امام زمان (علیه‌السّلام) در پیامی به ابی‌القاسم‌بن ابی‌حلیس به خلوص او، و به صورت کلّی، به این نکته‌ی اخلاقی اشاره می‌فرماید که: هر کس درصدد برآوردن حاجتخداوند باشد، خداوند نیز دنبال کننده‌ی حاجات او خواهد بوده و خواسته‌هایش را برآورده خواهد ساخت.
حضرت در پیامی به حلیسی به خلوص او، و به صورت کلّی، به این نکته‌ی اخلاقی اشاره می‌فرماید که: هر کس درصدد برآوردن حاجت خداوند باشد، خداوند نیز دنبال کننده‌ی حاجات او خواهد بوده و خواسته‌هایش را برآورده خواهد ساخت.
هر چند مراد از حاجت خداوند در بخشی دیگر از این روایت، زیارتامام حسین (علیه‌السّلام) با نیت خالص، مشخص شده است؛ ولی حضرت، یک اصل کلّی را بیان کرده و زیارت امام حسین (علیه‌السّلام) را مصداقی از آن قرار داده‌اند؛ یعنی اگر انسان کاری را انجام دهد که اجرایش مطلوب و خواسته‌ی خداوند باشد، و از این رو بتوان آن را «حاجت و خواسته‌ی خداوند» خواند، می‌تواند خداوند نیز کارهای او را اصلاح می‌کند.
شایسته‌ی یادآوری است که خداوند، محتاج به هیچ کس نیست، بلکه این مردم‌اند که سرتاپا محتاج به قاضی الحاجات‌اند. خداوند متعال می‌فرماید: «یا اَیُّهَا النّاسُ اَنْتُمُ الْفُقَراءُ اِلَی اللّهِ وَاللّهُ هُوَ الْغَنِیُّ الْحَمیدُ؛
تعبیر حاجت خداوند در این حدیث به این جهت است که حاجت خداوند در حاجت خلق است؛ و به تعبیر دیگر، کسی که حاجات مردم را برآورد، گویا حاجت خداوند را برآورده است.
احتمال دیگر در مورد این حدیث این است که مقصود از «حاجت خدا»، دستورهای خداوند، اعمّ از اوامر و نواهی باشد که خواست خداوند است، و اگر کسی در برابر آن مطیع باشد، خداوند نیز حاجت او را بر می‌آورد.
