ابوعبداللّه حسین بن محمد بزروفی می‌گوید: از ناحیه‌ی مقدسه‌ی امام زمان (علیه‌السّلام) توقیعی صادر شد که در آن نوشته بود: هر کس خواسته‌ای از خداوند دارد، باید شب جمعه، بعد از نیمه شب غسل کند، آن گاه به جایگاه نمازش آید و دو رکعتنماز بخواند، به «ایاک نعبد و ایاک نستعین» که رسید، صد بار آن را تکرار کند؛ سپس حمد را تمام کرده، بعد از آن یک مرتبه سوره توحید بخواند؛ آن گاه رکوع و سجده به جای آورد و در هر کدام هفت بار تسبیح بگوید. رکعت دوم را نیز همانند رکعت اول به جای آورد. در پایان نماز دعایی را بخواند که کفعمی در ابتدای باب ۳۶ از المصباح آورده است. بعد از دعا به سجده برود و نزد خداوند تضرّع کند، آن گاه حاجت خود را از خداوند بخواهد. هر کس از مرد و زن چنین کند، و دعا را از روی اخلاص بخواند، درهای اجابت به روی او باز می‌شود و حاجت او هر چه باشد برآورده می‌گردد، مگر آن که آن حاجت قطع رحمی باشد.
از این حدیث چند نکته استفاده می‌شود: نباید بدون مقدمه به سراغ درخواست حاجت از خداوند متعال رفت؛ زیرا ممکن است موانعی در انسان وجود داشته باشد که نگذارد دعای انسان به هدفاجابت برسد، یکی از این موانع، گناه است.
زمان و مکان نیز در تسریع استجابتدعا مؤثّر است؛ لذا حضرت (علیه‌السّلام) دستور می‌دهد که شخص حاجتمند، در شب جمعه، که بهترین شب‌ها در طول هفته است، آن هم در نیمه‌ی شب، که بهترین اوقات در شبانه روز است، در جایگاه دائمی نماز، که بهترین مکان مؤمن است، قرار گیرد و حاجات خود را بعد از نماز بخواهد.
