سوره لقمان
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
سوره لقمان، سی و یکمین سوره
قرآن کریم می باشد و در مکه نازل شده است.
نام
لقمان حکیم دو بار در این سوره آمده و در آیات ۱۲ تا ۲۰
موعظه‌های حکیمانه‌ای از او به پسرش را بیان کرده است و همین امر سبب نامگذاری آن به لقمان است. در مجموع، این سوره پیام توحید،
حکمت،
معرفت و معاد را بیان، و
فطرت بشر را مورد خطاب قرار می‌هد.
غرض این سوره ـ به طوری که آغاز و انجام آن، و نیز سیاق تمامی آیات آن اشاره می‌کند ـ دعوت به
توحید و ایقان و
ایمان به
معاد، و عمل به کلیات
شرایع دین است. از ابتدای سوره پیداست که در باره بعضی از
مشرکان نازل شده، که مردم را از
راه خدا و شنیدن قرآن، به وسیله تبلیغاتی
دروغ جلوگیری نموده، می‌خواستند مساله خدا و دین را از یاد مردم ببرند، اتفاقا
روایت وارده در تفسیر آیه و من الناس من یشتری لهو الحدیث... نیز همین را تایید می‌کند. پس این سوره نازل شد تا
اصول عقاید و کلیات شرایع حق را بیان نماید، و در برابر احادیث سرگرم کننده آنان مقداری از داستان لقمان و مواعظش را ایراد کرده است
.
گفته شده: این سوره ـ به شهادت سیاقی که آیات آن دارد ـ در
مکه نازل شده؛ یکی از آیات بر جسته آن آیه ذلک بان الله هو الحق و ان ما یدعون من دونه هو الباطل... است
.
۱. دارای ۳۴
آیه به عدد حجازی و ۳۳ آیه به عدد دیگر مکتب‌های تفسیری (عدد اخیر مشهور و صحیح تر است)، ۵۴۲ یا ۵۴۸ کلمه و ۲۱۱۰ یا ۲۱۷۱ حرف است.
۲. در ترتیب نزول، پنجاه و هفتمین و در ترتیب قرآن کریم سی و یکمین سوره است.
۳. پس از
سوره صافات و پیش از
سوره سبا در
مکه نازل شد؛ مگر
آیات ۲۷
و ۲۹
که مدنی است
.
۴. از نظر کمیت، از
سوره‌های مثانی و مقداری کمتر از یک حزب قرآن است.
۵. هفدهمین سوره‌ای است که با
حروف مقطعه آغاز شد.
۶. گفته‌اند آیه ۲۳
آن
نسخ شده است.
۱. عظمت و هدایتگری قرآن برای
مؤمنان؛
۲. نشانه‌های
خدا در آفرینش؛
۳. سخنان حکیمانه
لقمان؛
۴.
معاد و احوال
قیامت .
فرهنگ نامه علوم قرآنی، برگرفته از مقاله «سوره لقمان».
