عِفَف (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
عِفَف (به کسر عین و فتح فاء) از
واژگان قرآن کریم به معنای مناعت است.
مشتقات
عِفَف که در
آیات قرآن آمده عبارتند از:
التَّعَفُّفِ (به فتح تاء و عین) به معنای مناعتشان مى‌پندارد،
لْيَسْتَعْفِفِ (به فتح یاء و تاء و سکون سین) به معنای خود نگه‌دارى و عفّت پيش گيرند.
عِفَف عفّت به معنى مناعت است.
در شرح آن گفته‌اند: حالت نفسانى است كه از غلبه
شهوت باز دارد پس بايد
عفیف به معنى خود نگه دار و با مناعت باشد.
به مواردی از
عِفَف که در
قرآن به کار رفته است، اشاره می‌شود:
(يَحْسَبُهُمُ الْجاهِلُ أَغْنِياءَ مِنَ التَّعَفُّفِ) «بى‌خبر آن‌ها را از مناعتشان غنى مى‌پندارد.»
(وَ لْيَسْتَعْفِفِ الَّذِينَ لا يَجِدُونَ نِكاحاً حَتَّى يُغْنِيَهُمُ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ) «آنان‌كه قدرت
تزویج ندارند خود نگه‌دارى و عفّت پيش گيرند تا خدا از كرم خويش آن‌ها را بى‌نياز گرداند.»
به موردی که در نهج البلاغه به‌کار رفته است، اشاره می‌شود:
امام علی (صلوات‌الله‌علیه) فرموده:
«وَ الْعَفَافُ زِينَةُ الْفَقْرِ» «تملک
نفس و مناعت
زینت فقر است.»
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «عفف»، ج۵، ص۱۸.
