عقر (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
عَقْر (به فتح عین و سکون قاف) یکی از مفردات به کار رفته در
قرآن کریم به معنای بريدن است و
عُقْر (بر وزن قُفْل) به معناى اصل است.
عَقْر: بريدن است،
«عَقَرَ الْكَلْبَ وَ الْفَرَسَ وَ الْإِبِلَ: قَطَعَ قَوائِمَها بِالسَّيْفِ».
طبرسی و
راغب گفته‌اند:
عُقْر (بر وزن قُفْل) بمعنى اصل است،
«عَقَرْتُ النَّخْلَ» خرما را از بيخش بريدم.
در
نهج البلاغه خطبه ۲۷ فرموده:
«وَ اللَّهِ مَا غُزِيَ قَوْمٌ فِى عُقْرِ دَارِهِمْ إِلَّا ذَلُّوا»، «هيچ قومى در اصل و وسط ديارشان جنگيده نشدند مگر ذليل شدند».
اين
حدیث در
مفردات و
نهایه نيز آمده است.
(فَعَقَرُوا النَّاقَةَ وَ عَتَوْا عَنْ أَمْرِ رَبِّهِمْ)،
«پس شتر را پى كردند و بكشتند و از دستور پروردگارشان سرپيچى كردند».
(عَقَرُوا) ظاهرا اشاره است كه كشتن
شتر با قطع پاهايش بوده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله "عقر"، ج۵، ص۲۷.
