عَوْذ (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
عَوْذ (به فتح عین) از
واژگان نهج البلاغه به معنای پناه بردن است. این واژه دارای مشتقاتی است که در
نهج البلاغه به‌کار رفته است، مانند:
أَعَاذَه (به فتح الف و عین و ذال) به معنای در پناه قرار دادن و
اِسْتِعَاذة (به کسر الف و تاء) به معنای پناه بردن.
حضرت علی (علیه‌السلام) درباره
بیعت خویش و ... از این واژه استفاده نموده است.
عَوْذ به معنای پناه بردن آمده است. «عاذَ به: لَجَاءَ و اعتَصم»
أَعَاذَه به معنای در پناه قرار دادن و
اِسْتِعَاذة به معنای پناه بردن آمده است.
«معاذ» مصدر میمی است.
امام (صلوات‌الله‌علیه) در
حکمت ۹۳ فرموده است:
«مَنِ اسْتَعَاذَ فَلْيَسْتَعِذْ مِنْ مُضِلاَّتِ الْفِتَنِ» «هر کس به
خدا پناه می‌برد از فتنه‌های گمراه کننده پناه ببرد.»
(شرح‌های حکمت:
)
عائذه: آهو یا شتری یا هر ماده‌ای که تازه بچّه زائیده است، جمع آن عوذ به ضم اوّل است درباره بیعت خویش فرموده است:
«فَأَقْبَلْتُمْ إِلَيَّ إِقْبَالَ الْعُوذِ الْمَطَافِيلِ عَلَى أَوْلاَدِهَا، تَقُولُونَ: الْبَيْعَةَ الْبَيْعَةَ!» «به من روی آوردید مانند ماده شتران تازه بچه زائیده که به اطفال خود رو آورند، می‌گفتید: بیعت بیعت.»
(شرح‌های خطبه:
) «مطافیل» طفل دارها.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «عوذ»، ج۲، ص۷۶۲.
