مَعاذ (مفردات‌قرآن)

مَعاذ (به فتح میم) از واژگان قرآن کریم به معنای پناه بردن است.

مَعاذ مصدر ميمى به معنای پناه بردن است.

به موردی از مَعاذ که در قرآن به‌ کار رفته است، اشاره می‌شود:

(قالَ‌ مَعاذَ اللَّهِ إِنَّهُ رَبِّي‌)
یعنى: «پناه بر خدا از اين كار كه تو مرا می‌خوانى او مربّى من است.»

نصب معاذ براى مفعول مطلق است، «اعُوذُ بِاللَّهِ‌ مَعاذاً». بنابر آن‌كه ضمير إِنَّهُ‌ به عزیز مصر راجع باشد.

۱.	↑ قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، ج۵، ص۶۸.
۲.	↑ راغب اصفهانی، حسین، المفردات فی غریب القرآن، ص۵۹۵.
۳.	↑ طریحی نجفی، فخرالدین، مجمع البحرین، ج۳، ص۱۸۳.
۴.	↑ یوسف/سوره۱۲، آیه۲۳.
۵.	↑ طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۱۱، ص۱۶۰.
۶.	↑ طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۱۱، ص۱۱۹.
۷.	↑ طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۱۲، ص۱۹۰.
۸.	↑ طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۵، ص۳۴۱.