[۷]ر.ک: علی بن عبیدالله منتجب الدین رازی، الفهرست، مقدمه محدث اُرمَوی، ص۱۱ـ۱۶.
با وجود تحقیقات متعدد، انتساب یا عدم انتساب محمدبن اسماعیل به خاندانبرامکه معلوم نشده است. دربارة تولد و وفات و هم عصریش با امامان شیعه در کتب رجال چیزی نوشته نشده، اما با توجه به راویان، از جمله محمدبنجعفراسدی (متوفی ۳۱۲؛ نجاشی
[۱۲]محمدبن عمر کشّی، اختیار معرفة الرجال، (تلخیص) محمدبن حسن طوسی ص۳-۴.
[۱۳]محمدبن عمر کشّی، اختیار معرفة الرجال، (تلخیص) محمدبن حسن طوسی ص۳۱۲.
[۱۴]محمدبن عمر کشّی، اختیار معرفة الرجال، (تلخیص) محمدبن حسن طوسی ص۴۴۰.
[۱۵]محمدبن عمر کشّی، اختیار معرفة الرجال، (تلخیص) محمدبن حسن طوسی ص۴۸۹.
کلینی، گاهی لفظ رازی را به دنبال نام او نیاورده، از این رو ممکن است با چند محدث دیگر به همین نام اشتباه شود. در این صورت از روی قراین ـ مانند نقل بی‌واسطه یا با‌واسطه و راویانی که در سلسله سند قرار دارند ـ می‌توان مقصود را دریافت.
[۱۶]ر.ک: ابوالقاسم خوئی، معجم رجال الحدیث ج۱۵، ص۹۰.
همچنین ابن بابویه (متوفی ۳۸۱) نام او را در طریق روایی‌ش آورده که وی گاهی با سه واسطه از امام رضا علیه السلام روایت کرده است.
نیز گرایش او را به همین نظر افاده می‌کند. دلیل خوئی بر اثبات موثق بودن وی، نشانه نادرستی انتساب کتاب الضعفا به ابن غضائری است و بنابراین توثیق نجاشی بدون معارض می‌ماند. او براساس همین دیدگاه کنیه محمدبن اسماعیل را ابوعبداللّه دانسته، ولی تستری کنیه ابوجعفر را پذیرفته است.
و دیگران، به استناد از نجاشی، از آن کتاب یاد کرده‌اند. این کتاب مانند بسیاری از آثار تألیفی راویان و دانشمندان شیعه، اینک در دست نیست، اما روایات آن در متونی چون الکافی،
