حسن بن نضر و جماعتی دیگر از شیعیان، در امر وکلا و دیگر امور شک کرده بودند، و در امر امامت و رهبری جامعه (که از مسائل اعتقادی است) شک، موجب فساددین خواهد شد، امام زمان (علیه‌السّلام) او را از شک و تردید بر حذر می‌دارد.
شیخ کلینی (رحمة‌الله)، به سند خود از حسن بن نضر، نقل می‌کند: هنگامی‌که وارد منزل امام عسکری (علیه‌السّلام) شدم، شخص سیاهی را دیدم که ایستاده است. او به من گفت: «تو حسن بن نضر هستی؟» گفتم: «آری.» گفت: «داخل شو.» پس داخل خانه شدم و سپس اتاقی را دیدم که بر درِ آن پرده‌ای آویزان شده بود. از داخل اتاق ندایی شنیدم که فرمود: ای حسن بن نضر! خدا را بر آن چه بر تو منّت گذاشته شکرگزار باش و حمد کن، و هرگز شکّی به خود راه مده؛ زیرا شیطان دوست دارد که تو شک کنی.... از آن جا که حسن بن نضر و جماعتی دیگر از شیعیان، در امر وکلا و دیگر امور شک کرده بودند، و در امر امامت و رهبری جامعه (که از مسائل اعتقادی است) شک، موجب فساددین خواهد شد، امام (علیه‌السّلام) او را از شک و تردید بر حذر می‌دارد.
شک در امور اعتقادی، زیان فراوان دارد؛ زیرا منشا همه‌ی بی بندوباری‌ها، نداشتن یقین و باور دینی است. ما باید ایمان خود و دیگران را تقویت کنیم و در صورت القایشبهات، پاسخ گوی آن‌ها باشیم.
انسان باید شک و تردید را از خود و افراد جامعه دور سازد. همان گونه که امام زمان (علیه‌السّلام) درصدد برآمدند تا شک را از حسن بن نضر و جماعت شیعه برطرف کنند. قرآن کریم، در پانزده مورد، شک را مذمّت، و شک کننده را به تفکّر دعوت کرده است. نتیجه ی تفکّر، زوال شک ورسیدن به یقین است.
