• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

حکمت ۱۱۷ نهج البلاغه

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف



گزارش خطا
برای مشاهده معنا و شرح هر کلمه، بر روی آن کلیک کنید.



العبرة بالموت

وَ قَدْ تَبِعَ جَنازَةً فَسَمِعَ رَجُلاً يَضْحَكُ،
امام دنبال جنازه ای‌ می‌ رفت شنید مردی‌ می‌ خندد،

فَقالَ (عَلَيْهِ‌السَّلامُ):
فرمود:

«كَأَنَّ الْمَوْتَ فِيهَا عَلَى غَیْرِنَا کُتِبَ،»۱
گویا مردن در این جهان را برای‌ غیر ما ثبت کرده اند،



«وَ كَأَنَّ الْحَقَّ فِيهَا عَلَى غَیْرِنَا وَجَبَ،»۲
و انگار حق بر غیر ما واجب شده،



«وَ كَأَنَّ الَّذِي نَرَی مِنَ الاَْمْوَاتِ سَفْرٌ عَمَّا قَلِیل إِلَيْنَا رَاجِعُونَ۳
و خیال می‌ کنی‌ مردگانی‌ که می‌ بینیم مسافرانی‌ هستند که به زودی‌ به جانب ما بازمی‌ گردند،



«نُبَوِّئُهُمْ أَجْدَاثَهُمْ،»۴
آنان را در قبرهایشان می‌ نهیم



«نَأْکُلُ تُرَاثَهُمْ،»۵
و ارثشان را می‌ خوریم،



«كَأَنَّا مُخَلَّدُونَ،»۶
گویی‌ ما پس از آنها جاودان خواهیم بود،



«قَدْ نَسِینَا كُلَّ وَاعِظ وَ وَاعِظَة،»۷
که پند پنددهندگان را از یاد بردیم،



«وَ رُمِینَا بِكُلِّ جَائِحَة!!»۸
و نشانه هر بلای‌ سخت و سنگین شدیم.




جعبه ابزار