآنِ وَ لا بِالَّذِي بَيْنَ يَدَيْهِ وَ لَوْ تَرى إِذِ الظَّالِمُونَ مَوْقُوفُونَ عِنْدَ رَبِّهِمْ يَرْجِعُ بَعْضُهُمْ إِلى بَعْضٍ الْقَوْلَ يَقُولُ الَّذِينَ اسْتُضْعِفُوا لِلَّذِينَ اسْتَكْبَرُوا لَوْ لا أَنْتُمْ لَكُنَّا مُؤْمِنِينَ قالَ الَّذِينَ اسْتَكْبَرُوا لِلَّذِينَ اسْتُضْعِفُوا أَ نَحْنُ صَدَدْناكُمْ عَنِ الْهُدى بَعْدَ إِذْ جاءَكُمْ بَلْ كُنْتُمْ مُجْرِمِينَ وَ قالَ الَّذِينَ اسْتُضْعِفُوا لِلَّذِينَ اسْتَكْبَرُوا بَلْ مَكْرُ اللَّيْلِ وَ النَّهارِ إِذْ تَأْمُرُونَنا أَنْ
نَكْفُرَ بِاللَّهِ وَ نَجْعَلَ لَهُ أَنْداداً وَ أَسَرُّوا النَّدامَةَ لَمَّا رَأَوُا الْعَذابَ وَ جَعَلْنَا الْأَغْلالَ فِي أَعْناقِ الَّذِينَ
كَفَرُوا هَلْ يُجْزَوْنَ إِلَّا ما كانُوا يَعْمَلُونَ؛
کافران گفتند: ما هرگز
به این قرآن و کتابهای دیگری که پیش از آن بوده ایمان نخواهیم آورد! اگر ببینی هنگامی که این ستمگران در پیشگاه پروردگارشان (برای حساب و
جزا) نگه داشته شده‌اند در حالی که هر کدام گناه خود را
به گردن دیگری می‌اندازد (از وضع آنها تعجّب می‌کنی)! مستضعفان
به مستکبران می‌گویند: «اگر شما نبودید ما
مؤمن بودیم! (امّا) مستکبران
به مستضعفان پاسخ می‌دهند: آیا ما شما را از هدایت بازداشتیم بعد از آنکه
به سراغ شما آمد (و آن را بخوبی دریافتید)؟! بلکه شما خود مجرم بودید و مستضعفان
به مستکبران می‌گویند: وسوسه‌های فریبکارانه شما در شب و روز (مایه گمراهی ما شد)، هنگامی که
به ما دستور می‌دادید که
به خداوند
کافر شویم و همتایانی برای او قرار دهیم! و آنان هنگامی که عذاب (الهی) را می‌بینند پشیمانی خود را پنهان میکنند (تا بیشتر رسوا نشوند)! و ما غل و زنجیرها در گردن
کافران می نهیم؛ آیا جز آنچه عمل می‌کردند
به آنها جزا داده می‌شود؟»
۱۶. «قالُوا رَبَّنا أَمَتَّنَا اثْنَتَيْنِ وَ أَحْيَيْتَنَا اثْنَتَيْنِ فَاعْتَرَفْنا بِذُنُوبِنا فَهَلْ إِلى خُرُوجٍ مِنْ سَبِيلٍ ذلِكُمْ بِأَنَّهُ إِذا دُعِيَ اللَّهُ وَحْدَهُ
كَفَرْتُمْ وَ إِنْ يُشْرَكْ
بِهِ تُؤْمِنُوا ...؛
آنها می‌گویند: پروردگارا! ما را دو بار میراندی و دو بار زنده کردی؛ اکنون
به گناهان خود معترفیم؛ آیا راهی برای خارج شدن (از دوزخ) وجود دارد. این بخاطر آن است که وقتی خداوند
به یگانگی خوانده می‌شد انکار می‌کردید، و اگر برای او همتایی می‌پنداشتند ایمان می‌آوردید....»
۱۷. «وَ لِلَّذِينَ
كَفَرُوا بِرَبِّهِمْ عَذابُ جَهَنَّمَ وَ بِئْسَ الْمَصِيرُ؛
و برای کسانی که
به پروردگارشان
کافر شدند عذاب
جهنّم است، و بد فرجامی است!»
حرمت
كفر به قرآن:
۱. «وَ الَّذِينَ يُؤْمِنُونَ بِما أُنْزِلَ إِلَيْكَ وَ ما أُنْزِلَ مِنْ قَبْلِكَ وَ بِالْآخِرَةِ هُمْ يُوقِنُونَ إِنَّ الَّذِينَ
كَفَرُوا سَواءٌ عَلَيْهِمْ أَ أَنْذَرْتَهُمْ أَمْ لَمْ تُنْذِرْهُمْ لا يُؤْمِنُونَ خَتَمَ اللَّهُ عَلى قُلُوبِهِمْ وَ عَلى سَمْعِهِمْ وَ عَلى أَبْصارِهِمْ غِشاوَةٌ وَ لَهُمْ عَذابٌ عَظِيمٌ؛
و آنان که
به آنچه بر تو نازل شده، و آنچه پیش از تو (بر پیامبران پیشین) نازل گردیده،
ایمان می‌آورند؛ و
به رستاخیز یقین دارند. کسانی که
کافر شدند، برای آنان تفاوت نمی‌کند که آنان را (از
عذاب الهی) بترسانی یا نترسانی؛ ایمان نخواهند آورد. خدا بر دلها و گوشهای آنان مهر نهاده؛ و بر چشمهایشان پرده‌ای افکنده شده؛ و
عذاب بزرگی در انتظار آنهاست.»
۲. «وَ آمِنُوا بِما أَنْزَلْتُ مُصَدِّقاً لِما مَعَكُمْ وَ لا تَكُونُوا أَوَّلَ
كافِرٍ بِهِ وَ لا تَشْتَرُوا بِآياتِي ثَمَناً قَلِيلًا وَ إِيَّايَ فَاتَّقُونِ؛
و
به آنچه نازل کرده‌ام (= قرآن) ایمان بیاورید! که نشانه‌های آن، با آنچه در کتابهای شماست، مطابقت دارد؛ و نخستین
کافر به آن نباشید! و آیات مرا
به بهای ناچیزی نفروشید! (و
به خاطر درآمد مختصری، نشانه‌های قرآن و پیامبر
اسلام را، که در کتب شما موجود است، پنهان نکنید!) و تنها از من (و مخالفت دستورهایم) بترسید (نه از مردم)»
۳. «وَ لَمَّا جاءَهُمْ كِتابٌ مِنْ عِنْدِ اللَّهِ مُصَدِّقٌ لِما مَعَهُمْ وَ كانُوا مِنْ قَبْلُ يَسْتَفْتِحُونَ عَلَى الَّذِينَ
كَفَرُوا فَلَمَّا جاءَهُمْ ما عَرَفُوا
كَفَرُوا بِهِ فَلَعْنَةُ اللَّهِ عَلَى الْكافِرِينَ بِئْسَمَا اشْتَرَوْا
بِهِ أَنْفُسَهُمْ أَنْ يَكْفُرُوا بِما أَنْزَلَ اللَّهُ بَغْياً أَنْ يُنَزِّلَ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ عَلى مَنْ يَشاءُ مِنْ عِبادِهِ فَباؤُ بِغَضَبٍ عَلى غَضَبٍ وَ لِلْكافِرِينَ عَذابٌ مُهِينٌ؛
و هنگامی که از طرف خداوند، کتابی برای آنها آمد که موافق نشانه‌هایی بود که با خود داشتند، و پیش از این،
به خود نوید پیروزی بر
کافران می‌دادند (که با کمک آن، بر
دشمنان پیروز گردند.) با این همه، هنگامی که این کتاب، و پیامبری را که از قبل شناخته بودند نزد آنها آمد،
به او
کافر شدند؛
لعنت خدا بر
کافران باد! ولی آنها در مقابل بهای بدی، خود را فروختند؛ که
به ناروا،
به آیاتی که خدا فرستاده بود،
کافر شدند. و معترض بودند، چرا خداوند
به فضل خویش، بر هر کس از بندگانش بخواهد، آیات خود را نازل می‌کند؟! از این رو
به خشمی بعد از خشمی (از سوی
خدا) گرفتار شدند. و برای
کافران مجازاتی خوارکننده است.»
۴. «وَ لَقَدْ أَنْزَلْنا إِلَيْكَ آياتٍ بَيِّناتٍ وَ ما
يَكْفُرُ بِها إِلَّا الْفاسِقُونَ؛
ما نشانه‌های روشنی برای تو فرستادیم؛ و جز فاسقان کسی
به آنها
کفر نمی‌ورزد»
۵. «الَّذِينَ آتَيْناهُمُ الْكِتابَ يَتْلُونَهُ حَقَّ تِلاوَتِهِ أُولئِكَ يُؤْمِنُونَ
بِهِ وَ مَنْ
يَكْفُرْ بِهِ فَأُولئِكَ هُمُ الْخاسِرُونَ؛
كساني كه كتاب آسماني،
به آنها دادهايم (يهود و نصاري) و آن را از روي دقت مي‌خوانند،
به پيامبر
اسلام ايمان مي‌آورند و كساني كه
به او
كافر شوند زيانكارند.»
۶. «الَّذِينَ آتَيْناهُمُ الْكِتابَ يَعْرِفُونَهُ كَما يَعْرِفُونَ أَبْناءَهُمُ الَّذِينَ خَسِرُوا أَنْفُسَهُمْ فَهُمْ لا يُؤْمِنُونَ؛
آنهائي كه كتاب آسماني
به آنان دادهايم بخوبي او را (پيامبر را) ميشناسند همانگونه كه فرزندان خود را ميشناسند، تنها كساني كه سرمايه وجود خود را از دست داده اند ايمان نمي‌آورند.»
۷. «الر تِلْكَ آياتُ الْكِتابِ الْحَكِيمِ أَ كانَ لِلنَّاسِ عَجَباً أَنْ أَوْحَيْنا إِلى رَجُلٍ مِنْهُمْ أَنْ أَنْذِرِ النَّاسَ وَ بَشِّرِ الَّذِينَ آمَنُوا أَنَّ لَهُمْ قَدَمَ صِدْقٍ عِنْدَ رَبِّهِمْ قالَ الْكافِرُونَ إِنَّ هذا لَساحِرٌ مُبِينٌ ... وَ الَّذِينَ
كَفَرُوا لَهُمْ شَرابٌ مِنْ حَمِيمٍ وَ عَذابٌ أَلِيمٌ بِما كانُوا يَكْفُرُونَ؛
الر آن آيات كتاب حكيم استآيا اين براي مردم موجب شگفتي است كه
به يكي از آنها وحي فرستاديم كه مردم را انذار كن و
به كساني كه ايمان آورده اند بشارت ده كه براي آنها پاداشهاي
مسلم نزد پروردگارشان (و سابقه نيك) است (اما)
كافران گفتند اين ساحر آشكاري است... و براي كساني كه
كافر شدند نوشيدني از مايع سوزان است و عذاب دردناكي بخاطر آنكه
كفر مي‌ورزيدند.»
۸. «وَ إِذا تُتْلى عَلَيْهِمْ آياتُنا بَيِّناتٍ تَعْرِفُ فِي وُجُوهِ الَّذِينَ
كَفَرُوا الْمُنْكَرَ يَكادُونَ يَسْطُونَ بِالَّذِينَ يَتْلُونَ عَلَيْهِمْ آياتِنا قُلْ أَ فَأُنَبِّئُكُمْ بِشَرٍّ مِنْ ذلِكُمُ النَّارُ وَعَدَهَا اللَّهُ الَّذِينَ
كَفَرُوا وَ بِئْسَ الْمَصِيرُ؛
و هنگامي كه آيات روشن ما بر آنها خوانده مي‌شود در چهره
كافران آثار انكار مشاهده ميكني، آن چنان كه نزديك است برخيزند و با مشت
به كساني كه آيات ما را بر آنها مي‌خوانند حمله كنند! بگو: آيا شما را
به بدتر از اين خبر دهم ؟ همان آتش سوزنده (دوزخ) است كه خدا
به كافران وعده داده، و بدترين جايگاه است! »
۹. «تَبارَكَ الَّذِي نَزَّلَ الْفُرْقانَ عَلى عَبْدِهِ لِيَكُونَ لِلْعالَمِينَ نَذِيراً وَ قالَ الَّذِينَ
كَفَرُوا إِنْ هَذا إِلَّا إِفْكٌ افْتَراهُ وَ أَعانَهُ عَلَيْهِ قَوْمٌ آخَرُونَ فَقَدْ جاؤُ ظُلْماً وَ زُوراً؛
زوال ناپذير است و پر بركت است كسي كه قرآن را بر بنده اش نازل كرد تا جهانيان را انذار كند (و از عذاب و كيفر الهي بترساند). و
كافران گفتند: اين فقط دروغي است كه او ساخته، و گروهي ديگر او را بر اين كار ياري داده اند. آنها (با اين سخن،) ظلم و دروغ بزرگي را مرتکب شدند. »
۱۰. «وَ قالَ الَّذِينَ
كَفَرُوا لَوْ لا نُزِّلَ عَلَيْهِ الْقُرْآنُ جُمْلَةً واحِدَةً كَذلِكَ لِنُثَبِّتَ
بِهِ فُؤادَكَ وَ رَتَّلْناهُ تَرْتِيلًا الَّذِينَ يُحْشَرُونَ عَلى وُجُوهِهِمْ إِلى جَهَنَّمَ أُوْلئِكَ شَرٌّ مَكاناً وَ أَضَلُّ سَبِيلًا؛
و
كافران گفتند: چرا قرآن يكجا بر او نازل نمي‌شود؟ اين بخاطر آنست كه قلب تو را محكم داريم، و آن را تدريجا بر تو خوانديم. آنها كه بر صورتهايشان
به سوي جهنم محشور مي‌شوند بدترين محل را دارند و گمراه ترين افرادند!»
۱۱. «وَ قالَ الَّذِينَ
كَفَرُوا لَنْ نُؤْمِنَ بِهذَا الْقُرْآنِ وَ لا بِالَّذِي بَيْنَ يَدَيْهِ وَ لَوْ تَرى إِذِ الظَّالِمُونَ مَوْقُوفُونَ عِنْدَ رَبِّهِمْ يَرْجِعُ بَعْضُهُمْ إِلى بَعْضٍ الْقَوْلَ يَقُولُ الَّذِينَ اسْتُضْعِفُوا لِلَّذِينَ اسْتَكْبَرُوا لَوْ لا أَنْتُمْ لَكُنَّا مُؤْمِنِينَ؛
كافران گفتند: ما هرگز
به اين قرآن و كتب ديگر كه قبل از آن بوده ايمان نخواهيم آورد، اگر ببيني هنگامي كه اين ستمگران در پيشگاه پروردگارشان (براي حساب و جزا) بازداشت شده اند (از وضع آنها تعجب ميكني) در حالي كه هر كدام گناه خود را
به گردن ديگري مياندازد، مستضعفان
به مستكبران مي‌گويند: اگر شما نبوديد ما مومن بوديم! »
۱۲. «وَ قالَ الَّذِينَ
كَفَرُوا لا تَسْمَعُوا لِهذَا الْقُرْآنِ وَ الْغَوْا فِيهِ لَعَلَّكُمْ تَغْلِبُونَ فَلَنُذِيقَنَّ الَّذِينَ
كَفَرُوا عَذاباً شَدِيداً وَ لَنَجْزِيَنَّهُمْ أَسْوَأَ الَّذِي كانُوا يَعْمَلُونَ؛
كافران گفتند: گوش
به اين قرآن فرا ندهيد، و
به هنگام تلاوت آن جنجال كنيد تا پيروز شويد!
به طور
مسلم به كافران عذاب شديدي مي‌چشانيم، و آنها را
به بدترين اعمالي كه انجام مي‌دادند جزا مي‌دهيم.»
۱۳. «إِنَّ الَّذِينَ
كَفَرُوا بِالذِّكْرِ لَمَّا جاءَهُمْ وَ إِنَّهُ لَكِتابٌ عَزِيزٌ وَ لَوْ جَعَلْناهُ قُرْآناً أَعْجَمِيًّا لَقالُوا لَوْ لا فُصِّلَتْ آياتُهُ أَعْجَمِيٌّ وَ عَرَبِيٌّ قُلْ هُوَ لِلَّذِينَ آمَنُوا هُدىً وَ شِفاءٌ وَ الَّذِينَ لا يُؤْمِنُونَ فِي آذانِهِمْ وَقْرٌ وَ هُوَ عَلَيْهِمْ عَمًى أُولئِكَ يُنادَوْنَ مِنْ مَكانٍ بَعِيدٍ؛
كساني كه
به اين ذكر (قرآن) هنگامي كه
به سراغ آنها آمد
كافر شدند (نيز بر ما مخفي نخواهند ماند) و اين كتابي است قطعا شكست ناپذير. هر گاه آن را قرآني عجمي قرار مي‌داديم حتما مي‌گفتند: چرا آياتش روشن نيست ؟ آيا قرآن عجمي از پيغمبري عربي درست است ؟ بگو: اين براي كساني كه ايمان آورده اند هدايت و درمان است، ولي كساني كه ايمان نمي‌آورند گوشهايشان سنگين است، گوئي نابينا هستند و آن را نمي‌بينند، آنها همچون كساني هستند كه از راه دور صدا زده مي‌شوند.»
حرمت
كفر به کتابهای آسمانی:
۱. «وَ الَّذِينَ يُؤْمِنُونَ بِما أُنْزِلَ إِلَيْكَ وَ ما أُنْزِلَ مِنْ قَبْلِكَ وَ بِالْآخِرَةِ هُمْ يُوقِنُونَ إِنَّ الَّذِينَ
كَفَرُوا سَواءٌ عَلَيْهِمْ أَ أَنْذَرْتَهُمْ أَمْ لَمْ تُنْذِرْهُمْ لا يُؤْمِنُونَ خَتَمَ اللَّهُ عَلى قُلُوبِهِمْ وَ عَلى سَمْعِهِمْ وَ عَلى أَبْصارِهِمْ غِشاوَةٌ وَ لَهُمْ عَذابٌ عَظِيمٌ؛
و آنان که
به آنچه بر تو نازل شده، و آنچه پیش از تو (بر پیامبران پیشین) نازل گردیده،
ایمان می‌آورند؛ و
به رستاخیز یقین دارند ... کسانی که
کافر شدند، برای آنان تفاوت نمی‌کند که آنان را (از عذاب الهی) بترسانی یا نترسانی؛ ایمان نخواهند آورد.
خدا بر دلها و گوشهای آنان مهر نهاده؛ و بر چشمهایشان پرده‌ای افکنده شده؛ و
عذاب بزرگی در انتظار آنهاست.»
۲. «قُولُوا آمَنَّا بِاللَّهِ وَ ما أُنْزِلَ إِلَيْنا وَ ما أُنْزِلَ إِلى إِبْراهِيمَ وَ إِسْماعِيلَ وَ إِسْحاقَ وَ يَعْقُوبَ وَ الْأَسْباطِ وَ ما أُوتِيَ مُوسى وَ عِيسى وَ ما أُوتِيَ النَّبِيُّونَ مِنْ رَبِّهِمْ لا نُفَرِّقُ بَيْنَ أَحَدٍ مِنْهُمْ وَ نَحْنُ لَهُ مُسْلِمُونَ فَإِنْ آمَنُوا بِمِثْلِ ما آمَنْتُمْ
بِهِ فَقَدِ اهْتَدَوْا وَ إِنْ تَوَلَّوْا فَإِنَّما هُمْ فِي شِقاقٍ فَسَيَكْفِيكَهُمُ اللَّهُ وَ هُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ؛
بگویید: ما
به خدا ایمان آورده‌ایم؛ و
به آنچه بر ما نازل شده؛ و آنچه بر
ابراهیم و
اسماعیل و
اسحاق و
یعقوب و
پیامبران از فرزندان او نازل گردید، و (همچنین) آنچه
به موسی و
عیسی و پیامبران (دیگر) از طرف پروردگار داده شده است، و در میان هیچ یک از آنها جدایی قائل نمی‌شویم، و در برابر فرمان خدا
تسلیم هستیم؛ (و تعصبات نژادی و اغراض شخصی، سبب نمی‌شود که بعضی را بپذیریم و بعضی را رها کنیم. اگر آنها نیز
به مانند آنچه شما ایمان آورده‌اید ایمان بیاورند، هدایت یافته‌اند؛ و اگر سرپیچی کنند، از
حق جدا شده‌اند و خداوند، شر آنها را از تو دفع می‌کند؛ و او شنونده و داناست.»
۳. «قُلْ آمَنَّا بِاللَّهِ وَ ما أُنْزِلَ عَلَيْنا وَ ما أُنْزِلَ عَلى إِبْراهِيمَ وَ إِسْماعِيلَ وَ إِسْحاقَ وَ يَعْقُوبَ وَ الْأَسْباطِ وَ ما أُوتِيَ مُوسى وَ عِيسى وَ النَّبِيُّونَ مِنْ رَبِّهِمْ لا نُفَرِّقُ بَيْنَ أَحَدٍ مِنْهُمْ وَ نَحْنُ لَهُ مُسْلِمُونَ وَ مَنْ يَبْتَغِ غَيْرَ
الْإِسْلامِ دِيناً فَلَنْ يُقْبَلَ مِنْهُ وَ هُوَ فِي الْآخِرَةِ مِنَ الْخاسِرِينَ؛
بگو:
به خدا ایمان آوردیم؛ و (همچنین)
به آنچه بر ما و بر ابراهیم و اسماعیل و اسحاق و یعقوب و اسباط نازل گردیده؛ و آنچه
به موسی و عیسی و (دیگر) پیامبران، از طرف پروردگارشان داده شده است؛ ما در میان هیچ یک از آنان فرقی نمی‌گذاریم؛ و در برابرِ (فرمان) او
تسلیم هستیم. و هر کس جز
اسلام (و
تسلیم در برابر فرمان حق،) آیینی برای خود انتخاب کند، از او پذیرفته نخواهد شد؛ و او در
آخرت، از زیانکاران است.»
۴. «يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا آمِنُوا بِاللَّهِ وَ رَسُولِهِ وَ الْكِتابِ الَّذِي نَزَّلَ عَلى رَسُولِهِ وَ الْكِتابِ الَّذِي أَنْزَلَ مِنْ قَبْلُ وَ مَنْ
يَكْفُرْ بِاللَّهِ وَ مَلائِكَتِهِ وَ كُتُبِهِ وَ رُسُلِهِ وَ الْيَوْمِ الْآخِرِ فَقَدْ ضَلَّ ضَلالًا بَعِيداً؛
ای کسانی که ایمان آورده‌اید!
به خدا و پیامبرش، و کتابی که بر او نازل کرده، و کتب (آسمانی) که پیش از این فرستاده است، ایمان (واقعی) بیاورید کسی که خدا و
فرشتگان او و کتابها و پیامبرانش و روز واپسین را انکار کند، در گمراهی دور و درازی افتاده است.»
۵. «وَ قالَ الَّذِينَ
كَفَرُوا لَنْ نُؤْمِنَ بِهذَا الْقُرْآنِ وَ لا بِالَّذِي بَيْنَ يَدَيْهِ وَ لَوْ تَرى إِذِ الظَّالِمُونَ مَوْقُوفُونَ عِنْدَ رَبِّهِمْ يَرْجِعُ بَعْضُهُمْ إِلى بَعْضٍ الْقَوْلَ يَقُولُ الَّذِينَ اسْتُضْعِفُوا لِلَّذِينَ اسْتَكْبَرُوا لَوْ لا أَنْتُمْ لَكُنَّا مُؤْمِنِينَ؛
کافران گفتند: ما هرگز
به این قرآن و کتابهای دیگری که پیش از آن بوده ایمان نخواهیم آورد! اگر ببینی هنگامی که این ستمگران در پیشگاه پروردگارشان (برای حساب و
جزا) نگه داشته شده‌اند در حالی که هر کدام
گناه خود را
به گردن دیگری می‌اندازد (از وضع آنها تعجّب می‌کنی)!
مستضعفان به مستکبران می‌گویند: اگر شما نبودید ما مؤمن بودیم!»
حرمت
كفر به پیامبر اسلام صلی‌الله‌علیه‌وآله:
۱. «وَ لَمَّا جاءَهُمْ كِتابٌ مِنْ عِنْدِ اللَّهِ مُصَدِّقٌ لِما مَعَهُمْ وَ كانُوا مِنْ قَبْلُ يَسْتَفْتِحُونَ عَلَى الَّذِينَ
كَفَرُوا فَلَمَّا جاءَهُمْ ما عَرَفُوا
كَفَرُوا بِهِ فَلَعْنَةُ اللَّهِ عَلَى الْكافِرِينَ؛
و هنگامی که از طرف خداوند، کتابی برای آنها آمد که موافق نشانه‌هایی بود که با خود داشتند، و پیش از این،
به خود نوید پیروزی بر
کافران می‌دادند(که با کمک آن، بر
دشمنان پیروز گردند.) با این همه، هنگامی که این کتاب، و پیامبری را که از قبل شناخته بودند نزد آنها آمد،
به او
کافر شدند؛
لعنت خدا بر
کافران باد!»
۲. «وَ لَمَّا جاءَهُمْ رَسُولٌ مِنْ عِنْدِ اللَّهِ مُصَدِّقٌ لِما مَعَهُمْ نَبَذَ فَرِيقٌ مِنَ الَّذِينَ أُوتُوا الْكِتابَ كِتابَ اللَّهِ وَراءَ ظُهُورِهِمْ كَأَنَّهُمْ لا يَعْلَمُونَ؛
و هنگامی که فرستاده‌ای از سوی خدا
به سراغشان آمد، و با نشانه‌هایی که نزد آنها بود مطابقت داشت، جمعی از آنان که
به آنها کتاب (آسمانی) داده شده بود، کتاب خدا را پشت سر افکندند؛ گویی هیچ از آن خبر ندارند!!»
۳. «يَوْمَئِذٍ يَوَدُّ الَّذِينَ
كَفَرُوا وَ عَصَوُا الرَّسُولَ لَوْ تُسَوَّى بِهِمُ الْأَرْضُ وَ لا يَكْتُمُونَ اللَّهَ حَدِيثاً؛
در آن روز، آنها که
کافر شدند و با پیامبر (صلى اللّه علیه و آله و
سلم) بمخالفت برخاستند، آرزو میکنند که ای کاش (
خاک بودند، و) خاک آنها با زمینهای اطراف یکسان می‌شد (و بکلی محو و فراموش می‌شدند). در آن روز، (با آن همه گواهان،) سخنی را نمی‌توانند از خدا پنهان کنند.»
۴. «يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا آمِنُوا بِاللَّهِ وَ رَسُولِهِ ... وَ مَنْ
يَكْفُرْ ... وَ رُسُلِهِ ... فَقَدْ ضَلَّ ضَلالًا بَعِيداً؛
ای کسانی که ایمان آورده‌اید!
به خدا و پیامبرش ایمان (واقعی) بیاورید ... کسی که پیامبران خدا را انکار کند ...در گمراهی دور و درازی افتاده است.»
۵. «وَ لَوْ نَزَّلْنا عَلَيْكَ كِتاباً فِي قِرْطاسٍ فَلَمَسُوهُ بِأَيْدِيهِمْ لَقالَ الَّذِينَ
كَفَرُوا إِنْ هذا إِلَّا سِحْرٌ مُبِينٌ وَ قالُوا لَوْ لا أُنْزِلَ عَلَيْهِ مَلَكٌ وَ لَوْ أَنْزَلْنا مَلَكاً لَقُضِيَ الْأَمْرُ ثُمَّ لا يُنْظَرُونَ وَ لَقَدِ اسْتُهْزِئَ بِرُسُلٍ مِنْ قَبْلِكَ فَحاقَ بِالَّذِينَ سَخِرُوا مِنْهُمْ ما كانُوا
بِهِ يَسْتَهْزِؤُنَ قُلْ سِيرُوا فِي الْأَرْضِ ثُمَّ انْظُرُوا كَيْفَ كانَ عاقِبَةُ الْمُكَذِّبِينَ؛
(حتّی) اگر ما نامه‌ای روی صفحه‌ای بر تو نازل کنیم، و (علاوه بر دیدن و خواندن،) آن را با دستهای خود لمس کنند، باز
کافران می‌گویند: این، چیزی جز یک
سحر آشکار نیست (از بهانه‌های آنها این بود که) گفتند: چرا فرشته‌ای بر او نازل نشده (تا او را در دعوت مردم
به سوی خدا همراهی کند؟!) ولی اگر فرشته‌ای بفرستیم، (و موضوع، جنبه حسی و
شهود پیدا کند،) کار تمام می‌شود؛ (یعنی اگر مخالفت کنند،) دیگر
به آنها مهلت داده نخواهد شد (و همه هلاک می‌شوند)... (با این حال، نگران نباش!) جمعی از پیامبران پیش از تو را
استهزا کردند؛ امّا سرانجام، آنچه را مسخره می‌کردند، دامانشان را می‌گرفت؛ (و
عذاب الهی بر آنها فرود آمد) بگو: روی زمین گردش کنید! سپس بنگرید سرانجام تکذیب‌کنندگان آیات الهی چه شد؟!».
۵. «اسْتَغْفِرْ لَهُمْ أَوْ لا تَسْتَغْفِرْ لَهُمْ إِنْ تَسْتَغْفِرْ لَهُمْ سَبْعِينَ مَرَّةً فَلَنْ يَغْفِرَ اللَّهُ لَهُمْ ذلِكَ بِأَنَّهُمْ
كَفَرُوا بِاللَّهِ وَ رَسُولِهِ وَ اللَّهُ لا يَهْدِي الْقَوْمَ الْفاسِقِينَ وَ لا تُصَلِّ عَلى أَحَدٍ مِنْهُمْ ماتَ أَبَداً وَ لا تَقُمْ عَلى قَبْرِهِ إِنَّهُمْ
كَفَرُوا بِاللَّهِ وَ رَسُولِهِ وَ ماتُوا وَ هُمْ فاسِقُونَ؛
چه برای آنها
استغفار کنی، و چه نکنی، (حتّی) اگر هفتاد بار برای آنها استغفار کنی، هرگز خدا آنها را نمی‌آمرزد! چرا که خدا و پیامبرش را انکار کردند؛ و خداوند جمعیّت فاسقان را هدایت نمی‌کند! هرگز بر
مرده هیچ یک از آنان،
نماز نخوان! و بر کنار قبرش، (برای
دعا و طلب
آمرزش،) نایست! چرا که آنها
به خدا و رسولش
کافر شدند؛ و در حالی که
فاسق بودند از
دنیا رفتند»
۶. «أَ فَمَنْ كانَ عَلى بَيِّنَةٍ مِنْ رَبِّهِ وَ يَتْلُوهُ شاهِدٌ مِنْهُ وَ مِنْ قَبْلِهِ كِتابُ مُوسى إِماماً وَ رَحْمَةً أُولئِكَ يُؤْمِنُونَ
بِهِ وَ مَنْ
يَكْفُرْ بِهِ مِنَ الْأَحْزابِ فَالنَّارُ مَوْعِدُهُ فَلا تَكُ فِي مِرْيَةٍ مِنْهُ إِنَّهُ الْحَقُّ مِنْ رَبِّكَ وَ لكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لا يُؤْمِنُونَ؛
آیا آن کس که دلیل آشکاری از پروردگار خویش دارد، و بدنبال آن، شاهدی از سوی او می‌باشد، و پیش از آن، کتاب
موسی که پیشوا و
رحمت بود (گواهی بر آن می‌دهد، همچون کسی است که چنین نباشد)؟! آنها (= حق‌طلبان و حقیقت‌جویان)
به او (که دارای این ویژگیهاست،) ایمان می‌آورند! و هر کس از گروه‌های مختلف
به او
کافر شود،
آتش وعده‌گاه اوست! پس، تردیدی در آن نداشته باش که آن حق است از پروردگارت! ولی بیشتر مردم ایمان نمی‌آورند!»
۷. «ما يُقالُ لَكَ إِلَّا ما قَدْ قِيلَ لِلرُّسُلِ مِنْ قَبْلِكَ إِنَّ رَبَّكَ لَذُو مَغْفِرَةٍ وَ ذُو عِقابٍ أَلِيمٍ؛
آنچه
به ناروا درباره تو می‌گویند همان است که درباره پیامبران قبل از تو نیز گفته شده؛ پروردگار تو دارای مغفرت و (هم) دارای مجازات دردناکی است!»
۸. «إِنَّ الَّذِينَ
كَفَرُوا وَ صَدُّوا عَنْ سَبِيلِ اللَّهِ وَ شَاقُّوا الرَّسُولَ مِنْ بَعْدِ ما تَبَيَّنَ لَهُمُ الْهُدى لَنْ يَضُرُّوا اللَّهَ شَيْئاً وَ سَيُحْبِطُ أَعْمالَهُمْ؛
آنان که
کافر شدند و (مردم را) از راه خدا بازداشتند و بعد از روشن‌شدن هدایت برای آنان (باز)
به مخالفت با رسول (خدا) برخاستند، هرگز زیانی
به خدا نمی‌رسانند و (خداوند) بزودی اعمالشان را نابود می‌کند!»
حرمت
كفر به ملائکه:
۱. «مَنْ كانَ عَدُوًّا لِلَّهِ وَ مَلائِكَتِهِ وَ رُسُلِهِ وَ جِبْرِيلَ وَ مِيكالَ فَإِنَّ اللَّهَ عَدُوٌّ لِلْكافِرِينَ؛
کسی که
دشمن خدا و
فرشتگان و رسولان او و
جبرئیل و
میکائیل باشد (
کافر است؛ و) خداوند دشمن
کافران است.»
۲. «... وَ مَنْ
يَكْفُرْ بِاللَّهِ وَ مَلائِكَتِهِ ... فَقَدْ ضَلَّ ضَلالًا بَعِيداً؛
... کسی که خدا و فرشتگان او را انکار کند ... در گمراهی دور و درازی افتاده است.»
حکم موجبات
کفر عبارتند از:
كفر بودن انكار حكم
ظهار و
تجاوز به حدود آن:
«وَ الَّذِينَ يُظاهِرُونَ مِنْ نِسائِهِمْ ثُمَّ يَعُودُونَ لِما قالُوا فَتَحْرِيرُ رَقَبَةٍ مِنْ قَبْلِ أَنْ يَتَمَاسَّا ذلِكُمْ تُوعَظُونَ
بِهِ وَ اللَّهُ بِما تَعْمَلُونَ خَبِيرٌ فَمَنْ لَمْ يَجِدْ فَصِيامُ شَهْرَيْنِ مُتَتابِعَيْنِ مِنْ قَبْلِ أَنْ يَتَمَاسَّا فَمَنْ لَمْ يَسْتَطِعْ فَإِطْعامُ سِتِّينَ مِسْكِيناً ذلِكَ لِتُؤْمِنُوا بِاللَّهِ وَ رَسُولِهِ وَ تِلْكَ حُدُودُ اللَّهِ وَ لِلْكافِرِينَ عَذابٌ أَلِيمٌ؛
کسانی که همسران خود را
ظِهار میکنند، سپس از گفته خود بازمی‌گردند، باید پیش از
آمیزش جنسی با هم، برده‌ای را آزاد کنند؛ این دستوری است که
به آن اندرز داده می‌شوید؛ و خداوند
به آنچه انجام می‌دهید آگاه است! و کسی که توانایی (آزاد کردن برده‌ای) نداشته باشد، دو ماه پیاپی قبل از
آمیزش روزه بگیرد؛ و کسی که این را هم نتواند، شصت
مسکین را اطعام کند؛ این برای آن است که
به خدا و رسولش
ایمان بیاورید؛ اینها مرزهای الهی است؛ و کسانی که با آن مخالفت کنند،
عذاب دردناکی دارند»
انكار وجوب
حج، موجب
کفر:
«... وَ لِلَّهِ عَلَى النَّاسِ حِجُّ الْبَيْتِ مَنِ اسْتَطاعَ إِلَيْهِ سَبِيلًا وَ مَنْ
كَفَرَ فَإِنَّ اللَّهَ غَنِيٌّ عَنِ الْعالَمِينَ؛
... و برای خدا بر مردم است که آهنگ خانه (او) کنند، آنها که توانایی رفتن
به سوی آن دارند. و هر کس
کفر ورزد (و
حج را ترک کند،
به خود زیان رسانده)، خداوند از همه جهانیان، بی‌نیاز است.» مقصود از «و من
كفر ...» فردى است كه
وجوب حج را انكار كند.
مترتّب شدن
كفر و آثار آن بر فرد، با سخنان كفرآميز:
«يَحْلِفُونَ بِاللَّهِ ما قالُوا وَ لَقَدْ قالُوا كَلِمَةَ
الْكُفْرِ وَ
كَفَرُوا بَعْدَ إِسْلامِهِمْ ... فَإِنْ يَتُوبُوا يَكُ خَيْراً لَهُمْ ...؛
به خدا
سوگند می‌خورند که (در غیاب
پیامبر، سخنان نادرست) نگفته‌اند؛ در حالی که قطعاً سخنان کفرآمیز گفته‌اند؛ و پس از
اسلام‌آوردنشان،
کافر شده‌اند... اگر
توبه کنند، برای آنها بهتر است....»
مرکز فرهنگ و معارف قرآن، فرهنگ قرآن، ج۱۱، ص۵۲۱، برگرفته از مقاله «حکم کفر».
