عَقْر (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
عَقْر (به فتح عین و سکون قاف) از
واژگان قرآن کریم به معنای بريدن است.
عُقْر (بر وزن قُفْل) به معناى اصل است.
عَقْر به معنای بريدن است.
«عَقَرَ الْكَلْبَ وَ الْفَرَسَ وَ الْإِبِلَ: قَطَعَ قَوائِمَها بِالسَّيْفِ.» طبرسی و
راغب گفته‌اند:
عُقْر (بر وزن قُفْل) بمعنى اصل است،
«عَقَرْتُ النَّخْلَ» خرما را از بيخش بريدم.
به موردی از
عَقْر که در قرآن به کار رفته است، اشاره می‌شود:
(فَعَقَرُوا النَّاقَةَ وَ عَتَوْا عَنْ أَمْرِ رَبِّهِمْ) «پس شتر را پى كردند و بكشتند و از دستور
پروردگارشان سرپيچى كردند.»
(عَقَرُوا) ظاهرا اشاره است كه كشتن
شتر با قطع پاهايش بوده است.
به موردی که در
نهج البلاغه به کار رفته است، اشاره می‌شود:
امام علی (صلوات‌الله‌علیه) فرموده:
«وَ اللَّهِ مَا غُزِيَ قَوْمٌ فِى عُقْرِ دَارِهِمْ إِلَّا ذَلُّوا» «هيچ قومى در اصل و وسط ديارشان جنگيده نشدند مگر ذليل شدند.»
اين
حدیث در
مفردات و
نهایه نيز آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «عقر»، ج۵، ص۲۷.
