عورت
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
عورت قُبُل و
دُبُر است.
از
احکام عنوان یاد شده در بابهای
طهارت ،
صلات و
حج سخن گفته‌اند.
عورت در
لغت به
آلت تناسلی مرد و زن و نیز آنچه
انسان از آشکار شدنش شرم دارد،
اطلاق می‌گردد. مراد از آن در کلمات فقها قُبُل و دُبُر است. قُبُل در مرد عبارت است از آلت تناسلی و بیضتین؛ و در زن آلت تناسلی. و دُبُر در مرد و زن، حلقه مَخرج مدفوع است.
تعریف عورت به قُبُل و دُبُر مشهور میان فقها است؛
لیکن برخی قدما عورت را به محدوده بین
ناف و
زانو تعریف کرده‌اند.
البته عورت در
زن در دو وضعیت
نماز و مواجهه با
نامحرم تعریفی دیگر نیز دارد که عبارت است از همه
اندام زن جز
صورت ، مچ
دست تا سر انگشتان و مچ
پا تا سر انگشتان
از این رو، برخی عورت زن را به عورت
نگاه و عورت نماز تقسیم کرده، عورت نگاه را به قُبُل و دُبُر و عورت نماز و نیز عورت نسبت به نامحرم را به تمامی بدن او جز آنچه
استثنا شده تعریف کرده‌اند.
پوشاندن عورت یا نسبت به نگاه کننده است و یا در حال
عبادت ، هرچند نگاه کننده‌ای نباشد. هر کدام دارای احکامی است که در زیر به آنها
اشاره می‌کنیم:
در حال تخلی - مانند سایر حالات - پوشاندن عورت از ناظر محترم؛ چه مرد باشد یا زن، حتی دیوانه و طفلی که ممیّزند، واجب است.
اما پوشاندن عورت از فرد غیر ممیّز واجب نیست
و «پوشاندن عورت با هرچه که آن را بپوشاند ولو مثلاً با دست خود یا با دست زوجه‌اش کفایت می‌کند.»
بر هر
مرد مکلف
واجب است عورت خود را از نگاه کننده‌ای که
قوّه تمیز و تشخیص دارد بپوشاند؛ نگاه کننده از
محارم باشد یا غیر محارم، مگر کسانی که از این
حکم استثنا شده‌اند، مانند همسر و
کنیز و نیز
کودک غیر ممیز.
بر هر زن مکلّف واجب است، همه اندام خود جز مواضع استثنا شده را از نامحرم بپوشاند؛ لیکن نسبت به محارم و نیز هم جنسان خود، تنها پوشاندن قُبُل و دُبُر واجب است. پوشاندن قُبل و دُبر از
شوهر و نیز کودک غیر ممیّز واجب نیست.
نگاه‌کردن به عورت دیگری هرچند که
دیوانه یا طفل
ممیّز باشد حرام است.
اما نگاه‌کردن به عورت طفل غیر ممیّز جایز است. چنان که نگاه‌کردن زن و شوهر و نگاه‌کردن مالک و مملوکه به عورت یکدیگر جایز است، اما نگاه‌کردن مالکه و مملوک او به عورت یکدیگر، بلکه بنابر اظهر به سایر اعضای بدن یکدیگر هم جایز نیست. و در اینجا منظور از عورت در مورد زن «قبل» و «دبر» است و در مرد «قبل» و «دبر» و «بیضتین» می‌باشد. و کفل و ران‌ها و حتی عانه و عجان از عورت حساب نمی‌شود؛ هرچند
احتیاط (مستحب) این است که از نگاه‌کردن و در معرض نگاه دیگران قرار دادن مویی که در اطراف عورت می‌روید اجتناب شود و پوشاندن ناف و زانو و مابین آنها مستحب است.
بنابراین «برای هر یک از زوج و زوجه جایز است که به بدن دیگری - ظاهر و باطن آن – حتی به عورت نگاه کنند. و همچنین مس هرکدام از آنها - با هر عضو او به هر عضو آن دیگری، با
تلذذ و بدون تلذذ - جایز است.»
همچنین «نگاه‌کردن مرد به مثل خودش (مرد) به‌غیراز عورت، مادامی‌که با تلذذ نباشد جایز است چه منظور الیه (کسی که موردنظر واقع می‌شود) پیر باشد یا جوان، خوش‌صورت باشد یا زشت.»
کما این‌که «برای مرد جایز است که به بدن محارمش غیر از عورت درصورتی‌که با تلذذ و
ریبه نباشد نگاه کند. و مقصود از محارم زنانی هستند که ازدواج با آنها از جهت نسب یا شیر خوردن یا مصاهره، حرام است. و برای آنها هم جایز است که به‌غیراز عورت، به بدن او بدون تلذذ و ریبه نگاه کنند.»
و نیز «در جواز نگاه‌کردن زن به‌غیراز عورت، از مثل خودش (زن) اشکالی نیست و اما نگاه‌کردن به عورت او حرام است مثل مرد.»
و «نگاه‌کردن به عورت دیگری از پشت شیشه، بلکه در آینه و آب زلال هم جایز نیست.»
البته «اشکالی نیست که غیر ممیّز - چه پسر و چه دختر - از احکام نگاه‌کردن و لمس نمودن بدون شهوت خارج است، نه با شهوت با فرض برانگیخته شدن آن.»
پس نگاه کردن به عورت
مسلمان ، جز افرادی که استثنا شده‌اند، همچون زن، شوهر،
مولا ، کنیز و کودک غیر ممیّز،
حرام است.
آیا نگاه کردن به عورت
کافر نیز حرام است یا نه، اختلاف می‌باشد.
نگاه کردن به عورت
میّت مسلمان، حتی در حال
غسل دادن او حرام است.
از شرایط
صحّت نماز پوشیده بودن عورت است؛ نگاه کننده‌ای باشد یا نباشد
جز
نماز میّت .
بنابر این، چنانچه کسی از روی عمد بدون آنکه عورت خود را بپوشاند، نماز بگزارد، نمازش باطل است؛ لیکن در صورتی که عیان بودن عورت از روی
سهو یا فراموشی باشد آیا نماز
باطل می‌شود یا نه؟ اختلاف است. برخی تفصیل داده و گفته‌اند: چنانچه از ابتدا نماز را بدون ستر عورت خوانده باشد، باید آن را
اعاده کند؛ اما اگر نماز را با ستر عورت شروع کرده و در اثنای نماز از روی سهو عورتش
آشکار شده، نماز
صحیح است و اعاده نمی‌شود. از برخی قدما نقل شده که گفته‌اند: اگر از روی سهو بدون
ستر عورت نماز گزارده و قبل از خروج وقت نماز فهمیده، باید نماز را اعاده کند.
برخی، بین حصول
علم به عیان بودن در اثنای نماز و حصول علم به آن پس از نماز تفصیل داده و در فرض اول قائل به بطلان نماز شده‌اند.
کسی که برای پوشاندن عورت خود چیزی ندارد، باید نماز را با کیفیتی خاص بخواند. آیا چنین کسی می‌تواند به نماز در
اول وقت مطلقا مبادرت کند یا در صورت
امید یا احتمال برطرف شدن
عذر باید تا آخر وقت
صبر کند؟ اختلاف است.
در گزاردن اجزای فراموش شده نماز، همچون
تشهد نیز باید عورت پوشیده باشد؛ لیکن در به جا آوردن
سجده سهو آیا باید پوشیده باشد یا نه؟ اختلاف است. در به جا آوردن سجده‌های
مستحب ، مانند
سجده تلاوت و
سجده شکر ستر عورت واجب نیست.
مراد از عورت که باید در حال نماز پوشیده باشد، بنابر
قول مشهور در مرد قُبُل و دُبُر و در زن همه اندام او جز مواضع استثنا شده است.
بنابر قول جمعی از فقها از
شرایط صحّت طواف ، پوشیده بودن عورت است.
پوشیده بودن عورت در
سعی بین
صفا و
مروه واجب نیست؛ هرچند برخی،
احتیاط واجب را در پوشاندن آن دانسته‌اند.
امام خمینی درباره اسرار ستر عورت و مراتب آن با رویکرد عرفانی پرداخته است از جمله مراتب آن:
۱- پوشش عورت نزد عموم مردم: که همان ستر مقابح بدن است از ناظر محترم و در حال نماز است.
۲- ستر عورت نزد خاصان و مقربان: که عبارت است از پوشاندن اعمال ناشایست به لباس تقوی که بهترین لباس می‌باشد.
۳- ستر عورت نزد اخص خواص: که عبارت است پوشیدن بدی‌های نفسانی به لباس عفاف است.
۴- ستر عورت نزد اهل ایمان: که همان پوشاندن بدی‌های قلب است به لباس طمانینه.
۵- ستر عورت نزد اهل معرفت و کشف: که همان پوشاندن بدی‌های درون است به لباس شهود.
۶- ستر عورت نزد اهل ولایت: یعنی پوشاندن بدی‌های راز درون است به لباس تمکین.
لباس تمکین عبارت است از آرامش و سکون
قلب عارف بعد از رسیدن به مقام فنا. سالک وقتی به این مقام رسید، ستر جمیع عورات خود را نموده و لایق محضر و حضور حق می‌شود.
به باور امام خمینی خداوند متعال با صفت ستاریت خود ستر فرموده زشتی اعمال بندگان را به پرده ملکوت. و اگر این پرده
ملکوت نبود، صورت غیبی ظاهر می‌شد و همه در این عالم رسوا و خوار می‌شدند. امام خمینی در بحث صفت ستاریت خداوند متعال معتقد استقامت مقول به تشکیک است و صفت ستاریت، عورات و صفات قبیح باطنی را در ظاهر ملکی اعتدال می‌دهد تا تعصی نکند و بروز و ظهور پیدا نکند و وقت قیامت که وقت ظهور و بروز سرایر است «یحشر بعض علی صور تحسن عندها القرده و الخنازیر». ازاین‌رو به اعتقاد امام خمینی بر سالک الی‌الله لازم است سر عورات باطنی و سرّی خود بنماید و با تمسک به اسم غفاریت و ستاریت با تحقق به مقام توبه منزل انابه، خود را و عورات خود را مستور کند.
•
فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت علیهم‌السلام، ج۵، ص۲۷۹، برگرفته از مقاله «عورت». • دانشنامه امام خمینی، تهران، موسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی، ۱۴۰۰ شمسی.
ساعدی، محمد، (مدرس حوزه و پژوهشگر) ،
موسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی
